Οι περισσότεροι φίλοι και συμμαθητές υποστήριζαν τον Παναθηναϊκό. Στη γειτονιά όταν παίζαμε ποδόσφαιρο ο ένας ήταν ο Σαραβάκος, ο άλλος ο Βαζέχα, κάποιος ο Λούης Χριστοδούλου ή ο Αντωνίου. Ένας ήταν ο Μαυρίδης. Δεν ένιωθα τίποτα για αυτούς. Κανένας δεν ήταν ο Τσαλουχίδης, ο Λιτόφτσενκο ή ο Προτάσαφ. Δεν ήμουν ο Ντέταρι, δεν έχω καμία ανάμνηση από εκείνη τη μεταγραφή. Μου άρεσε ο Σκαρτάδος, ερωτεύτηκα τον Ίβιτς, θυμάμαι ακόμα τη φωνή του πατέρα μου στο γκολ του Βαΐτση στο Μονακό. Ένας θείος προσπάθησε να με βαφτίσει ΑΕΚτζη σε ένα κυριακάτικο τραπέζι, αφού το σπίτι του ήταν κοντά στο Νίκος Γκούμας και η «Σκεπαστή» ακουγόταν τόσο δυνατά που νόμιζα ότι ήταν ακριβώς δίπλα μας. Δεν τα κατάφερε κανείς.
Μάλλον, υποστήριξα τον Θρύλο γιατί δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, γιατί δε μου άφησε πολλές επιλογές ο πατέρας μου (εμείς στο σπίτι υποστηρίζουμε τον Ολυμπιακό να ξέρετε), μπορεί για το κόκκινο χρώμα, ίσως επειδή το 1993 μου είχε φανεί κουλ να κουρευτεί μία ολόκληρη ομάδα για γούρι πριν από έναν τελικό Κυπέλλου. Έγινα, λοιπόν, Ολυμπιακός, στα πέτρινα, στα δύσκολα. Τότε που τα 10 σερί πρωταθλήματα δεν ήταν η νόρμα, τότε που ένα ψαλίδι του Κρις Καλαντζή με έκανε να θέλω να δοκιμάσω το ίδιο ακριβώς πράγμα στο τσιμέντο ενός δημοτικού σχολείου στους Αγίους Αναργύρους, τότε που απορούσα πώς ο Βασίλης Καραπιάλης δεν έχει ούτε μία συμμετοχή στη μικτή κόσμου.
Από αυτά που ακολουθούν, σίγουρα ξεχνάω άπειρα – η λίστα είναι απλά ενδεικτική. Αποτελούν, ωστόσο, τα πιο χαρακτηριστικά, αυτά που έπαιξαν τον ρόλο τους ώστε η αγάπη και η λατρεία που έχω για αυτή την ομάδα συνεχώς να μεγαλώνει…
Αυτό είναι το πρώτο γκολ που θυμάμαι να πανηγυρίζω σε ντέρμπι. Τότε που η ΕΡΤ έδειχνε τα παιχνίδια, είχα σηκωθεί από τον καναπέ και κόντεψα να σπάσω το σπίτι. Πέτρινα, ντέρμπι, διπλό. Ήταν αρκετό.
Το πίστευα σε όλο το παιχνίδι. Την προηγούμενη μέρα στο δημοτικό δεν τους είχα αφήσει σε ησυχία με αφορμή όλα όσα τους είχε κάνει ο Ζάρκο, ο Τάρπλεϊ κι ο Τάρλατς. Είναι το πρώτο παιχνίδι που έβαλα τα κλάματα στη βεράντα και οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με συνεφέρουν για τουλάχιστον ένα τέταρτο. Ολυμπιακός στα εύκολα, Θρύλος στα δύσκολα.
Και συνεχίζουμε την 90s πίκρα με την αρμάδα Διαμαντόπουλου. Στα μάτια μου τότε ο Σαπάνης ήταν ο Μπέργκαμπ και ο Παχατουρίδης o Καφού. Είχαμε καλή ομάδα ρε γαμώτο και παίξαμε καλά. Ακυρωμένα γκολ, φοβεροί συνδυασμοί, η μέθεξη στο πρώτο γκολ, η περιγραφή του Μανόλο.
Ο Γκιουρδαααααααααααααας, ωωωωωωωωωωωω με την υποδοχή. Για κάποιον, αταίριαστο τελείως, λόγο ο πατέρας μου την έβρισκε με το βόλεϊ. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου το συγκεκριμένο άθλημα, ωστόσο μετά το τέλος του αγώνα με ρώτησε αν θέλω να πάμε στην Ομόνοια. Όπως και να έχει, την επόμενη μέρα πήγα σχολείο φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού.
Είχα πάει σε όλα τα παιχνίδια εκείνου του Τσάμπιονς Λιγκ. Είχε κρύο, έβρεχε, ο Θρύλος είχε παίξει διαστημική μπάλα και νομίζω ότι δε θα ξεχάσω ποτέ πώς ένιωσα όταν η μπάλα έφυγε από το αριστερό του «καραφλού» και προσγειώθηκε στο κεφάλι του Γκόγκιτς.
Δεν θυμάμαι πώς και γιατί, αλλά το συγκεκριμένο παιχνίδι, τότε που και οι δύο ήταν πάρα πολύ δυνατοί, ήταν το πρώτο ντέρμπι που παρακολούθησα ολομόναχος.
Aχ στη Λεωφόρο. Γεωργάτος, Τζόλε, Τζιοβάνι, Λουτσιάνο. Τι έχουμε ζήσει.
Καλό το πρώτο διπλό οκτώ χρόνια αργότερα, τεράστια η νίκη στο 120′ μέσα στην Άρσεναλ φέτος, αλλά αυτά που έχει κάνει ο Τζιοβάνι σε 90 λεπτά απέναντι στη Ρεάλ ίσως τα έκανε μόνο ο Τζόρνταν στο ΝΒΑ. Μόνο Θρύλος, ακόμα και με άμυνα με Ανατολάκη και Κούλη.
Tα τρίποντα του Σπανούλη, ο νόμος του Λο, το πάθος του Άντιτς, η τάπα του Χάινς που μετά γύρισε να δει αν χτύπησε ο Μίροτιτς.
Ο πιο όμορφος αναγεννησιακός πίνακας που έχει δημιουργηθεί στο ΟΑΚΑ τα τελευταία 20 χρόνια.