Το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι γεγονός πως λιώνουμε από τη ζέστη, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν κι αν δεν είσαι σε κάποιο νησί να βουτάς σε καταγάλανα νερά για να δροσιστείς, το μόνο που μπορεί να σε παρηγορήσει είναι το air condition κι αυτό μέχρι να χρειαστεί να βγεις και πάλι στον δρόμο.
Μπορεί βέβαια το καλοκαίρι -που για τους περισσότερους είναι η πιο αγαπημένη και ξέγνοιαστη εποχή του χρόνου- να λιώνουμε από τη ζέστη, αλλά ταυτόχρονα να «λιώνουμε» και για όλα εκείνα που μας κάνουν να ξεχνάμε τον υδράργυρο και να ανυπομονούμε να έρθει ο Ιούνιος, αλλά και να μην θέλουμε να φύγει ποτέ ο Αύγουστος. Έτσι κάπως ξεκίνησε και ένα από τα πρόσφατα μίτινγκ της συντακτικής ομάδας της Popaganda, όπου όλοι λίγο-πολύ αρχίσαμε να παραπονιόμαστε για τον επερχόμενο καύσωνα και κάπως καταλήξαμε να συζητάμε για όλα εκείνα που κάνουν το «καλοκαιρινό λιώσιμο» τόσο μαγικό.
Κλείνεις τα μάτια. Οι υπόλοιπες αισθήσεις σου έχουν οξυνθεί. Η μεγαλύτερη επιφάνεια του κορμιού σου ακουμπάει σε κόκκους άμμου. Ένα δροσερό αεράκι χαϊδεύει τις κορυφές του προσώπου σου και ανεμίζει τα μαλλιά σου. Αναπνοή. Η αλμύρα αναστατώνει τα ρουθούνια σου. Μια εξ εδάφους ώθηση οδηγεί τις πατημασιές σου προς το υγρό στοιχείο. Η θάλασσα παραμονεύει να σε απορροφήσει μέσα της, μαζί με κάθε σου έγνοια. Ανοίγεις τα μάτια. Κοιτάς τριγύρω. Δεν υπάρχει ψυχή. Αναπνέεις ξανά. Πιο βαθιά. Πιο σίγουρα. Μπορείς να εμβυθιστείς στο μπλε υγρό, χωρίς περισπασμούς. Βουτάς. Λιώνεις μέσα της και γίνεσαι ένα μαζί της. Λιώνεις για αυτή. Για αυτήν την ερημική παραλία που σφυρίζει ελευθερία.
Το χαλικάκι στην αυλή, η γρανίτα φράουλα, η παγωμένη μπύρα, το βουτυρωμένο καψαλισμένο ποπ κορν, το τραπεζάκι στο πλάι, οι ανθισμένες βουκαμβίλιες, τα κάθε λογής αναρριχητικά στους δύο τοίχους που βλέπουν τη μεγάλη οθόνη, τα άστρα στον ουρανό, το χέρι μέσα στο χέρι του/της για όσα λεπτά κρατά μια ταινία, το τσιμέντο στην ταράτσα, ο ανοιχτός ουρανός, «στο βάθος να και η Ακρόπολη», οι ψίθυροι από τις γύρω πολυκατοικίες, τα νυσταγμένα βλέμματα, τα βροντερά γέλια, τα φώτα των δωματίων που αναβοσβήνουν στο βάθος, «πίσω από το έργο», όσο η πόλη αναπνέει, τα hot-dogs, τα nachos με το παχύρευστο κίτρινο τυρί να ξεχειλίζει το χάρτινο κουτί , η ζακετούλα αν ξαφνικά η βραδιά δροσίσει, οι παλιές ταινίες, οι καινούργιες ταινίες. Τι άλλο δηλαδή να θες για να λιώσεις σε με πόλη που ξέρει τι σημαίνει καλοκαιρινή κινηματογραφική νύχτα;
Μπορεί να λιώνουμε για έναν έρωτα όλο το χρόνο, αλλά τα καλοκαίρια λιώνουμε γι’ αυτόν λίγο περισσότερο. Λιώνουμε αγκαλιά, μαζί, κάτω από τον ήλιο, σε κάποιο φεστιβάλ ή σε κάποια παραλία, ακούγοντας τις αγαπημένες μας μουσικές και κάνοντας σχέδια για το μέλλον που τόσο μας φοβίζει. Πάντα υπάρχει μια μπύρα μαζί μας, σα να βάζει την υπογραφή της στο καλοκαίρι και στις στιγμές που μοιραζόμαστε. Λιώνουμε γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον, γιατί ο ήλιος και η αλμύρα μας κάνουν ακόμη πιο όμορφους μαζί. Είναι ωραίο να λιώνεις για κάτι, πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι είναι ο έρωτας.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν περιμένω ποτέ το καλοκαίρι για να φάω παγωτό. Ξέρουμε όλοι όμως ότι αλλιώς είναι να τρως παγωτό φορώντας πουλόβερ και αλλιώς να το τρως με λαιμαργία το καλοκαίρι προκειμένου να μην σου λιώσει. Είναι ο πιο λαχταριστός αγώνας δρόμου. Θα κερδίσεις εσύ ή οι νόμοι της φυσικής και θα το δεις να τρέχει στα χέρια σου; Νομίζω πως πια δε με ενοχλεί κανένα από τα δυο σενάρια. Επίσης το καλοκαίρι είναι και οι επιλογές περισσότερες, γιατί μπορεί όλη τη χρονιά να τρώω σοκολάτα-φυστίκι, το καλοκαίρι όμως αναζητώ νέες γεύσεις.
Έτσι κάθε μεσημέρι όταν κάνω διάλειμμα από τη δουλειά πάω στο πιο κοντινό μου κατάστημα KAYAK που πλέον με έχουν μάθει με το μικρό μου όνομα και χαζεύω την βιτρίνα για να δω τι νέο θα δοκιμάσω. Φέτος εκείνες οι γεύσεις που έχουν κερδίσει την καρδιά μου είναι το Μαντολάτο και η Σοκολάτα Χουρμά. Εμπνευσμένη από το ελληνικό καλοκαίρι και τα νησιά η πρώτη, μου θυμίζει όλες εκείνες τις φορές που μικρή σάλπαρα με τους γονείς μου για τα νησιά του Ιονίου, ενώ η δεύτερη πλούσια σε θρεπτικά συστατικά και βιταμίνες, λόγω του χουρμά, αποτελεί το ιδανικό superfood για μια ημέρα γεμάτη ενέργεια, που το καλοκαίρι την έχουμε περισσότερο ανάγκη. Κάπως έτσι τα μεσημέρια στη δουλειά αποκτούν άλλη γεύση..
Κι αν λιώνετε κι εσείς για λαχταριστά παγωτά, ρίξτε μια ματιά εδώ:
youtube.com/user/KayakIceCream
Με περιμένει όλο τον χρόνο κάτω από το σπίτι μου και δεν μου έχει πει ποτέ όχι όπου κι αν της έχω ζητήσει να με πάει. Το καλοκαίρι όμως είναι η εποχή της. Η μπλε βέσπα μου αν και μετρά ήδη 8 χρόνια ζωής, τα καλοκαίρια μοιάζει και πάλι με έφηβη που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα που να λαχταρώ περισσότερο τα καλοκαιρινά βράδια από το να την καβαλήσω παρέα με κάποιον φίλο ή και μόνος και να αρχίσω τις βόλτες στην πόλη, που και αυτή μοιάζει να ανθίζει την νύχτα.
Είναι εκείνη η στιγμή που περιμένω κάθε χρονιά περισσότερο από το οτιδήποτε άλλο. Μετράω μέρες μέχρι να κλείσω οριστικά τον υπολογιστή, να βάλω δυο μαγιό σε ένα σακίδιο και να κατηφορίσω προς Πειραιά εκεί όπου κάποιο πλοίο περιμένει να με πάει στα ελληνικά νησιά. Αυτή η ιεροτελεστία δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο για μένα, μέχρι τουλάχιστον να φωνάξει ο καπετάνιος ότι πλησιάζουμε στο νησί και ρίξω την πρώτη μου βουτιά, που συνήθως είναι και η καθαρτική όλου του καλοκαιριού.