Τα καλοκαίρια στην Αλόννησο τα αγαπούσα πολύ. Το νησί γέμιζε από κόσμο κι εγώ μπορούσα να απολαμβάνω τα χάδια και το παιχνίδι στα νερά μαζί τους. Αν και δεν είναι στη φύση μου, έτσι με είχαν μάθει. Μια στο τόσο, τρόμαζα όταν περνούσαν σκάφη από κοντά μου, αλλά ένιωθα γαλήνη κάθε φορά που κάποιος άπλωνε το χέρι του για να με χαϊδέψει. Με είχαν μάθει να είμαι φιλικός με τους ανθρώπους. Τους αγάπησα, τους εμπιστεύτηκα, προσπάθησα να τους μάθω. Ενίοτε, πάνω στο παιχνίδι, άφηνα κάποια επιδερμικά δαγκώματα χωρίς όμως να θέλω να βλάψω κάποιον. Ήμουν τόσο ξένοιαστος και χαρούμενος. Ελπίζω να μην σας πόνεσα και να μην σας φόβισα.
Έμαθα πως οι κάτοικοι της Αλοννήσου με αποκαλούσαν «μασκότ». Μου είχαν δώσει και όνομα – ήμουν ο Κωστής. Είναι όμορφο να δίνεις και να παίρνεις αγάπη. Εμείς οι φώκιες, έχουμε προσωπικότητα, όπως κι εσείς, όπως κάθε πλάσμα της φύσης. Ανάλογα με το είδος μας, άλλες είμαστε πιο θαρραλέες και τολμηρές και άλλες πιο ντροπαλές και δειλές, για παράδειγμα. Πολλές από εμάς αποζητάμε την ανθρώπινη επαφές, άλλες προτιμάμε να μένουμε μακριά από τη βοή του κόσμου. Δεν θέλουμε όμως να κάνουμε κακό σε κανέναν. Θέλουμε να ζούμε ελεύθερες, να απολαμβάνουμε άφοβα τις βουτιές στα νερά, να αναζητάμε την τροφή μας, να ζευγαρώνουμε και να γεννάμε τα παιδιά μας. Θέλουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή και την ευκαιρία που μας έχει δοθεί να είμαστε όντα της φύσης, να φιλοξενούμαστε από αυτήν.
Αρκετοί θα με έχετε χαζέψει σε φωτογραφίες να απολαμβάνω τον ήλιο, πάνω σ’ ένα sup ή μια ξαπλώστρα. Τι, μόνο εσείς θα κάνετε ηλιοθεραπεία; Αγαπάμε κι εμείς τη ζεστασιά του ηλίου! Αγαπάμε όμως πολύ και τις υποβρύχιες σπηλιές και τις απομονωμένες παραλίες, καθώς εκεί οι θηλυκές φώκιες γεννούν και θηλάζουν τα μικρά μας.
Για εσάς που δεν γνωρίζετε αρκετά πράγματα για το είδος μας, είμαστε ζώα σαρκοφάγα. Μας αρέσει επίσης να κολυμπάμε διανύοντας πολύ μεγάλες αποστάσεις μέσα σε λίγες εβδομάδες ή μήνες, ενώ λατρεύουμε τις καταδύσεις στα 170 μέτρα, κατά τις οποίες αναζητάμε ψάρια, αλλά κυρίως χταπόδια, που είναι η αγαπημένη μας τροφή. Εμείς, οι Μεσογειακές φώκιες, αποτελούμε το μόνο πτερυγιόποδο που ζει στην Ελλάδα! Δυστυχώς, έχουν απομείνει μόλις 600 περίπου από εμάς σε όλο τον κόσμο.
Στις μέρες μας, είμαστε ένα από τα σπανιότερα θηλαστικά της Ευρώπης. Με τα ψάρια των θαλασσών να έχουν υποστεί δραματική μείωση, κινδυνεύουμε από έλλειψη τροφής. Συχνά, παγιδευόμαστε στα αλιευτικά εργαλεία, με κίνδυνο να τραυματιστούμε, ακόμη και να θανατωθούμε. Ειδικότερα τα νεαρά φωκάκια μας – που δεν έχουν μάθει ακόμα να κολυμπούν – μπορεί να τραυματιστούν θανάσιμα από τα δίχτυα που ξεμένουν στον βυθό της θάλασσας. Ο θάνατος του 50% των ενήλικων φωκιών που έχουν βρεθεί νεκρές, οφείλεται σε ανθρώπινη παρέμβαση, ενώ το 35% των νεαρών φωκιών που έχουν βρεθεί νεκρές, πνίγηκε από τυχαία σύλληψη σε αλιευτικά εργαλεία.
Η θαλάσσια περιοχή της Αλοννήσου είναι γνωστή ως «προστατευόμενο πάρκο θαλάσσιας μεσογειακής φώκιας Monachus-Monachus». Εκεί, ένιωθα πως ανήκω. Η ζωή στο νησί ήταν πολύ όμορφη και περιπετειώδης, μα μερικές φορές αρκετά επικίνδυνη. Πριν από λίγα χρόνια, οι άνθρωποι της MOm είχαν δώσει αγώνα για να με κρατήσουν στη ζωή, καθώς είχα τραυματιστεί σοβαρά. Ήμουν ευγνώμων γι’ αυτό. Οι άνθρωποι της MOm, ήταν οι φίλοι μου.
Τώρα που σας γράφω, δεν γνωρίζω ακριβώς πού βρίσκομαι. Γνωρίζω όμως πως δεν απολαμβάνω πια τη ζωή. Μαθαίνω πως κάποιος άνθρωπος με χτύπησε σκόπιμα, εν ψυχρώ, με καμάκι ψαροντούφεκου, στην Περιστέρα Αλοννήσου. Ακόμη νιώθω τον πόνο, ακόμη προσπαθώ να καταλάβω γιατί. Γιατί δεν μπορούμε να ζούμε όλοι μονιασμένοι, με σεβασμό προς το δώρο της ζωής που μοναδικά μας δόθηκε; Γιατί με δολοφόνησες; Εγώ δεν έβλαπτα κανέναν, ήμουν ήρεμος και φιλικός. Ήθελα μονάχα τις αγκαλιές και τα χάδια σου. Γιατί πιστεύεις πως επειδή είσαι άνθρωπος, επικυριαρχείς στη φύση; Γιατί πιστεύεις πως είσαι ανώτερος, πως εμάς δεν μας αξίζει να ζούμε; Είμαστε όλα τα πλάσματα ίσα ως προς το δικαίωμα στη ζωή, αλλά εσύ μου τη στέρησες.
Μαθαίνω, πως ακόμη δεν έχεις τα «κότσια» να αποκαλυφθείς, να παραδεχθείς πως εσύ το έκανες, πως εσύ με δολοφόνησες. Όπου κι αν βρίσκομαι όμως τώρα, νιώθω την οργή και την αγάπη των ανθρώπων να ξεχειλίζει, να γίνεται ο φύλακας-άγγελός μου. Αγαπάω ακόμη τους ανθρώπους και ας έχεις κι εσύ την όψη τους. Δεν μετανιώνω την κοινωνικότητά μου. Τα τρία περίπου χρόνια που πρόλαβα να ζήσω, απόλαυσα την ανθρώπινη συντροφιά.
Για καλή μου «τύχη», η θανάτωση ζώου θεωρείται πλέον κακούργημα. Μαθαίνω επίσης πως η MOm κατέθεσε μήνυση κατά αγνώστου, χάρη στην οποία έχει ξεκινήσει εκ μέρους της εισαγγελέως Πρωτοδικών Βόλου, η προανάκριση για τον εντοπισμό του δολοφόνου μου – και αυτό κάπως με ανακουφίζει. Ακόμη βέβαια και αν βρεθεί, εγώ δεν θα μπορέσω να κολυμπήσω ξανά στο νερό της θάλασσας, δεν θα απολαύσω ξανά τον ήλιο, ούτε την παρέα των ανθρώπων. Λυπάμαι που θα το πω, αλλά εσύ δεν είσαι ένας από εκείνους. Εσύ επέλεξες να γεμίσεις τη ζωή σου με μίσος και σκοτάδι. Εγώ επέλεγα πάντα την αγάπη και το φως. Και τώρα εσύ μου τα στέρησες.
Θα ήθελα να σας ζητήσω μονάχα, να προσέχετε το είδος μου, να αγαπάτε το νησί μου. Δεν γνώρισα τι σημαίνει κακία, οπότε δεν κρατώ.
Κωστής