-Δε μ’ αρέσει το πολιτικό ρεπορτάζ, δε γράφω τέτοια.
-Και γιατί είσαι εδώ;
-Γιατί πιάνω καλά το παρασκήνιο.
Δυάδα νεόκοπων δημοσιογράφων συζητούν δίπλα μου για την πένα τους λίγο πριν διαπραγματευτούν για το αν οφείλουν να κάνουν ένα -ξεπερασμένο ομολογουμένως για τα τωρινά δεδομένα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης- τσεκ ιν ή να φανερώσουν την παρουσία τους μέσω σέλφι μπροστά από το ραδιομέγαρο που φιλοξένησε χτες το βράδυ το ντιμπέιτ των εφτά πολιτικών αρχηγών, των έξι δημοσιογράφων και κύκλων συζητήσεων, το πρώτο μετά από έξι χρόνια απουσίας τέτοιου είδους προεκλογικών τηλεοπτικών αντιπαραθέσεων.
Εργαζόμενοι της δημόσιας τηλεόρασης διακόπτουν ο ένας από τον άλλον στην προσπάθειά τους να βάλουν σε μια τάξη τους κανόνες που είχε ορίσει η διακομματική επιτροπή, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως «η διαδικασία είναι εντελώς κουκουρούκου». Μια μπλε υφασμάτινη κορδέλα που θυμίζει τη διαδρομή όμοια με καψόνι που οφείλεις να ακολουθήσεις προκειμένου να τσεκάρεις στην οικονομική θέση της αεροπορικής με χωρίζει από τα τηλεοπτικά συνεργεία και μερικά τσόφλια ηλιόσπορου που καταναλώνει μανιωδώς ένας από τους τεχνικούς. «Δεν είναι fair, δεν είναι δα ότι πήγε στο ΠΑΣΟΚ που είναι πιο κοντά, στο άλλο άκρο πήγε». Η μεταγραφή Τρεμόντι από τις λίστες του Ποταμιού στην κορυφή του επικρατείας των ΑΝ.ΕΛ σχολιάζεται μηδαμώς κολακευτικά, ενώ από το ίδιο πηγαδάκι ανταποκριτών προβλέπεται πως σε περίπτωση που ο Σταύρος Θεοδωράκης χάσει την τρίτη θέση πως «δε θα μπορέσει να το αντέξει γιατί είναι γλυκός άνθρωπος».
Τρέχω να προλάβω έναν γνωστό που διακρίνω στην αντίθετη κατεύθυνση, όμως μια έντονη επίπληξη από υπεύθυνο της τρίτης ζώνης ασφαλείας για το σημείο που στέκομαι με κάνει να γυρίσω στην θέση μου σαν τιμωρημένο σχολιαρόπαιδο. «Καν’ το όμως γρήγορα γιατί παίζει να περάσει η Κοσιώνη τώρα» ακούγεται να λέει μια φωνή από τη λίγκα των φωτογράφων και το γρήγορο σάλτο ενός νεαρού ελευθερώνει το πλάνο, παρότι η παρουσιάστρια κεντρικού δελτίου παρατείνει την αναμονή των φλας καθυστερώντας την είσοδό της.
Το αποψινό καθήκον του προέδρου και του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ θυμίζει σε κάποιον «τις χαιρετούρες που κάνεις με το ζόρι μετά τα παντρολογήματα, λίγο πριν τη φωτογράφιση με τα σόγια καθώς στο μυαλό σου στριφογυρνάει ο μπουφές που σε περιμένει». Η αναμενόμενη εμφάνιση του Παναγιώτη Καλφαγιάννη και το διόλου διακριτικό φούξια σακίδιο πλάτης του Γιώργου Κυρίτση συμπληρώνουν το καρέ, ενώ λίγα λεπτά μετά ο Μάκης Γιομπαζολιάς αποφεύγει τις φωτογραφικές λήψεις χαριτολογώντας πως δεν του αξίζουν όλα αυτά και πως μια δουλειά ήρθε να κάνει. Στρέφοντας αλλού το βλέμμα μου παρατηρώ πως κάποιος , προκειμένου να κάνει τη δουλειά του επίσης, φορά κουστούμι μαζεμένο με καρφίτσες στη ραχοκοκαλιά, πράγμα όμως που δεν θα φανεί ποτέ στο ανφάς που προστάζει το παράθυρο των ειδήσεων.
«Έχουνε δώσει ρέστα μαλάκα, το μόνο καλό αυτών των εκλογών. Άσε που έμαθα πως έχει έρθει ένας τύπος από Καλιφόρνια και τα στήνει όλα αυτά». Αυτή είναι η φημολογία που πιάνω γύρω από την σκηνοθεσία των πολυσυζητημένων πολιτικών διαφημίσεων των τελευταίων ημερών με ωθεί να κρυφακούσω τη ροή της κουβέντας. Τελικά, από την ίδια παρέα, πληροφορούμαι πως το Ολυμπιακός – Μπάγερν Μονάχου είναι επιβεβαιωμένα sold – out. O Tέρενς Kουϊκ παρακινεί τον Πανο Καμμένο να προβεί σε δηλώσεις και καθώς εκείνος κοντοστέκεται στιγμιαία στοιχήματα πέφτουν για το πόση ώρα πριν ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας είχε εγκαταλείψει την θαλπωρή του κρεβατιού του.
Σχόλια του τύπου «Εργάτη, ακούμπα», «σου ‘ρχεται ο γκοντφάδερ» «α, η Αλέκα» καθώς και ο ήχος ενός παξιμαδιού που σπάει στο στόμα μιας πεινασμένης συναδέλφου συνοδεύουν την άφιξη του Γ.Γ του ΚΚΕ. «Ωπ, τι έχουμε εδώ; Αστική ευγένεια χωρίς γραβάτα;» είναι η ατάκα που με γυρίζει προς το μέρος του Βαγγέλη Μεϊμαράκη και στο ριγμένο στον αγκώνα σακάκι του. Δεν έχει περάσει πολλή ώρα από αυτή την αδιαμφισβήτητα κάζουαλ εμφάνιση, όταν γνωστός δημοσιογράφος εκδηλώνει σε άπταιστα «γαλλικά» την οργή του για το γεγονός πως δε μπορεί να παρακολουθήσει τις δηλώσεις Λαφαζάνη ενώ ένας ομόγλωσσος φωτογράφος του πρώτου ορόφου κοντεύει να ξηλώσει τον μεντεσέ ενός απαρχαιωμένου παραθύρου που εμποδίζει τον φακό του.
-Τράβα ρε να πιάσεις ένα τραπέζι στο κυλικείο.
-Έχω αφήσει κάβα σου λέω, μη φοβάσαι.
Καθώς η εμφάνιση Τσίπρα έκλεψε τη δόξα από τις δηλώσεις της «κούκλας, λες και είναι εικοσιπέντε ετών» -όπως φρόντισε κάποια ν’ αναφωνήσει- Φώφης Γεννηματά και εν αναμονή του επικεφαλής του Ποταμιού η ουρά στο λόμπι του ραδιομέγαρου αρχίζει δειλά – δειλά να σχηματίζεται, εκεί όπου ένας συντάκτης κυριακάτικης εφημερίδας εξοργίζεται με το γεγονός πως δεν του παρέχουν ηλεκτρονική κάρτα εισόδου, παρότι δεν είχε κανένα έγγραφο ταυτοπροσωπίας πάνω του. Οι προνοητικοί και διαπιστευμένοι κατευθύνονται τώρα προς το ειδικά διαμορφωμένο πρες ρουμ με τα χάρτινα τραπεζομάντηλα ταβέρνας στη Χασιά. Το μενού που προτιμούν οι περισσότεροι είναι χοιρινό καλαμάκι, βουτηγμένο σε μια μερίδα από προτηγανισμένες πατάτες, και καθώς το ρολόι δείχνει εννέα ακριβώς, κουτάκια μπύρας υψώνονται στην υγειά του Πάνου Χαρίτου που μας καλησπερίζει.
Οι απαντήσεις των πολιτικών αντιπάλων μικροφωνίζουν από τα ηχεία των τεσσάρων οθονών που βρίσκονταν τοποθετημένες περιμετρικά της αίθουσας, ωθώντας τους παρευρισκόμενους να αρχίσουν τη ψιλή κουβέντα. Παραδίδομαι με τη σειρά μου στην ψυχολογία της μάζας, μέχρι που ένας φωτορεπόρτερ -με τριάντα χρόνια εμπειρίας στον τομέα,είπε- νιώθει την ανάγκη να συστηθεί στο τραπέζι μας και να καταθέσει την άποψή του «Αυτό το ντιμπέιτ μόνο για τους αναποφάσιστους δε γίνεται; Πιστεύετε δηλαδή πως θα υπάρξει κανένας σίγουρος για την ψήφο του που θα αλλάξει γνώμη σήμερα; Εγώ ΝΔ θα ψηφίσω πάντως και ας λένε αυτοί ό,τι θέλουν». Ένα «τέλος χρόνου» ακούγεται από τον συντονιστή του κοντινού στούντιο που, σε συνδυασμό με την πολιτική τοποθέτηση ενός ανθρώπου που γνώριζα κάτι λιγότερο από πέντε λεπτά για να τολμήσω να γίνω επικριτική, με σπρώχνει προς τη Λεωφόρο Μεσογείων. Ο οδηγός ταξί με ενημέρωσε πως έπιασε νωρίτερα βάρδια γιατί κουράστηκε να παρακολουθεί «αυτούς που βαριούνται να κυβερνήσουν μονάχοι» και μου πρότεινε να μη μπω ούτε εγώ στον κόπο.
Περασμένες έντεκα και η συμβουλή του έμοιαζε βάλσαμο, είπα λοιπόν να την ακολουθήσω.
