Έξι Έλληνες που ζουν στο Παρίσι αναμεταδίδουν στην Popaganda το κλίμα που, πίσω από τον πανικό που σπέρνουν τα media, επικρατεί στην πόλη, τρεις μέρες μετά το μακελειό. Μαθαίνουμε πως υπάρχουν εστιατόρια που είναι γεμάτα και ότι γίνονται ακόμη και πάρτυ. Η αντίσταση των Παριζιάνων συνοψίζεται στη φράση: «Δεν θα μας αλλάξουν τον τρόπο που ζούμε».
Η 27χρονη Εύα Παππά εδώ και ένα χρόνο κάνει, με υποτροφία, ειδίκευση στη Νευρολογία στο νοσοκομείο Pitié-Salpêtrière. Την ώρα των τρομοκρατικών χτυπημάτων έβλεπε ταινία στο Odeon, αλλά τα μεσάνυχτα διέτρεξε με το ποδήλατό της σχεδόν όλο το Παρίσι. Το Σάββατο το εστιατόριο στο οποίο δείπνησε ήταν τίγκα, ενώ ακόμη και απέναντι από το Bataclan έγινε πάρτυ. «Πέρα από τα περιπολικά που ακούγαμε παρακολουθούσαμε τι συμβαίνει μέσω ίντερνετ. Μια ώρα περίπου μετά τις πρώτες πληροφορίες φύγαμε και περπατήσαμε για το σπίτι μου που είναι κοντά στο Πάνθεον. Ακόμα δεν φαινόταν να έχει αλλάξει κάτι δραματικά στην κίνηση των δρόμων. Υπήρχαν όμως φίλοι μου που πήγαν σε σινεμά κοντά στην Όπερα που εκκενώθηκε και επειδή έκλεισαν και το Μετρό ήταν πολύ δύσκολο να φύγουν. Άλλοι φίλοι που ήταν σε σινεμά στις Halles δεν κατάλαβαν απολύτως τίποτα. Δεν άκουσαν ούτε σειρήνες, μάθαιναν ό,τι συνέβαινε από μηνύματα φίλων. Όταν βγήκα όμως έξω βρήκαν αστυνομικούς με πολιτικά ρούχα και όπλα. Ηταν λίγο τρομακτικό. Τα μεσάνυχτα βγήκα και διέσχισα σχεδόν όλο το Παρίσι με ποδήλατο, από το Πάνθεον μέχρι το νεκροταφείο Père Lachaise. Αν δεν ήξερα τι έχει γίνει και δεν υπήρχαν τα περιπολικά δεν θα αντιλαμβανόμουν το παραμικρό. Το Σάββατο όμως τα πολυκαταστήματα ήταν κλειστά, όπως και το υπόλοιπο 1/3 των καταστημάτων. Υπήρχε κόσμος στον δρόμο, δεν είχες δηλαδή την εντύπωση μιας έρημης πόλης. Στο 6ο Διαμέρισμα το εστιατόριο στο οποίο φάγαμε έξω στο δρόμο ήταν τίγκα. Το βράδυ βγήκαμε στο 4ο και κινηθήκαμε με τα πόδια. Σίγουρα είχε λιγότερη κίνηση από ένα οποιοδήποτε Σαββατόβραδο, χωρίς ωστόσο να δίνεται η εικόνα μιας έρημης πόλης. Το πιο τρομακτικό ήταν όταν συναντηθήκαμε σε μια γωνιά με τις ειδικές δυνάμεις που φοράνε full face μάσκες».
Γενικώς, η ζωή συνεχίζεται, στο Μετρό υπάρχει κόσμος, το ίδιο και στον δρόμο, τα πράγματα δεν είναι τόσο ακραία όσο τα παρουσιάζουν τα media.- Εύα Παππά.
Το νοσοκομείο όπου εργάζεται τα πρωϊνά των Σαββατοκύριακων επισημαίνει ότι υπήρξε μια αλλαγή: «Ο φύλακας στην είσοδο έλεγξε το ταξί που με έφερνε. Και χτες που μπήκα στο νοσοκομείο περπατώντας μου ζήτησαν να ανοίξω την τσάντα –κάτι που κάνουν ούτως ή άλλως κατά καιρούς-, ζήτησαν όμως και την ταυτότητά μου. Επίσης, λόγω του plan Vigipirate απ΄την πλευρά που μπαίνω στο νοσοκομείο αφήνουν πλέον ανοικτή μόνο τη μια από τις δύο πόρτες. Γενικώς, η ζωή συνεχίζεται, στο Μετρό υπάρχει κόσμος, το ίδιο και στον δρόμο, τα πράγματα δεν είναι τόσο ακραία όσο τα παρουσιάζουν τα media. Eχτές μάλιστα ένας φίλος πήγε σε πάρτυ που έγινε σε ένα σπίτι ακριβώς απέναντι από το Bataclan. Δηλαδή, αν εξαιρέσεις τον στρατό με τα καλάσνικοφ που είδα σήμερα και τους ελέγχους στην είσοδο-έξοδο του νοσοκομείου, εδώ που κινούμαι εγώ δεν βλέπεις κάποια μεγάλη διαφορά.»
Ο κόσμος θέλει να βγει να μιλήσει, να διαδηλώσει,αλλά πρέπει να περιμένει ακόμα γιατί η κυβέρνηση έχει απαγορεύσει για λόγους ασφαλείας συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις.- Αλέξανδρος Κολλάτος.
Ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Κολλάτος από την ώρα των επιθέσεων έως και αυτή η στιγμή οργώνει της παρισινές γειτονιές με το μηχανάκι του. «Η Γαλλία δεν φοβάται», λέει. «Μόνο το ίδιο το βράδυ της Παρασκευής φοβήθηκε. Εγώ αμέσως μετά την επίθεση βγήκα στους δρόμους με το μηχανάκι μου, πήγα στα μέρη που χτύπησαν. Και τώρα είμαι στην πλατεία Δημοκρατίας. Η κατάσταση στους δρόμους και στις πλατείες ήταν ο απόλυτος πανικός , η αστυνομία τα είχε χαμένα, όλοι μπαίνανε μέσα στα μαγαζιά ή πετάγονταν δεξιά κι αριστερά ξαφνικά και μπορούσε και να πέσουν πάνω σου. Περιπολικά και ασθενοφόρα βρίσκονταν παντού. Τα υπερσύγχρονα συστήματα ασφαλείας αποδείχτηκαν τέλειως άχρηστα. Σήμερα πάντως όλα ηρέμησαν και αυτές οι μέρες φαίνεται πως είναι ήσυχες . Χτες Κυριακή έβγαλε ήλιο! Ο κόσμος θέλει να βγει να μιλήσει, να διαδηλώσει,αλλά πρέπει να περιμένει ακόμα γιατί η κυβέρνηση έχει απαγορεύσει για λόγους ασφαλείας συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Οι Γάλλοι είναι σοκαρισμένοι απο την επίθεση αλλά είναι αλληλεγγύοι. Το μεγάλο ερώτημα είναι ωστόσο “τώρα τι θέλουν οι Γάλλοι, τι θα ζητήσουν; Γιατί δεν είναι αυτοί που ζήτησαν ο γαλλικός στρατός να βρίσκεται σε εμπόλεμες ζώνες” . Σε πρόσφατη ανάρτηση στην προσωπική του σελίδα στο facebook σημειώνει: «Ολα καλά στο Παρίσι. Οι Παριζιάνοι είναι ήρεμοι αι ψύχραιμοι. Υπάρχουν εντάσεις και συζητήσεις στους δρόμους κοντά στο bataclan, λουλούδια. Ανθρωποι κλαίνε μόνοι τους χωρίς να τους ενοχλεί κανείς. (…) Ο πολιτικός κόσμος της Γαλλίας είναι εξίσου χυδαίος με τον δικό μας. Και το στυλάκι του σκληρού Hollande “πόλεμος!πόλεμος!” είναι για γέλια».
Ο Ν.Ρ., κάτοικος εδώ και 10 χρόνια στο Παρίσι, αρχικά ως φοιτητής, τα 8 τελευταία χρόνια ως εργαζόμενος, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του γιατί ο εργοδότης του μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo υπήρξε «πιεστικός», βλέπει μετά το «σοκαριστικό προχτεσινό μακελειό» ότι «η ζωή μας θα αλλάξει χωρίς επιστροφή». H πρώτη μεγάλη αλλαγή που βιώνουμε είναι ο μεγαλύτερος έλεγχος από το στρατό και την αστυνομία. Μετά το Charlie Hebdo τα μέτρα ασφαλείας ήταν σοβαρά. Τρεις με τέσσερις μήνες μετά χαλάρωσαν. Αυτή τη φορά ήταν πιο άγρια και πιο ουρανοκατέβατη η επίθεση, θα μπορούσε να ήταν θύμα ο καθένας μας. Οπότε όλοι ταυτιζόμαστε. Η ζωή συνεχίζεται στο Παρίσι φυσικά αλλά φοβάμαι ότι θα μειωθούν οι ελευθερίες μας. Δυστυχώς, όσο η Γαλλία είναι παρούσα στρατιωτικά σε ξένες χώρες και συνεχίζει να συμμετέχει σε πόλεμο (Μάλι, Συρία κ.ο.κ.) θα δημιουργεί εχθρούς. Αρα θα έχουμε και άλλα τρομοκρατικά χτυπήματα».
Δεν υπάρχει θεολογικό ζήτημα. Φόβος υπάρχει, αλλά ο κόσμος αντιστέκεται με την ελευθερία των κινήσεων.- Γιάννης Κόκκος.
Ο σκηνογράφος και σκηνοθέτης Γιάννης Κόκκος το βράδυ της Παρασκευής, αν δεν είχε μια δουλειά που πρέπει να τελειώσει επειγόντως, η οποία τον κράτησε σπίτι, πιθανότατα θα βρισκόταν σε ένα από τα εστιατόρια στο ζωντανό 10ο Διαμέρισμα, που χτυπήθηκε. Είναι ο λόγος που οι φίλοι τού τηλεφωνούσαν για να μάθουν αν είναι καλά. «Η επίθεση δεν συνέβη πολύ μακριά από τη γειτονιά μας. Αυτή τη φορά χτύπησαν τελείως τυφλά. Δεν ήταν όπως στο παρελθόν που είτε χτυπήσαν το Charlie Hebdo είτε εβραϊκό στόχο. Επικρατεί πλέον ησυχία. Δεν είναι πολύς ο κόσμος που κινείται έξω, αλλά είναι πολλοί όσοι πηγαίνουν στο Bataclan και αφήνουν λουλούδια ή κεράκια. Από το Bataclan μέχρι το Στάδιο είναι ένας άξονας, που ξεκινά από τις λαϊκές συνοικίες και κατεβαίνει μέσα από την πλατεία Δημοκρατίας στις γειτονιές της χαράς. Συμβολικά, είναι το Boulevard Voltaire. Οπως και όλα τα ονόματα των λεωφόρων των αξόνων που έγινε η επίθεση είναι ονόματα ελεύθερων πνευμάτων. Αυτή τη φορά άλλαξε κάτι πολύ σημαντικό στον τρόπο που χτυπιέται μια Δημοκρατία. Ακριβώς επειδή χτυπιέται μόνο διότι είναι Δημοκρατία. Δεν υπάρχει θεολογικό ζήτημα. Φόβος υπάρχει, αλλά ο κόσμος αντιστέκεται με την ελευθερία των κινήσεων. Φυσικά και υπάρχει το σοκ, αλλά από σήμερα όλα λειτουργούν κανονικά. Και από αντίσταση όλοι λένε «δεν θα μας αλλάξουν τον τρόπο που ζούμε, παρόλη τη μελαγχολία». Εχουμε σύντομα και εκλογές. Ας μην μπούμε σε πολιτικάντικες συζητήσεις. Ηταν αδυνατο να αποτραπεί αυτό που έγινε. Πρέπει όμως να βρεθεί μια πραγματική ισορροπία μεταξύ ασφάλειας και ελευθερίας. Και βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι τζιχαντιστές.
Οι άνθρωποι γύρω μου πάντως πενθούν, είναι θυμωμένοι και δείχνουν να πιστεύουν πως ό,τι και να συμβεί στο άμεσο μέλλον, τα χειρότερα είναι μάλλον μπροστά μας.- Βασίλης Σαλπιστής.
Ο εικαστικός Bασίλης Σαλπιστής τη βραδιά των επιθέσεων ήταν σινεμά με φίλους .«Μετά βγήκαμε για ένα ποτό σε ένα μπαρ κοντά στο Βeaubourg. Κάποια στιγμή αρχίσαμε όλοι ταυτόχρονα να λαμβάνουμε ανεξήγητα πανικόβλητα sms από φίλους και συγγενείς οι οποίοι μας ρωτούσαν αν ήμασταν καλά και πού βρισκόμασταν. Λίγο αργότερα κι ενώ προσπαθούσαμε κακήν-κακώς να ενημερωθούμε για τις εξελίξεις, η AFP ανακοίνωσε ένα ενδεχόμενο χτύπημα πολύ κοντά στο σημείο που βρισκόμασταν. Δεδομένου ότι θα ήταν πολύ δύσκολο και μάλλον επικίνδυνο να φύγουμε, συμφωνήσαμε με την πρόταση του προσωπικού ότι το καλύτερο θα ήταν να κλειδαμπαρωθούμε στο μπαρ μέχρι να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε κάπως με την αστυνομία για να διευκρινίσουμε την κατάσταση. Αυτό κάναμε για τις επόμενες ώρες μέχρις ότου ξεκαθάρισαν κάπως τα πράγματα και γυρίσαμε σιγά σιγά στα σπίτια μας. Το Σαββατοκύριακο στο Παρίσι –προσθέτει- ήταν ήσυχο και μουδιασμένο. Φαντάζομαι πως από σήμερα και με την λήξη του εθνικού πένθους θα πολιτικοποιηθούν οι απόψεις και οι αναλύσεις των γεγονότων, έχουμε και εκλογές που πλησιάζουν άλλωστε. Οι άνθρωποι γύρω μου πάντως πενθούν, είναι θυμωμένοι και δείχνουν να πιστεύουν πως ό,τι και να συμβεί στο άμεσο μέλλον, τα χειρότερα είναι μάλλον μπροστά μας».
Αντιμέτωπη στις δύο μεγάλες τραγωδίες του 2015, τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo και το μακελειό της Παρασκευής, η Γαλλία βλέπω ότι μπορεί και παραμένει ενωμένη κι αλληλεγγύη προς τα θύματά της.- Βασίλης Μιχαήλ.
Ο γλύπτης Βασίλης Μιχαήλ κατά τη διάρκεια των επιθέσεων ολοκλήρωνε ένα έργο στο εργαστήριό του. Μέσω Facebook είδε για την κατάληψη της Bataclan και τις βόμβες που εξερράγησαν γύρω από το Stade de France . Και αμέσως αναβίωσαν μνήμες: Αυτή η ένταση και αυτόs ο ακραίοs πανικόs που είδα στην τηλεόραση ήταν παρόμοιοs με αυτόv που έζησα στο Orly στις βομβιστικές επιθέσεις του αεροδρομίου το 1983: άνθρωποι να κλαίνε στους δρόμους, αίμα, νεκρoi. Σήμερα, τρεις ημέρες μετά τα γεγονότα, η Γαλλία είναι σε πένθος, στους δρόμους και στα καταστήματα ο κόσμος είναι πολύ λιγότεροs. Και μπορούμε να δούμε στα πρόσωπα των ανθρώπων ότι υπάρχει γενική θλίψη. Αντιμέτωπη στις δύο μεγάλες τραγωδίες του 2015, τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo και το μακελειό της Παρασκευής, η Γαλλία βλέπω ότι μπορεί και παραμένει ενωμένη κι αλληλεγγύη προς τα θύματά της».
