Η Βουλή αφύλακτη αλλά στη θέση της.
Όποιος και όποια περνούσε από το σημείο που τελειώνουν η Αιόλου και η Σταδίου -εκτός από το ανυπόγραφο πανό που έγραφε «ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ» – θα έβλεπε χιλιάδες κόσμου πάνω στην πλατεία της Ομόνοιας. Ξέρετε, η πλατεία έχει διαζώματα και ο κόσμος φαίνεται στο ανθρώπινο μάτι σα να γεμίζει μια ανηφόρα με φόντο τα κτήρια πέριξ της πλατείας. Αυτή η διάταξη είχε κάτι από την ανηφόρα για την οποία έγραφε ο Ρίτσος και τραγουδούσε ο Μπιθικώτσης, γεμάτη σημαίες και ταμπούρλα, με τα χέρια σφιχτά και τον ήλιο που μόλις χάνονταν να είναι σίγουρος για τον κόσμο αυτό που βρέθηκε το απόγευμα του Σαββάτου στην αντιφασιστική πορεία ενάντια στην φιέστα της Χρυσής Αυγής για την επέτειο των Ιμίων. Την πρώτη πορεία επί αριστερής διακυβέρνησης, ιστορική στιγμή ειδικά όταν η αφορμή είναι οι εκδηλώσεις μίσους της τρίτης πολιτικής δύναμης της χώρας.
Η πορεία ξεκίνησε μετά από μια περίπου ώρα , με παλμό, δυνατά συνθήματα και πολλά -δικαιολογημένα- χαμόγελα λόγω της εντυπωσιακής συμμετοχής. Όταν η κεφαλή της πορείας ήταν στην Ομήρου, η ουρά της ήταν στην Αρσάκη και πιο πίσω με μια πυκνή διάταξη κόσμου λόγω κρύου αλλά και παλμού. Σίγουρα 6.000 άτομα από τον α/α χώρο και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά μέχρι και την «κυβερνητική» πια νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ έφτασαν στο Σύνταγμα όπου εκεί πια η νέα τακτική της Αστυνομίας είχε εξαφανίσει κάθε είδους ένστολο από την πλατεία και τα περίχωρα.
Με τον Γ. συζητάμε για τους λόγους που έχει τόσο κόσμο μια διαμαρτυρία που πέρυσι δεν συγκίνησε κανέναν. «Τα αντιφασιστικά μέτωπα κάνουν δουλειά μυρμηγκιού καθημερινά, τοπικά με αφισοκολλήσεις, μοιράσματα κειμένων, παρεμβάσεις και εκδηλώσεις. Όλη αυτή η μικρή δουλειά εν τέλει κεφαλαιοποιείται κινηματικά και αναδεικνύεται σε κεντρικά αντιφασιστικά γεγονότα όπως αυτό των Ιμίων όπου έχει τη δυναμική και την ικανότητα να κατεβάσει πλήθος κόσμου και να διεκδικήσει ποιοτικά τον δρόμο κοντράροντας στα ίσια το κεντρικό κάλεσμα των χρυσαυγιτών μέσα στην Αθήνα.»
Όταν φτάσαμε στο Σύνταγμα τα γνωστά κάγκελα έλειπαν αλλά η Βουλή και οι Εύζωνες παρέμεναν στις θέσεις τους μέχρι που κάποιος είπε «πάμε για ντου στην Βουλή, θα πάρουμε τα ανάκτορα σε δέκα λεπτά, κάτι που στον ΣΥΡΙΖΑ πήρε 4 χρόνια.» Δεν είχε και άδικο, θα μπορούσε όντως να επαναληφθεί ένα ίδιο σκηνικό με αυτό του 2006 που η διαδήλωση είχε ανέβει στο Σύνταγμα και κάηκε ένα φυλάκιο. Αστυνομία δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Όμως η διάθεση δεν ήταν συγκρουσιακή, εκτός από το «εθιμοτυπικό» της αντισυγκέντρωσης των «εθνικοσοσιαλιστών» της Ελλάδας του 2015 με τις πλαστικές σημαίες και τις δάδες μπροστά από την Λέσχη Αξιωματικών. Πολύς κόσμος είχε κατέβει στον δρόμο γιατί ήταν η πρώτη αντιφασιστική συγκέντρωση – πορεία με κυβέρνηση της αριστεράς. Ο Δ. δεν συνηθίζει να κατεβαίνει στην αντισυγκέντρωση για τα Ίμια «γιατί είναι στημένο ραντεβού όμως τώρα κάθε διαμαρτυρία θα έχει την δικιά της σημασία, η σημερινή αντι-συγκέντρωση είναι ένα πολύ σημαντικό κρας-τεστ για την ίδια την κυβέρνηση.»
Λίγο πιο πέρα στηθεί ο κλασσικός φραγμός από κλούβες στην Βασιλίσσης Σοφίας (χώριζε στην ουσία τις δύο συγκεντρώσεις). Οι συνηθισμένοι στις πορείες περίμεναν ότι θα συμβεί κάποιο «μπάχαλο» αλλά μάταια. Κάποιοι ξένοι περνούν ανάμεσα μας στο Σύνταγμα και λένε στο τηλέφωνο “It’s really peaceful”. H Φ. μου λέει: «Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ! Πριν έναν μήνα είχαν φέρει τρεις αύρες (το μηχάνημα που πετάει νερό) στα Εξάρχεια και τώρα είναι πίσω από τις κλούβες χαλαροί!». Τελικά ακούστηκαν δυο-τρία συνθήματα και τελικά μη κατορθώνοντας «οι ιπτάμενοι αναρχικοί» να υπερβούν τον φραγμό η πορεία συνεχίστηκε στην Πανεπιστημίου με κατεύθυνση τα Προπύλαια όπου διαλύθηκε σε πανηγυρικό κλίμα.
Δύό συνθηματικοί κόσμοι πάνω σε μια κλούβα.
Όση ώρα παραμείναμε μπροστά στις κλούβες υπήρχε μια διάχυτη αμηχανία. Κάποιος θα μπορούσε άνετα να τους βάλει φωτιά ή επίσης άνετα θα μπορούσαν να ξεκινήσουν τον πεντοζάλη, τα έχουμε δει όλα στο παρελθόν όμως τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Δεν είναι θέμα αυτοκυριαρχίας ή προβοκατόρων, το θέμα είναι πως μαζί με την αμηχανία από τις πολιτικές αλλαγές στην κοινωνία το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει μια αμηχανία και στο ίδιο το κίνημα. Τα αστειάκια για την απόφαση της κυβέρνησης να εξαφανίσει τους αστυνομικούς κάλυπταν αυτή την αμηχανία. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η εξωκοινοβουλευτική δράκα των χρυσαυγιτών εφορμούσε μαζί με την αστυνομία ενάντια στους διαδηλωτές αλλά σήμερα δεν είχαμε επεισόδια, μόνο κάτι εγκεφαλικά για το πως αναρχικοί και άκρα αριστερά διαδήλωσαν μαζί με το «κυβερνητικό» μπλόκ της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει, συνέβαινε τόσα χρόνια επι ΠΑΣΟΚ την 17 Νοέμβρη που αριστεροί, αναρχικοί και ΠΑΣΠίτες διαδήλωναν για τους ίδιους λόγους, τις ίδιες ώρες στους ίδιους δρόμους. Μόνο που τότε δεν φώναζαν όλοι μαζί: «Δεν είναι αυτό πορεία, είναι κωμωδία / φέρτε πίσω την αστυνομία.»
Α, ξέχασα να σας πω για την συγκέντρωση της Χ.Α. Δεν πήγα. Σιγά μην πήγαινα.
Σημείωση της Popaganda. Επειδή μπορεί να θεωρείτε πως το τέρας του φασισμού δεν υπάρχει και ότι το αντιφασιστικό κίνημα υπάρχει για να εξυπηρετεί την «επαναστατική γυμναστική» σας παραθέτουμε λίγες εικόνες από τη χθεσινή συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής για τα Ίμια έξω από τη Λέσχη Αξιωματικών.