Την άνοιξη που μας πέρασε, κυκλοφόρησε ο «Άτλας» του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, όπου περιγράφονται οι περιπλανήσεις του Αργεντινού συγγραφέα και ποιητή σε όλα τα μέρη του σύμπαντος, από γεωγραφικούς τόπους μέχρι περιοχές του ονείρου.
Στον πρόλογο του βιβλίου, ο ίδιος γράφει: «Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάνει μια ανακάλυψη. Αρχίζει αποκαλύπτοντας το πικρό, το αλμυρό, το κοίλο, το λείο, το τραχύ, τα επτά χρώματα του ουράνιου τόξου και τα είκοσι τόσα γράμματα του αλφάβητου: ύστερα συνεχίζει με τα πρόσωπα, τους χάρτες, τα ζώα και τα άστρα: καταλήγει στην αμφιβολία ή την πίστη και στη σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα της άγνοιάς του».
Κατακαλόκαιρο του 1986, ο Αργεντίνος συγγραφέας, μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές του 20ού αιώνα, πεθαίνει στη Γενεύη της Ελβετίας. Ευτυχώς, δεν μας άφησε μόνες και μόνους. Ευτυχώς, έγραψε για πάντα.
1. Υπάρχουν ήττες που αξίζουν περισσότερο από τη νίκη.
2. Το μέλλον είναι τόσο αμετάκλητο όσο και το άκαμπτο παρελθόν. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν είναι σιωπηλό γράμμα σε αυτή την αδιαμφισβήτητη αιώνια γραφή της οποίας το βιβλίο είναι ο χρόνος.
3. Όλοι κατευθυνόμαστε προς την ανωνυμία, μόνο που η μετριότητα αυτή φτάνει λίγο νωρίτερα.
4. Είμαστε η μνήμη μας, είμαστε αυτό το χιμαιρικό μουσείο ασταθών μορφών, αυτός ο σωρός από σπασμένους καθρέφτες.
5. Πάντα φανταζόμουν τον παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης.
6. Αποφάσισα πολλές φορές να ασχοληθώ με τη μεταφυσική, αλλά με διέκοπτε η ευτυχία.
7. Φυτέψτε τους δικούς σας κήπους και στολίστε μόνοι σας την ψυχή σας αντί να περιμένετε κάποιον άλλο να σας φέρει λουλούδια.
8. Μακάρι να υπάρχει παράδεισος ακόμα κι αν η θέση μου είναι στην κόλαση.
9. Η ίδια η ζωή είναι ένας αφορισμός.
10. Δεχόμαστε την πραγματικότητα τόσο εύκολα ίσως επειδή διαισθανόμαστε ότι τίποτα δεν είναι πραγματικό.
Έξτρα μπόνους, κάποιοι απ’ τους λίγους στίχους του:
Τα γηρατειά (όπως τα αποκαλούν οι άλλοι)
μπορεί και να ‘ναι ο καιρός της ευτυχίας μας.
Το ζώο έχει πια πεθάνει η πεθαίνει όπου να ‘ναι.
Απομένει μονάχα ο άνθρωπος και η ψυχή του.