Στην αγκαλιά μου κρατάω ένα σκελετωμένο σκυλί που με κοιτάει με βλέμμα θολό και σε σύγχυση. Είναι ένα νεαρό κυνηγόσκυλο, πολύ τρομαγμένο.
Η Κατερίνα και η ομάδα της διάσωσης περιμαζέψανε τον σκύλο αυτό με την καφετιά, σαν καραμέλα στρογγυλή μύτη, μόλις πριν από λίγο σ’ έναν επαρχιακό δρόμο. Ο ιδιοκτήτης του τον έδιωξε, τον πέταξε σα σκουπίδι έξω από το σπίτι του.
Ο σκύλος δεν σταματάει να τρέμει, αν και είναι τυλιγμένος με μια ζεστή μάλλινη κουβέρτα, κουλουριασμένος στα χέρια μου και προσπαθώ να τον ηρεμήσω με λόγια γλυκά. Δεν τρέμει μόνο από το κρύο, κυρίως τρέμει γιατί έχει πάθει σοκ.
Ποιος ξέρει πόσο καιρό περιφερόταν στους δρόμους της Μεσσήνης και της Καλαμάτας, πεινασμένος, φοβισμένος και εγκαταλελειμμένος από όλους.
Βουρκώνω. Κάθομαι σε έναν ξύλινο πάγκο κάτω από το υπόστεγο στο σούρουπο. Είναι χειμώνας, βρέχει και κάνει κρύο. Απέναντί μου, πίσω από μια πόρτα από συρματόπλεγμα, σπρώχνονται δεκάδες σκυλιά.
Ηλικιωμένα και νέα, μεγάλα και μικρά, σκυλιά ράτσας και ημίαιμα. Το ένα πιο όμορφο από το άλλο. Όλα πεταμένα από τους ιδιοκτήτες τους στο δρόμο, σε κάδους σκουπιδιών ή σε χωματερές, κακομεταχειρισμένα και βασανισμένα, χτυπημένα επίτηδες από αυτοκίνητα και αφημένα να σφαδάζουν, κρεμασμένα σε δέντρα ή φυλακισμένα επί χρόνια σε σκοτεινά υπόγεια.
Κάθε σκύλος στο DASH έχει την δική του ιστορία πόνου.
Βλέπω το κάτασπρο τρίχωμα μιας μεγαλόσωμης σκύλας πίσω από το συρματόπλεγμα. Δίπλα ένα νεαρό σκυλάκι με καφέ βούλες βγάζει την ροζ γλώσσα του χαρούμενο. Μπροστά τους ένα άλλο με πολύ κοντά πόδια και μακρυά αυτιά κουνάει παιχνιδιάρικα την ουρά του. Όλα αυτά τα σκυλιά με καλωσορίζουν φιλικά με ζωηρά γαβγίσματα.
Καλωσορίζουν εμένα, την καινούρια εθελόντρια, όμως εγώ βαθιά μέσα μου νιώθω ότι θέλω να σηκωθώ, να τα μαζέψω και να γυρίσω σπίτι μου. Γιατί…;
Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να βιώσει και να αντέξει κάποιος από τόσο κοντά την απόλυτη απανθρωπιά. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που συμπεριφέρονται άκαρδα και βίαια στα ζώα.
Τα βασανίζουν, τα χτυπούν, τα ακρωτηριάζουν χωρίς καμία αιτία, χωρίς να σκέφτονται ούτε μια στιγμή ότι και αυτά έχουν ακριβώς τα ίδια αισθήματα με εμάς.
Νιώθουν λυπημένα ή χαρούμενα, παραμελημένα ή φροντισμένα, νιώθουν την μοναξιά, την εγκατάλειψη, τον πόνο ή την αγάπη. Δεν λέμε ότι τα σκυλιά είναι οι πιο πιστοί μας φίλοι? Κι αν είναι έτσι, γιατί παρακαλώ δεν συμπεριφερόμαστε σε αυτά ανάλογα, όπως πρέπει;
Μετά το θάνατο του αγαπημένου μας οικογενειακού σκύλου, του Σποτ, που έφυγε από κοντά μας στην ηλικία των δεκαέξι χρονών, αποφάσισα να βοηθήσω σαν εθελόντρια για μία εβδομάδα στο DASH.
DASH σημαίνει Dream of A Safe Haven. Είναι μάλλον το μεγαλύτερο καταφύγιο σκύλων στην Ελλάδα, που φιλοξενεί εκατοντάδες σκυλιά και πρόσφατα και γατιά.
Η Κατερίνα Πεσόνη είναι μία από τους δύο ιδρυτές του καταφυγίου και αυτή που το διευθύνει. Άφησε πίσω της μια ευκατάστατη ζωή στην πόλη, για να φροντίζει εγκαταλελειμμένα σκυλιά. Με το πέρασμα του χρόνου, ο αριθμός των σκυλιών που φρόντιζε μεγάλωνε. Στην αρχή αυτά ήταν εκατό, τώρα είναι εκατοντάδες. Η Κατερίνα «μιλάει» με τα σκυλιά και αυτά την αγαπάνε βαθιά και απεριόριστα.
Είναι, επίσης, υπεύθυνη ενός καινοτόμου προγράμματος για δημοτικά σχολεία, όπου τα παιδιά μαθαίνουν τα πάντα για την προστασία και την φροντίδα των ζώων. Μαζί της στα μαθήματα είναι πάντα κι ένας τετράποδος φίλος από το DASH.
Η Κατερίνα λέει ότι η γνώση είναι σημαντική για να αλλάξουν οι λανθασμένες αντιλήψεις για τα ζώα και για να σταματήσει κάποια στιγμή η κακοποίησή τους.
Τα ζώα είναι ένα κομμάτι από εμάς, ένα κομμάτι από το περιβάλλον μας, από τον πλανήτη μας. Για φανταστείτε την Γη χωρίς ζώα!
Από τότε που κάηκαν στην Αυστραλία, στις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές, ενάμισι δισεκατομμύριο κοάλα, καγκουρό, πρόβατα, αγελάδες, πουλιά, ερπετά και άλλα αμέτρητα είδη, αυτή η σκέψη δεν είναι μόνο ένα τρομακτικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά σχεδόν αγγίζει την πραγματικότητα.
Γεγονός είναι: Όταν δεν θα υπάρχουν πια ζώα στον πλανήτη μας, θα εξαφανιστούμε κι εμείς.
Μετά από μια εβδομάδα στο καταφύγιο σκέφτομαι ότι αυτός ο χώρος εδώ δεν είναι, μεν, παράδεισος για σκύλους, αλλά είναι οπωσδήποτε ένα ασφαλές λιμάνι. Η Κατερίνα και οι μόνιμοι εθελοντές, οι οποίοι έρχονται από όλον το κόσμο, φροντίζουν ανιδιοτελώς τα ζώα.
Εγώ τους βοηθάω. Καθαρίζω τα κλουβιά που αναρρώνουν τα άρρωστα σκυλιά, τα κλουβιά που αναπαύονται τα σκυλιά με δύσκολα ψυχικά τραύματα, αλλά και τους χώρους που παίζουν νεογέννητα κουταβάκια. Τον χειμώνα και στις γιορτές οι εθελοντές είναι πάντα λιγότεροι για την πολλή δουλειά.
Πρέπει να μοιραστούν τα φάρμακα, να χτενιστούν τα ζώα, να γίνουν επιδιορθώσεις στις περιφράξεις, να κατασκευαστούν καινούρια σπίτια για τα ζώα. Κάθε μέρα καθαρίζονται από τις ακαθαρσίες όλοι οι εξωτερικοί χώροι, όπου ζουν μαζί τα σκυλιά, πλένονται τα μπολ τους και ξαναγεμίζονται με νερό και φαγητό, που είναι μια συνεχής διαδικασία. Η δουλειά δεν σταματάει ποτέ. Μόνον αργά το βράδυ, όταν όλα τα σκυλιά είναι χορτάτα και όλα γύρω είναι καθαρά, απλώνεται μια ηρεμία και γαλήνη στον χώρο…αλλά μόνον μέχρι το επόμενο πρωινό.
Στο τέλος της εβδομάδας νιώθω εξαντλημένη, αλλά ευτυχισμένη. Η δουλειά ήταν πιο σκληρή από αυτό που νόμιζα όταν ξεκινούσα να έρθω εδώ, αλλά την τελευταία μέρα ο Τίπσι, ενα μικρό και σκελετωμένο, χωρίς τρίχωμα, σκυλάκι με κοιτούσε παρακλητικά. Τώρα είμαι η νονά του και ελπίζω ότι θα αναρρώσει σύντομα.