Η γιορτή της μητέρας καθιερώθηκε χρόνια πίσω, όταν το 1865 στην μακρινή Αμερικανική ήπειρο, η κινηματίας Ann Maria Reeves Jarvis έριξε πρώτη την ιδέα διοργανώνοντας συστηματικά συναντήσεις με άλλες μητέρες. Με μία μικρή καθυστέρηση 49 χρόνων ο πρόεδρος Wilson καθιέρωσε ενυπόγραφα τον παγκόσμιο εορτασμό της και όρισε ως μέρα την δεύτερη Κυριακή του Μάη. Πως είναι όμως το να μεγαλώνεις ένα παιδί στην Ελλάδα του 2014; Σύγχρονες γυναίκες που ανατρέφουν τη γενιά του αύριο περιγράφουν στην Popaganda την καθημερινότητα τους. Παρότι όλες είπαν πως η πρώτη λέξη που ξεστόμισαν τα μικρά τους ήταν «μπαμπά» (σύνηθες, αλλά εξηγείται επιστημονικά), μάνα είναι και θα παραμένει μόνο μία, το έχει γράψει άλλωστε εμμέσως και ο Brecht στο ο Κύκλος με την κιμωλία.
Μαρία Κουλούρη, 32 ετών
Έχω σπουδάσει στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά ενώ παράλληλα παρακολουθούσα μαθήματα σε μια δραματική σχολή. Έφυγα για να κάνω μιούζικαλ στο Λονδίνο, δούλεψα εκεί, αλλά γύρισα στην Ελλάδα για να παντρευτώ και να γεννήσω τον Παντελή που σήμερα είναι δυόμιση ετών. Τότε τα πράγματα έδειχναν ότι η Αθήνα είναι ένα ιδανικό μέρος για να μεγαλώσεις το παιδί σου και να του παρέχεις ό,τι χρειάζεται, τώρα οι συνθήκες έχουν δυσκολέψει. Δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική κατάσταση, το πιο δύσκολο που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι το στενόχωρο κλίμα που επικρατεί μεταξύ του κόσμου, αφού ο καθένας έχει τις δικές του δυσκολίες. Υπάρχει μια μελαγχολία που εμείς ως νέοι δεν θα έπρεπε να έχουμε, πόσο μάλλον όταν η ζωή ενός μικρού ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια μας. Ήθελα να μείνω έγκυος, το περίμενα και ήμουν τυχερή γιατί μου ήρθε πιο γρήγορα από ότι υπολόγιζα. Νομίζω ότι όλες οι μαμάδες θα πουν πως αλλάζει ριζικά η ζωή τους με την απόκτηση ενός παιδιού, πριν το κάνεις τρέχεις σε μια κούρσα με εκατό για να προλάβεις να βιώσεις εμπειρίες, έρωτες, ταξίδια, επαγγελματικές επιτυχίες. Μετά ρίχνεις την ταχύτητά σου και σε ενδιαφέρει απλά να είσαι ένα βήμα μπροστά από το μικρό σου για να το προστατεύσεις. Το να είσαι μητέρα είναι η σπουδαιότερη, η δυσκολότερη, η πιο ψυχοφθόρα δουλειά του κόσμου γι’ αυτό και το κράτος θα έπρεπε να παρέχει μια ελάχιστη βοήθεια ιδίως σε μητέρες που είναι μόνες τους ή που δεν εργάζονται. Είχα πει πως ως μαμά δεν θα αφήνω το παιδί μου να τρώει πολλά γλυκά, αλλά όταν βλέπω τη χαρά που κάνει με ένα σοκολατάκι, λυγίζω με τον τρόπο που με κοιτάει και του το δίνω. Όταν πλέον μεγαλώσει και καταλαβαίνει καλύτερα τι είναι η γιορτή της μητέρας θα μου άρεσε να με βγάλει για έναν καφέ, σαν να είμαστε φίλοι.
Διονυσία Στεργιοπούλου, 23 ετών
Μέχρι να γνωρίσω τον άντρα μου και να κάνουμε μαζί τον Φίλιππο, τα μαθηματικά ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Όταν έμεινα έγκυος ήμουν ακόμη φοιτήτρια στο προπτυχιακό του Μαθηματικού Αθήνας και για καλή μου τύχη είχα δηλώσει να δώσω μερικά μαθήματα παραπάνω, οπότε δεν έμεινα πίσω, πήρα το πτυχίο μου όταν έπρεπε και μπήκα στο μεταπτυχιακό. Με λίγη θέληση μπορείς να τα συνδυάσεις όλα. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά και ένα παιδικό χάδι σε κάνουν να ξεχνάς όλη σου την κούραση. Το πιο πρωτόγνωρο συναίσθημα που έζησα ήταν όταν μου τον έδωσαν στο μαιευτήριο με το που γέννησα, εκεί συνειδητοποίησα πραγματικά τι μεγάλωνε μέσα μου τόσους μήνες. Βλέπει συνέχεια εμένα και τον μπαμπά του να διαβάζουμε, οπότε έχει συνηθίσει και ξεφυλλίζει και αυτός τα παραμύθια του. Μου ζήτησε μια μέρα να του σχεδιάσω έναν κύκλο και όταν είδε πως γίνεται, μπήκα στο γραφείο μας και αντίκρισα ένα δωμάτιο ζωγραφισμένο παντού με κύκλους, παρόλα αυτά δεν θα τον πιέσω να ακολουθήσει την επιστήμη των γονιών του, ας κάνει ότι αγαπάει. Είναι ο ίδιος το δώρο της ζωής μου για την γιορτή της μητέρας και θα είναι όσα χρόνια και αν περάσουν. Από τη δική μου μητέρα θυμάμαι ότι προσπαθούσε να με βγάζει βόλτες για να μαθαίνω τη φύση και το ίδιο κάνω και εγώ πλέον με τον Φίλιππο. Θα ήθελα να κάνω και άλλο ένα, γιατί έχω μεγαλώσει ως μοναχοπαίδι και ένιωθα την ανάγκη να έχω αδέρφια για να μοιράζομαι τις χαρές και τις ανησυχίες μου. Επειδή ακούω πολύ συχνά πως ανήλικες κοπέλες εγκυμονούν, θεωρώ ότι είναι απαραίτητο το κράτος να βρίσκεται δίπλα τους, παρέχοντας τους τόσο οικονομική όσο και ψυχολογική υποστήριξη.
Κωνσταντίνα Παντελούς, 35 ετών
Εργάζομαι ως μεταφράστρια και φτιάχνω κοσμήματα για την σελίδα μου www.herminawristwear.com. Επειδή δουλεύω από το σπίτι είχα μαζί μου τον Αχιλλέα και την Ερμίνα. Θεωρώ ότι ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση που επικρατεί σε κάθε οικογένεια, τα παιδιά πρέπει να μάθουν να μεγαλώνουν και με τα λίγα. Οι γονείς δηλαδή πρέπει να φροντίζουν, και φυσικά οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους, να μην τα κακομαθαίνουν. Δεν ξέρω τι θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον, αλλά προσπαθώ να τα μάθω να προσπαθούν και να μην τα περιμένουν όλα έτοιμα γιατί όπως η σημερινή νεολαία αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες στην καθημερινότητα της, έτσι μπορεί να συμβεί και στα παιδιά μου όταν φτάσουν σε αυτή την ηλικία και ίσως οι συνθήκες να είναι ακόμη πιο δύσκολες τότε. Στο εξωτερικό η κρατική μέριμνα που υπάρχει για τις νέες μητέρες δεν έχει ουδεμία σχέση με την εδώ. Στην Ελλάδα οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί είναι δύσκαμπτοι ως προς τους κανονισμούς τους και σε ορισμένους δήμους δεν δέχονται πολλά παιδιά, επομένως οι γονείς αναγκάζονται να στραφούν στους ιδιωτικούς. Δεν βγαίνουμε με τον άντρα μου πολύ συχνά πλέον γιατί πρέπει να υπάρξει ένα ολόκληρος προγραμματισμός πριν από κάθε έξοδο για το ποιος θα προσέχει τα μικρά, οπότε βγαίνουμε όλοι μαζί. Επίσης αν θέλω να τσιμπήσω κάτι «ύποπτο» κρύβομαι για να μην με δουν και αναρωτηθούν «γιατί η μαμά το τρώει αυτό ενώ εμείς δεν κάνει;». Θυμάμαι ότι η μητέρα μου δεν με πίεσε ποτέ για το τι να κάνω στη ζωή μου και το ίδιο θέλω να κάνω και εγώ έχοντας πλέον αυτόν τον ρόλο. Για τη γιορτή της μητέρας ο Αχιλλέας, που είναι πιο μεγάλος από την Ερμίνα, μου έφερε μια φοβερή κάρτα που έφτιαξε μαζί με τη δασκάλα του και είχε γράψει μέσα τι του αρέσει σε μένα και τι τον εκνευρίζει. Μια μαμά δεν περιμένει δώρα, ένα καθημερινό φιλί και ένα «σ’ αγαπώ» αποζητά.
Ζainabu Jalloh, 43 ετών
Κατάγομαι από τη Σιέρα Λεόνε και ήρθα εδώ πριν από εικοσιδύο χρόνια. Ήθελα να σπουδάσω κάτι εδώ αλλά με τα παιδιά και τα έξοδα που έτρεχαν δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο πέρα από το να δουλεύω. Ο σύζυγος μου έφυγε από τη ζωή και το ενοίκιο του σπιτιού και η συντήρηση του κομμωτηρίου χρειάζονται αρκετά χρήματα. Έχω καταφέρει όμως, παρά τις δυσκολίες, να μεγαλώσω τέσσερα παιδιά και να εργάζομαι παράλληλα. Όσα και αν συμβαίνουν στην Ελλάδα, για μένα είναι ένα πολύ καλός μέρος για να μεγαλώσω τα παιδιά μου σε σχέση με την πατρίδα μου. Μπορούμε ας πούμε τις Κυριακές, αφού πρώτα πάμε στην εκκλησία, να βγούμε μια βόλτα και να κάτσουμε σε ένα μαγαζί να φάμε, στην Αφρική δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε εύκολα. Όταν ήμουν εγώ μικρή θυμάμαι ότι ξυπνούσα να πάω στο σχολείο και με το που γύριζα βοηθούσα την μαμά μου να πουλήσει ρύζι και να φέρει νερό στο σπίτι. Επειδή όμως στα δικά μου παιδιά μπορώ να προσφέρω περισσότερα πράγματα από όσα είχα η ίδια, προσπαθώ να τα κάνω να αγαπήσουν τα γράμματα και να μην ζηλεύουν ότι βλέπουν να κάνουν τα υπόλοιπα στο σχολείο. Ούτε να βγαίνουν μέχρι αργά θέλω, ούτε να καπνίσουν. Είναι τόσα καλά όμως όλα τους, μπορεί να μην θυμηθούν την γιορτή της μητέρας, αλλά μου κάνουν συνέχεια εκπλήξεις και με βοηθούν στο μαγαζί για να με ξεκουράζουν.
Αμάντα Γεραρχάκη, 36 ετών
Με τον Γιώργο μου ζούμε στο Ρέθυμνο και εγώ ασχολούμαι με εναλλακτικές θεραπείες. Η Αθήνα δεν είναι στα μέτρα μου, παρότι είναι μεγαλύτερη πόλη, την έχω αποκλείσει στο μυαλό μου ως ιδανικό μέρος για να μεγαλώσεις ένα παιδί. Μπορεί στην επαρχία να ζούμε σε μια πιο κλειστή κοινωνία αλλά και εγώ εδώ μεγάλωσα και ήταν μια χαρά. Η εγκυμοσύνη μου ήταν απρόσμενη, προέκυψε από έναν καλοκαιρινό έρωτα αλλά μαζί με τον Οκτώβρη ήρθε και ο χωρισμός. Σοκαρίστηκα στην αρχή αλλά ήταν αυτονόητο για μένα ότι θα το κρατήσω, μέχρι τότε ζούσα σαν αερικό και το ότι θα γινόμουν μαμά με έκανε να οργανώσω εκ νέου τη ζωή μου. Θα ήταν υπέροχο να υπάρχει μεγαλύτερη κρατική πρόνοια για την μητρότητα και τις δυσκολίες που συχνά φέρνει, κυρίως σε οικονομικό επίπεδο, αλλά δυστυχώς δεν υφίσταται κάτι τέτοιο σήμερα. Όταν φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο και οι χρηματικές σου απολαβές δεν είναι άψογες αναγκάζεσαι να περιορίσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες και έξοδα γιατί έχεις πάνω από όλα την ευθύνη ενός μικρότερου από σένα πλάσματος που σε χρειάζεται. Υποκινούμενος από την δική μου μαμά, ο Γιώργος κόβει λουλούδια και μου τα προσφέρει στη γιορτή της μητέρας.