Τα «κουνελάκια» αγαπάνε τα σχοινιά. Επιτρέπουν στους riggers τους να τα χρησιμοποιούν ως μοντέλα για τους περίτεχνους κόμπους τους. Η κυριαρχία και η υποταγή ισορροπούν στην κυριολεξία σε ένα τεντωμένο σχοινί και το αποτέλεσμα είναι ανθρώπινα έργα τέχνης δεμένα σε όμορφα σχήματα να προσφέρουν θέαμα στο κοινό και ηδονή στον εαυτό τους. Ο ενεργός BDSMer(Dominant / Sadist) και από τους λίγους στην Ελλάδα με δημόσια παρουσία, Χρήστος Τσάκαλος, εξήγησε στην pοpaganda τι σημαίνει bondage και πώς αυτό ασκείται στην Ελλάδα σήμερα.
Ο Rope Shadow aka Chris Shaghal (κατά κόσμον Χρήστος Τσάκαλος) γεννήθηκε στην Πάτρα το 1979. Σπούδασε Ζωγραφική στον ΑΚΤΟ (κάτοχος BA) και από το 2009 κατοικεί μόνιμα στην Αθήνα. Το 2011 ίδρυσε την ομάδα RopeStudies, η οποία αποτελεί την μόνη, εντός Eλλάδας, ομάδα που ασχολείται σοβαρά με την εξάπλωση της Ιαπωνικής Ερωτικής Τελετουργικής Επίδεσης (Shibari / Kinbaku). Η ομάδα τους αριθμεί 10 μέλη, τα περισσότερα πρώην μαθητές (RopeAce, reDRum, Rope-jo, desita, chester, Collette, RopeTreat, AngelikaKnot, Blackie, sitri), 2 εκ των οποίων από επαρχία και 2 από το εξωτερικό. Το 2015 δημιούργησε την πρώτη σχολή Ιαπωνικής Επίδεσης στην Ελλάδα στο κέντρο της Αθήνας (Εξάρχεια).
Αρχικά θα ήθελα να μας κάνεις μια εισαγωγή στον κόσμο του Bondage. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε πως η Αγγλική λέξη bondage αναφέρεται γενικά στα δεσμά και την δουλεία (είτε ερωτικού, είτε μη ερωτικού χαρακτήρα). Απλά επικράτησε παγκόσμια όταν την ακούμε το μυαλό μας να πηγαίνει στο «πονηρό» (γελάει). Το Ιαπωνικό δέσιμο, τώρα, που το συναντάμε με τους όρους Shibari / Kinbaku, έχει τις ρίζες του στις Πολεμικές τέχνες των Ιαπώνων (έπιαναν αιχμαλώτους με σχοινί και για κάθε έγκλημα που είχε διαπράξει ο αιχμάλωτος, το μοτίβο των δεσμών στο σώμα του συμβόλιζε την πράξη του), και η παλιά τεχνική αυτή αναφέρεται ως hojo-jitsu. Αρχές του 20ου Αιώνα, ένας ζωγράφος, ο Itoh Seiu, που είχε μεράκι με την γυναικεία υποταγή αποφάσισε να δανειστεί αυτές τις τεχνικές για να απεικονίσει καλύτερα το πάθος του. Αυτή ήταν η αρχή. Από εκεί και πέρα ακολούθησαν και άλλοι εφαρμοστές που το εξέλιξαν, όμως η ερωτική αυτή τέχνη είχε και εξακολουθεί να έχει δεσμούς με την παραδοσιακή πορνογραφία των Ιαπώνων.
Θέλεις να μας διασαφηνίσεις τους βασικούς όρους της τέχνης σου; Οι Αγγλικές ορολογίες Rigger και bunny ήρθαν στο προσκήνιο πολύ αργότερα και επικράτησαν στις Δυτικές Χώρες. Ο όρος Rigger προέρχεται από το rigging που είναι ναυτικός όρος και αφορά σχοινιά, ενώ η λέξη bunny (κουνέλι) από μια στάση του σώματος που τα χέρια δεμένα πίσω από το κεφάλι μοιάζουν με αυτιά κουνελιού. Oι αντίστοιχοι Ιαπωνικοί όροι είναι Nawashi (μαίτρ των σχοινιών) και m-jo (μαζοχίστρια). Για περισσότερες ακριβείς πληροφορίες σχετικά με την Ιστορία του Ιαπωνικού Δεσίματος (για την Ελλάδα έχω κατοχυρώσει τον όρο Ιαπωνική Τελετουργική Ερωτική Επίδεση) θα συμβούλευα τον αναγνώστη να ανατρέξει στο εξαιρετικό βιβλίο Τhe Beauty of Kinbaku του Μaster K (που είναι κάτι σαν Ιστορική Βίβλος για εμάς).
Πώς υπηρετείς εσύ και η ομάδα σου την τέχνη αυτή σήμερα; Η ομάδα μου Rope Studies κι εγώ υπηρετούμε (με βάση την Ελλάδα πάντα) την τέχνη του Shibari / Kinbaku με τρεις ιδιότητες. Α) Διδασκαλία τεχνικών (αρχαρίων και προχωρημένων), Β) Δημόσιες (επί σκηνής) και ιδιωτικές παραστάσεις των τεχνικών αυτών και Γ) Εικαστική καταγραφή από εμένα τον ίδιο (είμαι φωτογράφος) ή από άλλους συναδέλφους. Είμαστε η πρώτη ομάδα στην Ελλάδα που έχει μια πολύ μικρή σχολή στο κέντρο της Αθήνας (Εξάρχεια) το Αthens Rope Dojo.
Υπάρχει τρόπος να μάθει κάποιος περισσότερα πράγματα για το Bondage, πού και πότε μπορεί να παρακολουθήσει τα events της ομάδας σου και τι παρουσιάζετε σε αυτά; Να μας αναζητήσει ίσως; (γελάει). Τα event όπως το Ropegasms και το Incident διοργανώνονται από εμάς (Rope Studies), το πρώτο στο Faust του Αλέκου Συσσοβίτη και το δεύτερο στο Βοοze του Νίκου Λούβρου. Στο Ropegasms, επειδή ο χώρος έχει σκηνή, οι τόνοι έχουν πιο θεατρικό χαρακτήρα (shows), ενώ στο Incident o χαρακτήρας της εκδήλωσης (combo ομαδικών σεμιναρίων και performances) είναι πιο χαλαρός και φιλικός. Στα πλαίσια του Ropegasms συνεργαζόμαστε (από το 2014) κατά καιρούς και με τον βιλοντσελίστα Σταύρο Παργινό και τότε η εκδήλωση παίρνει την επωνυμία Cellobaku. Για το 2017 έχουμε κλεισμένη στα τέλη Γενάρη μία εμφάνιση στο Second Skin (28/1, στα πλαίσια του Venus in Furs του Γιώργου Φακίνου). Προηγήθηκε το Ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς στο Ghost House και άλλη μία εμφάνιση στο Faust, στις 9 Γενάρη.
Η τέχνη του δεσίματος θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί φετίχ η έστω, συνδέεται με κάποια ευρύτερη κατηγορία φετιχισμού; Το δέσιμο έτσι απλά από μόνο του δεν αποτελεί τέχνη. Μπορεί να είναι μια πιπεράτη τεχνική για την κρεβατοκάμαρα, χωρίς τίποτα περισσότερο και για τους περισσότερους είναι αυτό και τίποτα άλλο. Μια πρωτόγονη έκφραση Κυριαρχίας / υποταγής σε αυστηρά ερωτικά πλαίσια. Για να πεις ότι είναι φετιχισμός θα πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους εμμονή μ’ αυτό. Εμείς την έχουμε αυτήν την εμμονή, άρα, υπό μια ευρεία έννοια, μπορούμε να θεωρηθούμε ΚΑΙ φετιχιστές (του σχοινιού και των δεσμών).
Τώρα στο ζήτημα της τέχνης. Η Ιαπωνική Ερωτική Επίδεση (Shibari / Kinbaku), δηλαδή η σωματοδετική Ιαπωνικής τεχνοτροπίας, αποτελεί μια πρωτότυπη και ιδιαίτερη μορφή underground μετά-τέχνης, συνεχώς εξελισσόμενης και υβριδικής. Δεν είναι σίγουρα Κλασσική Τέχνη ούτε και το επιδιώκει. Βασίζεται στις καταβολές του εκάστοτε εφαρμοστή της για το αν από την απλή επίδειξη τεχνικών θα περάσει τα σύνορα της τέχνης. Το πρόσφατο παράδειγμα με την Lady Gaga γυμνή δεμένη και αιωρούμενη με Ιαπωνική τεχνική σε ένα από τα videoπορτραίτα του Wilson μου έρχεται στο μυαλό (αλήθεια πόσοι από εμάς γνωρίζουν τον Άγγλο rigger που την έδεσε – WykD Dave). Εγώ π.χ. που έχω εικαστικές καταβολές μέσω της φωτογραφικής καταγραφής (όπως έκανε ο Araki στην Ιαπωνία) προσπαθώ για το τελευταίο (το πέρασμα στην τέχνη) όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ανήκω στην κατηγορία του ανθρώπου με τον άπλετο χρόνο, το άπειρο χρήμα και τις τρελές διασυνδέσεις στο να αφιερώθω πλήρως σε αυτήν. Μάχομαι καθημερινά για την επιβίωση σε μια συνεχώς υποτροπιάζουσα, από πλευράς κοινωνικών συνθηκών, χώρα. Στην Ελλάδα δε, με το πρόσφατο ιστορικό υπόβαθρο των βασανιστηρίων της χούντας σε διάφορες ομάδες ανθρώπων, η θέαση τέτοιων εικόνων για τον μέσο Έλληνα ανήκει στην κατηγορία «μη, κακά, τζίζ». Το άλλο στερεότυπο, με το οποίο ουδεμία σχέση έχουμε, είναι το στερεότυπο της γυναικείας χειραφέτησης ή κακοποίησης από τον φαλλοκράτη άνδρα. Στον δικό μας κόσμο (BDSM) εκείνη που δένεται το κάνει εθελούσια, επειδή απλά της αρέσει και η ομάδα μου δεν έχει κανενός είδους ιδεοληψία, ούτε και κάποια συγκεκριμένη πολιτική η θρησκευτική αγκύλωση (αυτοαναφορικά θα με χαρακτήριζα με τα ακόλουθα: κομφορμιστής, bon vivant, λιμπερτίνος και αναρχοαυτόνομος) .
Η αλήθεια, πάντως, είναι πως διαρκώς δίνουμε μάχες για διάφορες φήμες (ράδιο αρβύλα) που βγαίνουν στην φόρα ενάντίον μας από άτομα γνωστά σε εμάς (εχθροί μας, αντίζηλοι και κάνα δυο πρώην μαθητές της σχολής μας που απομακρύναμε) ή και άγνωστα (ανάμεσα σε αυτές ότι έχω κάνει φυλακή, ότι είμαι χρυσαυγίτης, ότι εκβιάζω γυναίκες, γενικά οτιδήποτε δεν είμαι και δεν έχω κάνει). Μέχρι και στο indymedia είχε αναρτηθεί το ψευδώνυμό μου κάποια στιγμή (γελάει). Επίσης, τόσο εγώ, όσο και μέλη της ομάδας μου έχουμε δεχθεί ύπουλες και μαφιόζικες real life επιθέσεις (τρεις τον αριθμό) σε κατά καιρούς δημόσιες εμφανίσεις μας. Τέλος, κάποιοι κακόβουλοι, θέλησαν να μου προσάψουν «ξεπούλημα» επειδή βγήκα σε μια εκπομπή του Θέμου Αναστασιάδη και παλιότερα σε μια άλλη εκπομπή του Ant-1 (την οποία παίζουν σε επανάληψη αργά το βράδυ κατά καιρούς). Ειλικρινά στα αρχίδια μου (και γράφτο αυτό), προσωπικά το είδα σαν βήμα έκθεσης γι’ αυτό που κάνω σε μια εκπομπή μεγάλης τηλεθέασης με την οποία ουδεμία σχέση έχω, ούτε με τον παρουσιαστή, ούτε και με τους υπόλοιπους συντελεστές της.
Πες μας λίγα πράγματα για σένα, την πορεία σου στο χώρο, πού και πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το Shibari και πώς εξελίσσεις την τέχνη σου. Η πορεία μου ξεκίνησε ανορθόδοξα. Καταρχάς με το δέσιμο είχα επαφή εξ’ απαλών ονύχων. Από μικρός είχα την τάση να δένω το αντίθετο φύλο σε παιδικά παιχνίδια τύπου κλέφτες – αστυνόμοι κλπ. Για όλα αυτά ευθύνη έχει και η μαμά ΕΡΤ (γελάει). Έπαιζε το Mannix (ένα παλιό Αμερικάνικο αστυνομικό σήριαλ) μεταγλωτισμένο σε επανάληψη και είχε κάτι σκηνικά με δεμένες γυναίκες θύματα απαγωγής / ομηρείας σε κάποια επεισόδια. Εκεί έγινε η ζημιά και «μίλησε» στα χέρια μου το μπουγαδόσχοινο της μητρός μου (γελάει). Από την άλλη είχα και το καλλιτεχνικό στοιχείο έμφυτο (σκιτσάριζα από μικρός) και ό,τι έβλεπα σε βιντεοκασσέτες, ταινίες, anime, κόμικς ή φαντασιωνόμουν το απεικόνιζα ή, έστω, προσπαθούσα. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου μου είχε ρίξει κάτι φάπες και με είχε χαρακτηρίσει σαδιστή, όταν είδε κάτι δεμένες καρικατούρες μου με μαρκαδόρια καργιόκες. Αργότερα, στην εφηβεία πια, όταν του άνοιξα την καρδιά μου σε πλαίσια κουβέντας τέκνου προς γονιό, κατάλαβε ότι οι καρικατούρες μου γίνονταν και πραγματικότητα. Τότε μου είπε την φοβερή ατάκα (ήταν Καπετάνιος στο επάγγελμα), «Όχι ρε πούστη μου, από όλα τα εργαλεία της δουλειάς μου τα σχοινιά σου κόλλησαν; Mαλάκα, κοίτα μην αφήσεις καμιά στον τόπο και με τρέχουνε» (γελάει).
Μετά το Λύκειο έφυγα για Αθήνα (εκ Πατρών καταγωγή) και σπούδασα στον ΑΚΤΟ Ζωγραφική (κάτοχος BA). Tέλη του 2001 έκανα, θυμάμαι, μια ερευνητική (με τα σημερινά δεδομένα ήταν κάπως ελλιπής) που λεγόταν «Η Τέχνη των Σχοινιών» και αναφερόταν στις απεικονίσεις δεσμών στον τομέα της τέχνης και της pop κουλτούρας (εκεί υπήρχε αναφορά και στο Ιαπωνικό δέσιμο). Την είχε επιμεληθεί ο Θανάσης Μουτσόπουλος. Βέβαια, λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1998 συγκεκριμένα (ή ίσως ’97 θα σε γελάσω) είχαν πέσει στα χέρια μου φωτογραφικά λευκώματα του Ιάπωνα φωτογράφου Nobuyoshi Araki (από τις δικές του εικόνες ήρθα σε επαφή με το Shibari), του Richard Kern (φωτογράφου) και του John Willie (φωτογράφος, εικονογράφος και εκδότης του ιστορικού Βizarre) και, ακόμα πιο πριν (το 1994-5), ερωτικά κόμικς της Βαβέλ και του Παρά Πέντε (μεγάλη αγάπη), καθώς και η Ελληνική έκδοση του Penthouse Comix, τα οποία απεικόνιζαν ελευθεριακές και σαδομαζό καταστάσεις σε κάποιες από τις ιστορίες που φιλοξενούσαν στις σελίδες τους.
Μετά τον ΑΚΤΟ επιστρέφω Πάτρα (2003), δουλεύω σε κάτι διαφημιστικές σαν γραφίστας και σαν φωτογράφος και πηγαινοέρχομαι Πάτρα-Αθήνα. Σε κάποιο Torture Garden πρέπει να είδα για πρώτη φορά live shibari από κάποια ξένη performer στην Ελλάδα. Παράλληλα εξασκούσα την τεχνική μου μυστικά. Τέλη του 2009 επιστρέφω Αθήνα (η Πάτρα είναι πολύ επαρχιώτικη για τα γούστα μου) με σκοπό να μείνω μόνιμα (πράγμα που κατάφερα). Αρχές του 2011 γνωρίζω την δεύτερη μεγάλη SM σχέση μου (4 χρόνια κράτησε) και τέλη του 2011 βγήκαμε δυναμικά επί σκηνής (7 Sins πρώην Underworld), αφού είχα ιδρύσει τους Rope Studies (ropestudies.com). Tότε επέλεξα και το ψευδώνυμο Rope Shadow σαν rigger, ενώ για τις φωτογραφικές μου καταγραφές είχα, ήδη, το Chris Shaghal (Δίδυμος γάρ) – κατά κόσμον είμαι γνωστός ως Χρήστος Τσάκαλος (όχι αυτός των Πυρήνων της Φωτιάς, αλλά των Σχοινιών, γέλια). Τέλη του 2015 βρήκα ένα νέο μεγαλύτερο χώρο, από εκείνον που με φιλοξένησε τα τελευταία έξι χρόνια, πάλι στα Εξάρχεια, όπου και ίδρυσα το Αthens Rope Dojo (facebook.com/AthensRopeDojo). Παράλληλα με όλα αυτά, έκανα δυο ατομικές εκθέσεις και κάνα δυο ομαδικές (φωτογραφίας μιας και με την ζωγραφική σπατσάραμε), και γυρίσα και κάτι μικρού μήκους ταινίες (η μία το Spider/fly είναι μια πειραματική απεικόνιση ονείρου με κυρίαρχο θέμα το Ιαπωνικό Δέσιμο και τον χορό).
Δεν έχω παράπονο, από το 2011 και για 5 γεμάτα χρόνια έδωσα και εξακολουθώ να δίνω πράγματα, αναφορικά με αυτό που αγαπώ, να μεταλαμπαδεύω γνώσεις σε κόσμο, να φέρνω ξένους εφαρμοστές του Shibari στην Ελλάδα (Gorgone, Kirigami, Felix Ruckert) και η ομάδα μεγάλωσε. Συμμετείχα στο Eurixe του 2014 (Ευρωπαικό meeting Shibari). Πέρσι, στα πλαίσια του Venus in Furs του Γιώργου Φακίνου στο Second Skin, βγήκαμε εφτά άτομα επί σκηνής μαζί, όλοι μέλη της ομάδας μου με τριπλό suspension. Φοβερό συναίσθημα! Φέτος τον Απρίλη καταφέραμε να βάλουμε την τέχνη μας στο Θέατρο με την συμμετοχή μας ως performer σε έργο του Yukio Mishima στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος. O ιστορικός του Μέλλοντος θα μας αναφέρει, σίγουρα, σαν την ομάδα που εδραίωσε το Ιαπωνική Ερωτική Επίδεση επί Ελληνικού εδάφους, που την δίδαξε, που την έβγαλε από τα στενά όρια της κρεβατοκάμαρας και την απογείωσε και αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο κατόρθωμα για μένα.
Yπάρχουν αντίστοιχα και από τα δύο φύλα riggers και rope bunnies; Συνδέεται η ιδιότητα του rigger με την κυριαρχική προσωπικότητα ενώ αντίστοιχα τα rope bunnies είναι άτομα υποτακτικής ψυχολογίας; Στην ομάδα μας υπάρχουν rigger και των 2 φύλων, ενώ bunnies είναι μόνο γυναίκες. Απλά έτσι έτυχε. Η αλήθεια είναι ότι παγκόσμια τα bunnies είναι κυρίως γυναίκες. Από πλευράς μαθητών έχουμε δει όλα τα σχήματα. Η μειοψηφία των τελευταίων είναι τα queer άτομα, οι λεσβίες και οι gay, όπου το ποσοστό συμμετοχής τους είναι πολύ μικρό ή απλά closeted. Νομίζω ότι στην χώρα μας επικρατεί ακόμα ένας απροσδιόριστος φόβος. Τα κατάλοιπα της «Αγίας Ελληνικής Οικογένειας»! (γελάει).
Ποιά είναι τα συναισθήματα ενός ατόμου που δένει και ποιά αντίστοιχα ενός ατόμου που το δένουν; Δώσε μας μερικούς καλούς λόγους για να παρακολουθήσει κάποιος ένα session και κάποιους ακόμα καλύτερους για να το δοκιμάσει. Αίσθημα αδρεναλίνης, η καρδιά ανεβάζει παλμούς και βαράνε κόκκινα, αίσθημα ευθύνης και ελέγχου για να μην επιφέρεις κάποια μόνιμη βλάβη, αίσθημα αρχέγονης επιβολής στο σώμα που πλάθεις και που σου δίνεται εθελούσια. Αυτά από την πλευρά αυτού που δένει. Το άτομο που δένεται, πέρα από την αδρεναλίνη, βιώνει αισθήματα πίεσης, ασφυξίας και αρχέγονης παράδοσης σε αυτόν που αφήνεται. Και για τους δυο το παραπάνω είναι μορφή εκτόνωσης που μπορεί να κορυφώνει με σεξουαλική επαφή, με την κατάλληλη χημεία, αλλά όχι πάντα (για μένα είναι το ιδανικό). Μερικές φορές για το άτομο που δένεται, μπορεί να βιώνεται και ως μια κατάσταση που δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο ερωτισμού, απλά στοιχεία έντασης ή ψευδοτραυματικής εμπειρίας. Μου έχει τύχει να δένω λεσβία που γούσταρε να βιώσει τις εντάσεις του σχοινιού στο σώμα της από κάποιον ικανό να τις επιφέρει. Τα κίνητρα δεν είναι πάντα τα ίδια. Μου έχει τύχει να δέσω άτομο (γυναίκα) που δεν νιώθει τίποτα. Μου έχει τύχει να δέσω άτομο που αρέσκεται στο να το βλέπουν να βασανίζεται (βορά των ματιών).
Θα έλεγα πάντως σε όσους θέλουν να δοκιμάσουν αυτά που κάνουμε, να το κάνουν όταν έχουν κατασταλάξει τις σκέψεις και τις επιθυμίες τους, όχι νωρίτερα ή από απλή περιέργεια ή επειδή «Οι Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρί» έγιναν μόδα. Όχι, όχι ποτέ έτσι. Επίσης, να συνυπολογίζουν τους κινδύνους γιατί, δυστυχώς, πολλές φορές πάνω στην καύλα ή στο όνομα αυτής μπορεί να γίνουν τραγικά λάθη. Αυτό που κάνουμε είναι επικίνδυνο και δεν είναι για τον μέσο άνθρωπο, αλλά για αυτόν που δεν μπορεί να το «αποφύγει». Τέρμα.
Yπαρχουν κάποιοι κανόνες ασφαλείας που τηρούνται και ποιοί είναι αυτοί; Πάντοτε, τηρώ και τηρούμε τους βασικούς κανόνες ασφαλείας που επιβάλει η κοινή λογική. Κι αυτό γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε βάρος στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (γελάει). Φροντίζουμε, καταρχάς, το δυναμικό της ομάδας να μην έχει σοβαρά προβλήματα υγείας, να μην μεθοκοπάει (έχουμε διώξει άτομα γι’ αυτό το ζήτημα) ή να μην κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών, τα άτομα που δένονται να έχουν ένα υπόβαθρο αθλητισμού (έστω και βασικού) ή μια φυσική ροπή προς την ευλυγισία, να μην δένουμε σε λάθος σημεία του σώματος για να αποφύγουμε ανεπιθύμητους τραυματισμούς. Επίσης, κατά καιρούς, πλακωνόμαστε με κάποιους μαγαζάτορες για την από πλευράς τους μη-τήρηση κανόνων που αφορούν την ασφάλεια των hard points του ταβανιού στο οποίο θα αιωρήσουμε (γελάει).
Ποιά είναι η ερωτική έκφανση του shibari; Υπάρχει σεξουαλική έκφραση ή και πράξη κατά τη διάρκεια ενός session; Σε προσωπικό επίπεδο (πχ «κρεβατοκάμαρας») έχει και παραέχει και, βασικά, αυτό είναι και το ζητούμενο. Στα πλαίσια μιας performance ανάδειξης των skills (κυρίως σε αυτές που περιλαμβάνουν αιωρήσεις) όχι πάντα. Στις performances παίζει ο παράγοντας εντύπωση. Το shibari είναι, πρωτίστως, μια ερωτική έκφραση πάνω σε ένα έτερο σώμα (άσχετα με το αν υπάρχει ή όχι ολοκλήρωση μεταξύ των δύο, ο διάλογος είναι ερωτικού χαρακτήρα κατά βάση) και ίσως η μόνη sui-generis τέχνη, αναφορικά με τον συναινετικό σαδομαζοχισμό (ΒDSM) παγκόσμια. Οι βασικές αρχές του Κυρίαρχου και του κυριαρχούμενου είναι πάντα εκεί, όπως και το τελετουργικό στοιχείο. Φυσικά, για έναν θεατή που δεν έχει μυηθεί σε τέτοιο είδους εικόνες / παραστάσεις το όλο μπορεί να «κλωτσήσει» μέσα του και το έχουμε δει να συμβαίνει κατά καιρούς. Πάντως σεξ κάνουμε… κανονικά, αλλά με τον δικό μας τρόπο «προσέγγισης» (γελάει).
Εξήγησέ μας τη σχέση του rigger με το rope bunnie. Είναι μια σχέση αγάπης στα σίγουρα, μια σχέση μέντορα και μαθητή, αλλά και μια σχέση ορίων. Ο rigger (αυτός που δένει) πρέπει να αποπνέει σιγουριά, εμπιστοσύνη και σεβασμό απέναντι στο άτομο που δένεται. Φυσικά και το άτομο που δένεται θα πρέπει να μετέχει ενεργά και εθελούσια και να μην είναι απλά ένας παθητικός δέκτης χωρίς βούληση. Και οι δυο, από κοινού, θα εξερευνήσουν τα όρια τους μέσα απ’ τον διάλογο με το σχοινί. Η διεύρυνση των ορίων τους και η βιωματική εμπειρία είναι ανάμεσα στα πρωταρχικά θέλω και των δυο άλλωστε. Αν στα προηγούμενα υπάρχει ερωτική χημεία και κοινός τρόπος σκέψης ανάμεσά τους, φτάνουμε το ιδανικό.
Εμπειρικά, από την προσέλευση του κόσμου στα event σας, πως θα αξιολογούσες το ενδιαφέρον του κοινού για την τέχνη σας; Το κοινό, με τον καιρό, έχω μάθει να το χωρίζω σε κατηγορίες και να το βάζω σε κουτάκια. Είναι πάντα ανάμικτο σαν παγωτό χωνάκι (αγαπώ). Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κοινού, βασικά η μεγαλύτερη, που είναι απλά θεατές, έρχονται δηλαδή για να βιώσουν την εμπειρία και την ένταση οπτικά σαν παρατηρητές. Αυτή η μερίδα, συνήθως, δεν σου μιλάει ποτέ και δεν θέλει να έχει μαζί σου ή με τους συμμετέχοντες πραγματική επαφή πέραν της οπτικής που προανέφερα. Είναι η μάζα του μακριά και αγαπημένοι και υπάρχει μια άτυπη συμφωνία μεταξύ μας.
Η δεύτερη κατηγορία κοινού είναι ζευγάρια από swingers, τελευταία όλο και περισσότερα, και οι κάθε λογής δελφίνοι ή μνηστήρες. Μετά το τέλος κάποιου τελετουργικού μας, από τους πρώτους έχουμε προτάσεις για «ανταλλαγές» και παρτούζες, ενώ οι δεύτεροι συνήθως την «πέφτουν» πλαγίως στις κοπέλες της ομάδας μας, προσπαθούν να βρουν το κανονικό τους προφίλ στο facebook και στα social media γενικότερα και, αν τα καταφέρουν, τις βομβαρδίζουν με λογιών προτάσεις μέσω προσωπικών μηνυμάτων (γέλια). Πολλοί συνάδελφοι φωτογράφοι εντάσσονται στο προηγούμενο υποσύνολο. Κάτι σαν stalking στο πιο χαλαρό ευτυχώς, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Η πρώτη και η δεύτερη κατηγορία έχει την τάση να βγάζει το κινητό τελευταίας κοπής και να αποθανατίζει το σκηνικό για να την μοιραστεί με την ησυχία της το άλλο πρωί στο γραφείο ή στην δουλειά (γελάει).
Η τρίτη κατηγορία κοινού, τέλος, είναι οι bdsmer, οι kinksters και οι φετιχιστές. Πολλοί έρχονται για να κάνουν σκληρή κριτική (χωρίς να έχουν ιδέα φυσικά) ή να δηλώσουν πως αυτές οι «μόδες» καταστρέφουν το αληθινό της φάσης (γελάει). Μεγάλη μερίδα εξ’ αυτών είναι ποδοφετιχιστές ή όπως τους αποκαλούμε φιλικά «ποδαράκηδες» που κοιτάνε τις πατούσες των κοριτσιών μας, ενώ, τέλος, οι σοβαρότεροι ενδιαφέρονται να μάθουν τεχνικές μας και ο τρόπος προσέγγισής τους είναι πολύ σωστός. Έρχονται στα ομαδικά σεμινάρια που διοργανώνουμε κατά καιρούς ή στα ατομικά στο dojo μας, παρακολουθούν πράγματα από το εξωτερικό και μας υποβάλουν ερωτήσεις με ουσία. Με κάποιους από τους τελευταίους έχουν προκύψει και φιλίες. Δυστυχώς αποτελούν την μειοψηφία και ορισμένοι δεν κατοικούν στην πρωτεύουσα, όπως εμείς.