Ο Νικόλαος είναι ένα πολύ ευαίσθητο αγόρι. Όταν τον συνάντησα πρώτη φορά, ήρθε με το ποδήλατό του ένα απόγευμα στο Μοναστηράκι και ήπιαμε τσάι. Περίμενα να δω ένα σκληρό και επιθετικό άτομο, μια και το να κρεμάς το σώμα σου από γάντζους και να κάνεις κούνια στον αέρα δεν είναι και ότι πιο χαλαρό μπορεί να υποβάλλεις τον εαυτό σου. Είχα κάνει όμως λάθος. Απέναντί μου ήταν ένα τρυφερό πλάσμα που αγαπούσε τον εαυτό του, τους ανθρώπους και τη ζωή.
Από τότε, έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Ο Νικόλαος πλέον βρίσκεται στη Γερμανία και εργάζεται σε ένα ρέγκε μπαρ στο Βούπερταλ, μια μικρή βιομηχανική ζώνη κοντά στο Ντίσελντορφ. Πριν φύγει, συμμετείχε στο project «As one» της Μαρίνα Αμπράμοβιτς όπου ξεπέρασε ακόμα μια φορά τον εαυτό του. Υποσχέθηκε πως θα επιστρέψει. Μας μίλησε για αυτό που αγαπάει, το body suspension. Αν αντέχετε, προχωρήστε. Ένα είναι βέβαιο. Εκείνος το απολαμβάνει και εξαγνίζεται.
Mίλησε μου για το body suspension. Τι είναι και τι θα έπρεπε να ξέρει κάποιος που το ακούει για πρώτη φορά; Το body suspension, είναι η διαδικασία κατά την οποία το ανθρώπινο σώμα τρυπιέται σε συγκεκριμένα σημεία όπως η πλάτη, τα χέρια ή οι κνήμες και στη συνέχεια αφού περάσουν από τα σημεία αυτά γάντζοι, κρεμιέται από ψηλά με σχοινιά. Πραγματοποιείται από μια ειδικά εκπαιδευμένη ομάδα,-η οποία ξέρει σε ποιο σημείο του σώματος θα τρυπήσει, πως θα περάσει τα τσιγκέλια ώστε να μην τραυματίσει ανεπανόρθωτα το ανθρώπινο σώμα και τηρεί αυστηρούς κανόνες αποστείρωσης- και από το άτομο που θα αιωρηθεί. Ένα άτομο που κάνει επαναλαμβανόμενες αιωρήσεις, δεν τρυπιέται από το ίδιο σημείο δύο διαδοχικές φορές, γιατί η φιλοσοφία αυτή σέβεται το ανθρώπινο σώμα και το αφήνει να ξεκουραστεί. Κατά τη διαδικασία η αδρεναλίνη εκτοξεύεται στο ανθρώπινο σώμα και το πνεύμα καλείται να απελευθερωθεί και να οδηγηθεί στην απόλυτη ελευθερία. Ουσιαστικά, το body suspension, είναι μια πνευματική κούνια. Το σώμα γίνεται το μέσο που καλείται να νικήσει τον πόνο και να επιτρέψει στο πνεύμα να αιωρηθεί ελεύθερο. Η πρακτική αυτή έχει τις ρίζες του σε τελετουργικά Ινδιάνων και Σαμάνων και αποτελούσε δοκιμασία νεαρών ανδρών για την απόδειξη της ανδρείας τους.
Πόσες φορές έχεις βάλει το σώμα σου και το μυαλό σου σε αυτή τη διαδικασία και πώς την έχεις εξελίξει από την αρχή μέχρι σήμερα; Το έχω επιχειρήσει 35 φορές και αυτό κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου. Μέχρι σήμερα θα έλεγα πως έχω καταφέρει να επαναλάβω στις performances μου έναν από τους πιο επώδυνους τρόπους να το κάνει κανείς, η τεχνική λέγεται okipa και κρεμιέσαι από το στήθος. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έχω καταφέρει να βιώσω σε ικανοποιητικό βαθμό την πιο πνευματική πλευρά η οποία με αφορά αποκλειστικά πλέον.
Ποια είναι η σχέση σου με τον πόνο, ήθελες να τον ελέγξεις και αν ναι γιατί; Τελικά τα κατάφερες; Ανέκαθεν είχα μια ξεχωριστή σχέση με τον πόνο. Από μικρό παιδί ήθελα να τον δαμάσω. Προσπαθούσα όταν πονούσα, να ανακαλύψω τα συστατικά του πόνου, να εμβαθύνω σε αυτά, να τα απομονώσω και να τον μετατρέψω σε μια ουδέτερη αίσθηση. Σιγά- σιγά τα κατάφερνα. Η προεργασία είναι να αφαιρέσεις την κακή ενέργεια του πόνου και να προσαρμοστείς στην αίσθηση, έτσι που να καταφέρεις να τον μετατρέψεις σε ένα ανώδυνο συναίσθημα. Όταν οι γάντζοι περνιούνται στο κορμί και με τα σχοινιά απομακρύνεσαι από το έδαφος, το σώμα οφείλει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι ασύλληπτο σε τι καταστάσεις μπορεί να προσαρμοστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος και ο ανθρώπινος οργανισμός όταν το ίδιο το άτομο το επιθυμεί. Μετά πετάς. Αυτή η ολοκλήρωση, η κορύφωση της διαδικασίας δεν περιγράφεται με λόγια. Τα σημάδια που μου αφήνει το suspension είναι τα παράσημά μου.
Mίλησέ μας για τη συνεργασία και την συνολική εμπειρία που είχες με τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Το πρόγραμμα ήταν να μείνω για 8 ώρες επί 4 ημέρες κρεμασμένος από ένα ορειβατικό γιλέκο που φόραγα μέσα από τα ρούχα μου αλλάζοντας στάσεις ανά διαστήματα ώστε να επαναφέρουμε το κυκλοφορικό του αίματος σε σωστά επίπεδα. Μέσα από τον πόνο που θα δημιουργούνταν από την πίεση και την ακινησία θα έπρεπε με το μυαλό μου να κρατηθώ ως το τέλος αποδεικνύοντας έτσι πως όσα συμβαίνουν στη ζωή είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε να μη λυγίσουμε και να τα υπομείνουμε. Ταυτόχρονα μέσα από αυτή τη διαδικασία παραμένουμε ελεύθεροι από τα προβλήματα της καθημερινότητας του σημερινού τρόπου ζωής.
Οι ώρες που περνούσα εκεί κρεμασμένος φάνταζαν αιώνες και ένιωθα το βάρος του χρονικού ορίου που είχαμε βάλει να με τρομάζει. Προς το τέλος της δεύτερης μου μέρας, μια ώρα πριν κλείσω το δεύτερο οχτάωρο μου, βρήκα τον εαυτό μου νοητικά πιο δυνατό και έτοιμο από ποτέ. Οι δυο μέρες είχαν φτάσει στο τέλος τους σχεδόν, πόνος που δε φανταζόμουν ποτέ είχε περάσει από πάνω μου, κι όμως κρατιόμουν συγκεντρωμένος στο στόχο μου. Εκεί ήρθαν τα όρια του σώματός μου και μου είπαν τέλος. Ο κόσμος μου έδωσε τεράστια στήριξη και φάνηκαν να καταλαβαίνουν τι κάνω και γιατί το κάνω δίνοντάς μου πολύ θετικά σχόλια για την όλη εμπειρία. Η συνεργασία μου με τον ΝΕΟΝ και το ΜΑI (Ινστιτούτο Μαρίνα Αμπράμοβιτς) ήταν ότι πιο δυνατό έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Υπήρχε τεράστιος σεβασμός σε προσωπικό και καλλιτεχνικό επίπεδο, γνώρισα ανθρώπους που είχαν να δώσουν πολλά και σε εμένα και στο κοινό. Όσον αφορά τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν δεν υπάρχουν λόγια να τους ευχαριστήσω για όλα όσα έζησα. Ήταν μια εμπειρία που με άλλαξε σαν άνθρωπο προς το καλύτερο.
Τελικά μετά την «προδοσία» του σώματός σου, κατάφερες να ολοκληρώσεις το τετραήμερο πρόγραμμα; Όχι. Κατέληξα στο νοσοκομείο μετά από κρίση πανικού που οφειλόταν σε αφυδάτωση την οποία και έπαθα όσο ήμουν κρεμασμένος εκεί πάνω. Στο τέλος της δεύτερης μέρας, μια ώρα πριν το τέλος έκανα μια παύση για να κουνήσω τα πόδια μου και να βοηθήσω την κυκλοφορία του αίματός μου. Ξαφνικά ένιωσα τα πάντα να σβήνουν και να χάνω τις αισθήσεις μου, συνήλθα όμως αμέσως αφού κράτησε μόλις δυο δευτερόλεπτα και ειδοποίησα ένα από τα μέλη της ομάδας που είχα εκεί. Με παρότρυναν να κατέβω αμέσως αλλά πίστευα πως πέρασε και μπορούσα να συνεχίσω, αμέσως όμως ακολούθησε ένα μούδιασμα που ξεκινούσε από τα χέρια, οπότε και ζήτησα να με κατεβάσουν, ξάπλωσα στο πάτωμα και το μούδιασμα επεκτάθηκε σε ολόκληρο το σώμα μου. Ακολούθησε μια έντονη κρίση πανικού, τόσο που για μια στιγμή πίστεψα πως «αυτό ήταν» αλλά γρήγορα ηρέμησα καθώς η ομάδα του ΝΕΟΝ-ΜΑΙ έφτασε πολύ γρήγορα δίπλα μου μαζί με φίλους καλλιτέχνες από το project και με στήριξαν απίστευτα μέχρι να συνέλθω από όλο αυτό.
Tι θα έλεγες σε κάποιον ο οποίος θέλει αρχικά να παρακολουθήσει τη διαδικασία του body suspension και σε κάποιον ο οποίος θα ήθελε αν αιωρηθεί; Να το παρακολουθήσει χωρίς φόβο για να καταλάβει ότι το ανθρώπινο δέρμα έχει μεγαλύτερα όρια από αυτά που νομίζει ο πολύς κόσμος. Πριν όμως το δοκιμάσει να ρωτήσει τον εαυτό του με ειλικρίνεια το γιατί. Είναι μια εμπειρία που δίνει πολλά αν τη σεβαστείς αλλά για να καταλάβεις αυτά που σου δίνει πρέπει να έχεις ένα καλό λόγο μέσα σου για να το κάνεις.
Ποιος είναι ο πραγματικός δικός σου λόγος για να κάνεις body suspension; Το body suspension το γνώρισα σε μια ηλικία που πάλευα με πολλά μέσα μου. Από μικρός μελετούσα τα όρια του σώματός μου και του πόνου, όταν λοιπόν έμαθα γι αυτή την τέχνη ήξερα πως μπορώ να το κάνω και μάλιστα εύκολα. Ήταν ένα βήμα να μου αποδείξω ποιος είμαι και πού θέλω να φτάσω και πως το σώμα μου το ελέγχω εγώ και όχι ο φόβος του πόνου χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα επιχειρούσα επώδυνα πράγματα που θα έθεταν σε κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα. Ο λόγος είναι ότι θέλω να περάσω με το δικό μου τρόπο το μήνυμα ότι ο πόνος δεν έχει μόνο την ιδιότητα να σε ελέγχει, αλλά ελέγχεται κιόλας ένα πολύ σημαντικό μήνυμα ειδικά στη σημερινή εποχή που ζούμε. Ο πόνος είτε σωματικός είτε ψυχικός είναι ένα θέμα που καθημερινά μελετάω και θα μελετάω πάντα γιατί μαθαίνω μέσα από αυτή την εμπειρία.
