Αυτό που σίγουρα άλλαξε στη φετινή διοργάνωση ήταν ότι ο δήμαρχος Αθήνας, Γιώργος Καμίνης, αποφάσισε να παραστεί εκεί και μάλιστα να απευθύνει λόγο, κηρύσσοντας παράλληλα την έναρξη της παρέλασης. Δεν ξέρω αν σε αυτό βοήθησαν οι ανοιχτές δηλώσεις που έκαναν οι ξένοι πρέσβεις κατά των διακρίσεων της ΛΟΑΤ (Λεσβιών, Ομοφυλόφιλων, Αμφιφυλοφίλων, Τρανσέξουαλ) κοινότητας ή το γεγονός ότι το Athens Pride το Σάββατο έκλεινε 10 χρόνια παρουσίας, πάντως η εμφάνισή του στη σκηνή της πλατείας, ήταν αιφνιδιαστική. Για λίγα λεπτά βέβαια, μιας και όλοι είχαν έρθει φορώντας ό,τι πιο χρωματιστό είχαν βρει στη ντουλάπα τους και ήταν έτοιμοι να αρχίσουν τους χορούς, οπότε οι δηλώσεις που γίνονται επάνω σε ένα βάθρο δεν έχουν και πολλή σημασία τη δεδομένη στιγμή και σίγουρα δεν περιμένει κανείς από μία και μόνο τέτοια κίνηση να δει ξαφνικά τη στάση των κυβερνητικών στελεχών να αλλάζει άρδην. Αλλά ας μείνω στο ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Ο Γιώργος Καμίνης με τον Αντώνη Καφετζόπουλο στο φετινό Pride.
Το φετινό σύνθημα «Οικογενειακή Υπόθεση» κυριαρχούσε σε όλες τις δηλώσεις αλλά και στο μεγάλο πανό που είχε αναρτηθεί πίσω από τη σκηνή. Η παρέλαση ξεκίνησε γύρω στις 7 το απόγευμα και φάνηκε να έχει μαζέψει περισσότερο κόσμο από κάθε άλλη φορά. Νωρίτερα και κατά τη διάρκειά της, πολλοί έτρεχαν να φωτογραφηθούν με τον δήμαρχο και την, σταθερά γραφική, Ελένη Λουκά που και πάλι εμφανίστηκε με την εκκλησιαστική εικόνα στο χέρι και έψελνε το δικό της τροπάρι με τον χαρακτηριστικό εμμονικό τρόπο της. Αφού ανεβήκαμε τη Σταδίου, τη Φιλελλήνων και γυρίσαμε πίσω στην Ομόνοια από την Πανεπιστημίου, καταλήγοντας στο σημείο έναρξης, άρχισε το πραγματικό πάρτυ. Κατερίνα Στικούδη, Drag Show, Minor Project, Mikro, Φουρέιρα. Μετά έφυγα, οπότε δεν ξέρω αν βγήκε τελικά η Ελένη Δήμου. Είτε πάντως βγήκε είτε όχι, όλοι μέχρι εκείνη την ώρα, νιώθαμε ότι γενικότερα ήταν πολύ λάθος η τοποθέτηση της σειράς του line up και υπήρξαν πολλές στιγμές που ο ήχος ήταν όχι απλά χαμηλός, αλλά σχεδόν ανύπαρκτος. Βέβαια, μέσα στο γενικότερο κλίμα χαράς και αγάπης, ξεχάστηκε γρήγορα. Είδα γνωστούς να φοράνε μπλουζάκια του reality Rupaul’s Drag Race, είδα χεράκια στον αέρα να παίζουν με κάτι γιγάντιες φουσκωτές μπάλες που είχαν μέσα χρωματιστά μπαλόνια, είδα καυτό σορτσάκι να φαν’ και οι κότες, είδα πάρα πολλούς στρέιτ φίλους μου να χαίρονται και να διασκεδάζουν.
Δεν ανήκω στην ομάδα εκείνων που υποστηρίζουν το σκεπτικό: «τρομάρα μας, τόσα και τόσα δεν έχουν λυθεί, εμείς τρέχουμε για τρελό πάρτυ στην Κλαυθμώνος» αντίθετα πιστεύω ότι ειδικά σε περιόδους που «όλα τα άλλα δεν έχουν λυθεί», οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε και με διάθεση για ενότητα και γλέντι. Προσωπικά, η μοναδική φορά που δεν πήγα στο Athens Pride, ήταν επειδή βρισκόμουν στο London Pride. Εκεί, σε ένα απίστευτα εορταστικό κλίμα, οι αστυνομικοί χόρευαν και τραβούσαν φωτογραφίες με τον κόσμο, με drag queens, δίπλα στα άρματα και οι κάτοικοι έκαναν το δικό τους πάρτυ σε κάθε παράθυρο των γειτονικών κτιρίων. Δεν ξέρω αν θα ζήσουμε ποτέ κάτι ανάλογο στην πόλη μας, εύχομαι πάντως τα ουσιαστικά θέματα, όπως είναι το Σύμφωνο Συμβίωσης για ανθρώπους του ίδιου φύλου, να λυθούν επιτέλους και του χρόνου ο δήμαρχος να γιορτάζει μαζί με όλα τα παιδιά στην πλατεία, τη δική τους νίκη.