Συναντηθήκαμε στο Ζάππειο. Είχε μόλις πέσει το φως αλλά χωρίς ακόμα η πόλη να τυλιχτεί στο σκοτάδι. Στη φωτογραφική γλώσσα αυτή η στιγμή της μέρας ονομάζεται “blue hour”, παραπέμποντας στο γλυκό μπλε που έτσι όπως απλώνεται, ομορφαίνει τα πράγματα, ξεγελώντας τη βία που μπορεί να κρύβουν. Να, ας πούμε, έκανε πιο απαλό το σημάδι που είχε κάτω από το μάτι του και σχεδόν έσβηνε τα ίχνη από τα χτυπήματα και τα ράμματα που χρειάστηκαν, δίπλα στα χείλη και στο φρύδι του. Φαντάσου ότι είχε περάσει πάνω από μια εβδομάδα από τη μέρα που ο συνομιλητής μου βγήκε από το σπίτι του για να πάρει μέρος σ’ ένα συλλαλητήριο και κατέληξε να σφαδάζει στο έδαφος και να τον παρατάνε γιατί νόμιζαν ότι πέθανε. Κι αλήθεια πόσο ανησυχητικό για την ποιότητα της δημοκρατίας μιας χώρας είναι από μόνο του αυτό το ενδεχόμενο; Να βγαίνεις από το σπίτι σου και να μην είσαι σίγουρος ότι θα γυρίσεις και σε ποια κατάσταση θα γυρίσεις. Όχι επειδή κάτι εντελώς απρόσμενο διασταυρώθηκε στο δρόμο σου αλλά εξαιτίας μιας απρόκλητης δολοφονικής επίθεσης από άτομα που υπάγονται σ’ έναν Υπουργείο, το οποίο καταχρηστικά και ειρωνικά φέρει τον τίτλο «Προστασίας του Πολίτη». Ίσως αν μας έλειπε αυτή η «προστασία» να νιώθαμε πιο ασφαλείς.
Ο Ε.Κ. (τα πλήρη στοιχεία του είναι στη διάθεση της συντάκτριας) είναι ένας νέος άνθρωπος 26 ετών, φοιτητής στο Μαθηματικό της Αθήνας, πιστεύει στις εκφραστικές και μετασχηματιστικές δυνατότητες της τέχνης και αφού ταξίδεψε αρκετά στο εξωτερικό, επέστρεψε στην Ελλάδα γεμάτος ελπίδα να αντισταθεί στην αγριότητα που μας περιβάλλει σε διάφορες εκδοχές – πολύ συχνά εσχάτως φορώντας τη στολή της Ελληνικής Αστυνομίας – θέτοντας την τέχνη ως μέσω ευαισθητοποίησης. «Δύο μέρες πριν από το περιστατικό που θα σας διηγηθώ, δέχτηκα επίθεση από άνδρες της ομάδας Δράση για το μαλλί μου. Περνούσα απλώς το δρόμο στο Εξάρχεια, με σταμάτησαν και με τραμπούκιζαν για μισή ώρα με ακραία σεξιστικό και ομοφοβικό τρόπο, επειδή είχα ροζ μαλλί. Μετά χλεύαζαν το ελληνικό #metoo και με ρωτούσαν «δηλαδή εσένα σ’ έχουν βιάσει ποτέ;». Τους είπα ότι δεν επιθυμώ να κάνω καμία τέτοιου είδους συζήτηση μαζί τους και να μ’ αφήσουν να συνεχίσω το δρόμο μου. Ο Ε.Κ. δεν εγκολπώνει τα αρχετυπικά χαρακτηριστικά της τοξικής αρρενωπότητας στα οποία συνήθως ομνύουν οι αστυνομικοί. Δυστυχώς αυτό από μόνο του αποτελεί αφορμή ενόχλησης. Πολλές γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και μη τοξικές αρρενωπότητες έχουν υποστεί εξευτελιστικούς ελέγχους και υποτιμητικά σχόλια στο πλαίσιο της υπερχειλίζουσας ματσίλας διάφορων αστυνομικών που αλωνίζουν τις πόλεις. Αλλά αυτά είναι μόνο η αρχή.
Την Τετάρτη 10 Φλεβάρη χιλιάδες φοιτήτριες και φοιτητές βγήκαν σους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για την ψήφιση ενός εκτρωματικού νομοσχεδίου, με το οποίο διαφωνούσε σχεδόν σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα. Ο Ε.Κ. επίσης, έχοντας υπόψη του ότι το δικαίωμα του συνέρχεσθαι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο και δεν επισείει κυρώσεις σε όσους το ασκούν ή τουλάχιστον αυτό προβλέπει το Σύνταγμα. «Η πορεία είχε ολοκληρωθεί. Νωρίτερα είχαν πέσει κάποια χημικά αλλά εγώ ήμουν πολύ πιο μπροστά. Βρισκόμασταν με πολλούς φοιτητές στην Ομόνοια, δε συνέβαινε τίποτα, απλά αποχωρούσαμε. Είχαν αφήσει μόνο μια είσοδο στο σταθμό ανοιχτή και προσπαθούσαμε να φύγουμε από εκεί. Ξαφνικά έσκασαν κρότου – λάμψης μέσα στο πλήθος και τα μηχανάκια της Αστυνομίας άρχισαν να πέφτουν πάνω στον κόσμο. Προκλήθηκε πανικός. Είδα την είσοδο στο σταθμό αλλά είχε άπειρα άτομα. Ένιωθα πως άμα πάω προς τα εκεί είτε δε θα μπορέσω να φτάσω, είτε θα τσαλαπατηθούμε γιατί είχαν πανικοβληθεί όλοι. Ένα κομμάτι του κόσμου άρχισε να μπαίνει τρέχοντας στην 3η Σεπτεμβρίου και να κατευθύνεται προς την πλατεία Λαυρίου, έτρεχαν δεξιά αριστερά για να σωθούν. Προχωρούσα κι εγώ μαζί τους. Συνέχεια έρχονταν μηχανάκια και χτυπούσαν κόσμο, πήγαινα προς Κάνιγγος και στη γωνία επί της Πατησίων μας κλείσαν από παντού. Παντού γύρω μου έβλεπα να ξυλοκοπούνται άτομα. Φοβήθηκα πολύ. Γύρισα προς τα πίσω, προς την πλατεία Λαυρίου. Έτσι όπως έτρεχα έπεσα μόνος μου πάνω στα ΜΑΤ. Θυμάμαι ότι μπροστά μου έτρεχε ένα παιδί που έφαγε κλωτσιά στην κοιλιά πέφτοντας κάτω και συνέχισε να τρέχει στα τέσσερα. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι ένα χτύπημα από γκλοπ στην πλάτη κι εκεί σβήνουν όλα. Δε θυμάμαι τίποτα από όσα συνέβησαν μετά. Βγήκα νοκ αουτ.
Ξύπνησα ώρα αργότερα. Τα υπόλοιπα μου τα είπαν όσοι ήταν παρόντες. Στο νοσοκομείο διαγνώστηκε διάσειση. Από ένα πέσιμο σε παιδική ηλικία είχε εκδηλωθεί ένα επιληπτικό επεισόδιο. Δεν είμαι σίγουρος, λοιπόν, ότι ήταν απλά διάσειση κι ότι δεν έπαθα επιληπτικό επεισόδιο. Σε στιγμιότυπα από το βίντεο που είδα, τα άκρα μου είναι τεντωμένα κι εγώ έχω σπασμούς. Φαίνεται ένας ματατζής από πάνω μου να με κλωτσάει στα πλευρά. Ο ίδιος που αντί για γκλοπ χρησιμοποιούσε πυροσβεστήρα. Συνέχισαν να με χτυπούν με κλωτσιές και τον πυροσβεστήρα παρότι βρισκόμουν σε τέτοια κατάσταση. Κάποια στιγμή με παράτησαν γιατί νόμιζαν ότι ήμουν νεκρός. Όσοι με περιέθαλψαν μετά, μου είπαν ότι δεν πίστευαν ότι θα ζούσα. Το ξύλο που έφαγα ήταν εξωπραγματικό. Εγώ δεν έχω ξαναφάει ποτέ ξύλο κι έφαγα κατευθείαν πυροσβεστηρα στη μούρη. Το σημάδι που βλέπεις είναι από αυτό. Έχω ράμματα και στο φρύδι, έχει σπάσει η μύτη μου, κι έχω κάταγμα στο κόκκαλο στον κρόταφο. Δε μπορώ ακόμα να αναπνεύσω καλά από τα χτυπήματα στα πλευρά. Ενώ εγώ σπαρταρούσα στο έδαφος με χτυπούσαν στα πλευρά. Και μετά απλά με εγκατέλειψαν κι έφυγαν. Όταν βρήκα ξανά τις αισθήσεις μου ήταν τρεις εκαβίτες πάνω από το κεφάλι μου. Το ΕΚΑΒ ειδοποιήθηκε από πολίτη κι όχι από αστυνομικούς. Δεν είμαι δικηγόρος. Δεν ξέρω να σου πω πόσες διατάξεις του νόμου παραβίασαν, στα δικά μου μάτια πάντως αυτό που έγινε ήταν μια εγκληματική επίθεση απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που δεν έχει ασκήσει βία. Κι ενώ ήμουν σε συνθήκη που θα μπορούσα να πεθάνω, με παράτησαν να πεθάνω. Κι ακόμα πιο εγκληματικό που δε γίνεται καμία έρευνα πάνω σε αυτό που συνέβη» λέει.
Ο Ε.Κ. χάρη στην ενεργοποίηση πολιτών μεταφέρθηκε στον Ερυθρό Σταυρό, όπου φρόντισαν και κατέγραψαν τα τραύματα του. Αυτά που ήταν άμεσα ορατά και ανιχνεύσιμα. Γιατί σε όλες τις περιπτώσεις αστυνομικής βίας υπάρχει αναπόφευκτα κι ένας ψυχικός κλονισμός που δεν αποτυπώνεται στις διαγνωστικές εξετάσεις αλλά παρεισφρέει στην καθημερινότητα των υποκειμένων που κακοποιήθηκαν και την αναταράσσει συθέμελα. «Βιώνω μετατραυματικό στρες. Φοβάμαι. Νιώθω πίεση ακόμα και στο μετρό να μπω. Το συναίσθημα μου είναι σα να βρίσκομαι διαρκώς σε κίνδυνο. Έχω μόνιμα την αίσθηση ότι είμαι παράνομος στην γειτονιά ή την πόλη μου, επειδή θέλω να δω την κοπέλα μου, επειδή πάω βόλτα με τους φίλους μου, δέχομαι επίθεση επειδή με θεωρούν θηλυπρεπή, επειδή διαφωνώ με τη μετατροπή της Ελλάδας σ’ ένα αυταρχικό κράτος, επειδή εκφράζω την γνώμη μου και την αλήθεια της ύπαρξης μου. Τον τελευταίο χρόνο εκμηδενίζονται δημοκρατικές κατακτήσεις δεκαετιών. Έχουν καταστρατηγηθεί όλα μας τα δικαιώματα και δεν ελέγχει κανένας φορέας την αστυνομική αυθαιρεσία και τη διαφθορά των θεσμών. Προσωπικά αυτή τη βία που μου άσκησαν, δε θα μπορούσα να την ασκήσω πίσω. Ακόμα και τώρα που βιώνω τις συνέπειες, δε θα μπορούσα να χτυπήσω έναν άνθρωπο με πυροσβεστήρα στη μούρη. Λυπάμαι που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα καθημερινά και που αυτό τείνει να επικρατήσει σαν κανονικότητα. Κατέβηκα στην πορεία για να διαδηλώσω, δε γίνεται να καταλήγω με τα πλευρά και τα μούτρα σπασμένα στο νοσοκομείο. Παρά το ξύλο βέβαια κανείς τους δεν αγγίζει τις ιδέες μου ή τα όνειρα μου, αναγνωρίζω την ανάγκη μου για ελευθερία και με μόνο εφόδιο την αγάπη μου για τη ζωή ορθώνομαι στο ύψος της θέλησης μου και απελευθερώνομαι από τη βία τους πάνω μου. Φοβάμαι, αλλά δε θα αφήσω το φόβο να με εμποδίσει από το να ζήσω» καταλήγει.
Δε νιώθω καν την ανάγκη να επισημάνω ότι δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό, καθώς ολοένα και συχνότερα βλέπουμε στο δρόμο ή στις οθόνες μας εικόνες τρομακτικής σκληρότητας εις βάρος τυχαίων περαστικών, φοιτητών, διαδηλωτών, δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ, ανάπηρων ατόμων, ηλικιωμένων, προσφύγων. Ζούμε την απόλυτη αποχαλίνωση της αστυνομικής βίας και την απουσία οποιουδήποτε μηχανισμού συγκράτησης, λογοδοσίας και απόδοσης ευθυνών. Είμαστε εν δυνάμει όλες και όλοι υποψήφιοι να πέσει ένα γκλοπ στο κεφάλι μας. Κι ίσως το μόνο που μπορεί να μας προστατέψει είναι να μη νιώθουμε καλά με αυτό και να δείξουμε αλληλεγγύη στις επιζώσες και στους επιζώντες της αστυνομικής βίας. Να αναζητήσουμε μαζί τους δικαιοσύνη και τις ζωές μας πίσω.
Στο παρακάτω βίντεο φαίνονται τα τελευταία λεπτά της επίθεσης που καταγγέλει ο Ε.Κ. Το βίντεο το προμήθευσε ο ίδιος στην Popaganda.