Σάββατο απόγευμα, ώρα 19.30. Φτάνω στο κτίριο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και ο χώρος υποδοχής στο ισόγειο έχει ήδη μισογεμίσει. Η αλήθεια είναι ότι τόσο … νεαρόκοσμο είχα καιρό να συναντήσω σε εκδήλωση. Έφηβοι με μπλούζες με τη στάμπα «Αντετοκούνμπο», πιτσιρίκια που είχαν φέρει και τη μπάλα μπάσκετ τους μαζί και προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν του φίλους τους με φιγούρες, αμέτρητες παρέες μαθητών και φοιτητών. Αλλά και αθλητές, δημοσιογράφοι, ζευγάρια, ξένοι που ζητούσαν οδηγίες στα αγγλικά, άτομα με κινητικά προβλήματα, ηλικιωμένοι, κάποιοι που είχαν απλώς την περιέργεια να δουν τους «AntetokounBros» από κοντά. Όλοι βρίσκονταν εκεί, με έκφραση χαράς και ανυπομονησίας σα να είχαν έρθει σε γιορτή.
Μια ώρα αργότερα, τα φώτα στην κεντρική αίθουσα του πρώτου ορόφου χαμηλώνουν, ο Γιάννης και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ανεβαίνουν στη σκηνή με τη μουσική υπόκρουση του «Crazy In Love» της Beyoncé και τo κοινό τούς χαρίζει το πρώτο ζεστό χειροκρότημα. Στη συνέχεια, η Αφροδίτη Παναγιωτάκου διευθύντρια του τομέα Πολιτισμού της «Στέγης» και παρουσιάστρια της εκδήλωσης, εξηγεί ότι η συζήτηση δεν θα αφορά το ίδιο το μπάσκετ, αλλά τη «διαδρομή» των δύο αδελφών από τη δύσκολη παιδική ηλικία έως τη σημερινή διεθνή αναγνώριση. Μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα ξεκινά και τα βασικά σημεία της είναι τα εξής:
«Πιστεύω ότι η Ελλάδα μάς έχει αγαπήσει γιατί είμαστε καλά παιδιά. Παραμένουμε σεμνοί, δεν έχουμε αλλάξει και αυτό συμβαίνει γιατί οι γονείς μας μάς μεγάλωσαν σωστά. Επίσης, ο κόσμος μάς αγαπάει γιατί όπου πάμε, προβάλλουμε τη χώρα». Γιάννης
«Δυο ώρες πριν έρθουμε εδώ, μας έκανε προπόνηση στα βάρη η Σούκι Χόμπσον, η πρώτη γυναίκα που έχει εργαστεί στο NBA. Το αστείο είναι ότι ο κόσμος που μας συναντάει στο γυμναστήριο αναρωτιέται: “Αυτοί δεν είναι οι Αντετοκούνμπο; Γιατί τους κάνει μια γυναίκα προπόνηση;”. Παθαίνουν σοκ! Πάντως, οι γυναίκες προπονήτριες δίνουν περισσότερη σημασία στη λεπτομέρεια». Γιάννης
«Από μικροί είχαμε στο μυαλό μας μόνο το μπάσκετ. Αν δεν είχαμε καταφέρει, όμως, να ασχοληθούμε με αυτό, θα κάναμε οτιδήποτε θα μπορούσε να βοηθήσει τους συνανθρώπους μας, γιατί αυτό είναι το πιο σημαντικό στη ζωή». Γιάννης
«Χθες, μπήκε ο Γιάννης σε ταξί και ο οδηγός τού είπε: “Δεν είστε απλά ο Γιάννης και ο Θανάσης. Είστε παιδιά έντεκα εκατομμυρίων Ελλήνων”. Κι εμείς έτσι νιώθουμε». Θανάσης
«Όταν, σε μεγαλύτερη ηλικία, χρειαστεί να σταματήσω το μπάσκετ, θα ήθελα να βοηθήσω παιδιά στην Αφρική και να τους δώσω ευκαιρίες, όπως κι εμένα με βοήθησαν πολλοί άνθρωποι». Γιάννης
«Το θέμα είναι να μην είσαι εγωιστής. Να σκέφτεσαι και τον συνάνθρωπό σου». Θανάσης. «Το θέμα είναι να μην είσαι μέτριος». Γιάννης
«Το πιο σημαντικό για να φτάσεις ψηλά είναι η δουλειά. Αλλά και όταν φτάνεις ψηλά, χρειάζεται ακόμη περισσότερη δουλειά για να παραμείνεις εκεί και να πετύχεις περισσότερους στόχους. Πρέπει, συνεχώς, να σπρώχνεις τον εαυτό σου στα όρια». Γιάννης
«Είσαι αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Αν θεωρείς ότι είσαι μέτριος, θα είσαι πράγματι μέτριος. Εγώ θεωρώ ότι είμαι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, ώστε να καταφέρω να γίνω». Γιάννης
«Δεν υπογράφουμε επάνω στην ελληνική σημαία, γιατί είναι θέμα κουλτούρας». Θανάσης
«Από τα αρνητικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων έχουμε πάρει ότι … στην οδήγηση δεν έχουμε καθόλου υπομονή!». Γιάννης
«Έλληνας δεν γεννιέσαι μόνο, γίνεσαι. Σε μένα, δεν μπορεί να πει κάποιος τώρα ότι δεν είμαι Έλληνας, γιατί δεν ξέρω άλλη χώρα εκτός από την Ελλάδα. Στη Νιγηρία δεν έχω πάει και είμαι 22 ετών. Σε όσους, λοιπόν, λένε ότι δεν είμαστε Έλληνες, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δείξουμε πόσο αγαπάμε τη χώρα μας και να την αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο από αυτούς». Γιάννης
«Πρέπει οι μετανάστες να αντιμετωπίζονται ως ενεργοί πολίτες, ώστε να δουλεύουν, να αυξάνεται η παραγωγή και να πηγαίνει και η χώρα μπροστά. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να είσαι ο Αντετοκούνμπο για να μπορείς να πάρεις ελληνική ιθαγένεια». Θανάσης
«Πιστεύω ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ρατσισμός, αλλά υποκρισία, που είναι χειρότερη. Για παράδειγμα, κάποιος είχε γράψει ως σχόλιο στο Facebook ότι δεν είμαστε Έλληνες και, όταν με συνάντησε μαζί με το παιδί του στη Γλυφάδα, μου είπε «είσαι καταπληκτικός παίκτης και τιμάς την Ελλάδα παντού στο εξωτερικό». Μετά, ανέβασα το παιδί στους ώμους μου, βγάλαμε φωτογραφία και ο ίδιος μού είπε «είναι η καλύτερη μέρα της ζωής του». Αυτό, λοιπόν, είναι υποκρισία». Θανάσης
«Αν μπορούσα να πω κάτι στον 10χρονο εαυτό μου, θα ήταν να έχει υπομονή και να συνεχίσει να προσπαθεί. Γιατί, θυμάμαι, μικρός, υπήρχαν μέρες που ήμουν απογοητευμένος. Όμως, με σκληρή δουλειά, όλα θα έρθουν. Αν προσπαθείς πολύ και πιστεύεις στα όνειρά σου, μόνο μπροστά μπορείς να πας». Γιάννης
«Σήμερα χαμογελάω, γιατί μεγάλωσα στεναχωρημένος. Oι γονείς μας δούλευαν πολύ, ως το μεγαλύτερο παιδί έπρεπε να προστατεύω τα αδέρφια μου και ήταν και η οικογένειά μου στεναχωρημένη. Ώσπου, στα 15, άρχισα να παίζω μπάσκετ και να βγάζω έτσι το άγχος». Θανάσης.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, οι απαντήσεις του Γιάννη και του Θανάση αποσπούν συνεχώς το χειροκρότημα του κοινού. Ωστόσο, η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς είναι εκείνη όπου οι … γίγαντες του μπάσκετ δεν καταφέρνουν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, καθώς εμφανίζεται σε βίντεο η μητέρα τους να τους τραγουδάει «το κοκοράκι», το τραγούδι με το οποίο τους ξυπνούσε κάθε πρωί στην παιδική τους ηλικία. Όταν η εκδήλωση τελειώνει, μεγάλο μέρος του κοινού δεν κατευθύνεται προς την έξοδο, αλλά περιμένει υπομονετικά μήπως καταφέρει να τους μιλήσει και να φωτογραφηθεί μαζί τους. «Μας αγαπάνε, γιατί παραμένουμε καλά παιδιά», μου έρχεται και πάλι στο μυαλό η πρώτη απάντησή τους.
Παρακολουθήστε το βίντεο της ομιλίας του Γιάννη και του Θανάση Αντετοκούνμπο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, εδώ. Και δείτε τους στο παρακάτω φωτόραμα του Παναγιώτη Τζάμαρου να τα σαρώνουν όλα στο ΟΑΚΑ.