«Εσένα πόσο σου ήρθε η ΔΕΗ;», ήταν η φράση που άκουσα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μέσα στο Σαββατοκύριακο. Φίλοι και γνωστοί που έχουν φύγει πια από το πατρικό τους σπίτι, δυσκολεύονταν να διαχειριστούν το ποσό που είδαν στον λογαριασμό του ρεύματος. Οι πιο τυχεροί θα μοιραστούν το έξοδο με το ταίρι τους ή με κάποιον συγκάτοικο, οι υπόλοιποι θα το επωμιστούν μόνοι τους. Ανήκοντας στην δεύτερη κατηγορία, δεν θα κρύψω ότι μου κόπηκε για λίγα δευτερόλεπτα η ανάσα, όταν είδα το ποσό στον λογαριασμό μου. Ήταν διπλάσιο από του προηγούμενο μήνα και τριπλάσιο από αυτό του Νοεμβρίου.
Αφού μάζεψα το σαγόνι μου από το πάτωμα και πήρα μερικές βαθιές ανάσες αποδέχτηκα το γεγονός ότι η γενιά μου «δεν θα ησυχάσει ποτέ». Άλλη μια φράση που λέμε πολύ συχνά, οι millennials τον τελευταίο καιρό. Είναι γεγονός πως υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από τον λογαριασμό της ΔΕΗ εκεί έξω, αλλά όταν έχεις ζήσει κάμποσα μνημόνια, μια πανδημία και πλέον έναν πόλεμο σχεδόν στην πόρτα σου (χωρίς να εξαιρούμε αυτούς που συμβαίνουν δεκαετίες τώρα στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική), πριν καλά-καλά κλείσεις τα τριάντα, τότε ναι, σε πιάνει μια απελπισία. Εκείνη η απελπισία που σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως το εφηβικό σου δωμάτιο, από το οποίο τόσο πολύ ήθελες να φύγεις, δεν ήταν και τόσο άσχημο τελικά. Γιατί απ΄ότι φαίνεται η ανεξαρτησία κοστίζει πολύ, ειδικά όταν ο μισθός είναι δυσανάλογα μικρός.
Πέντε millennials που αντίκρισαν απότομα τον φουσκωμένο λογαριασμό της ΔΕΗ, διηγούνται στην Popaganda όλα όσα πέρασαν από το μυαλό τους εκείνες τις πρώτες στιγμές.
Original Art: Melancholy by Constance Marie
Θα έλεγε κανείς πως είμαι τυχερή, καθώς η γκαρσονιέρα που μένω είναι των γονιών μου και δεν πληρώνω ενοίκιο. Από τον Οκτώβρη που μένω εκεί όμως και παρόλο που δεν έχω το πάγιο έξοδο ενός ενοικίου, τα έχω βρει αρκετά σκούρα. Είμαι αναπληρώτρια δασκάλα που σημαίνει πως του χρόνου μπορεί και να μην έχω δουλειά. Αυτή η ανασφάλεια με έκανε να θέλω φέτος να βάλω κάποια λεφτά στην άκρη, για παν ενδεχόμενο, αλλά κάθε μήνας που περνά αυτό μοιάζει όλο και πιο ακατόρθωτο. Ειδικά με την νέα χρονιά, τα πάντα είναι ακριβότερα. Πλέον μετακινούμαι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά φαίνεται πως ότι λεφτά γλιτώνω από την βενζίνη πάνε στους λογαριασμούς. Το σούπερ μάρκετ το έχω κόψει και ζω πια από την «φιλανθρωπία» των γονιών μου. Στην αρχή ντρεπόμουν για όλα τα τάπερ που μου έδιναν, καθώς ήθελα να είμαι ανεξάρτητη με τα όλα μου, τώρα όμως παίρνω τα ταπεράκια χωρίς καμιά ντροπή.
Το ρεύμα αυτόν τον μήνα μου ήρθε 134 ευρώ (ο λογαριασμός είναι μηνιαίος) σε ένα σπίτι 34 τ.μ. Αυτός είναι ο πιο ακριβός λογαριασμός που έχω κληθεί να πληρώσω όσο καιρό μένω μόνη μου και δεν θα κρύψω πως ακόμα νιώθω σοκαρισμένη, ενώ τρέμω ήδη για τον επόμενο. Το μόνο που «καίω» είναι ένα σώμα για να ζεσταίνομαι το βράδυ που γυρνάω σπίτι, καθώς στην πολυκατοικία δεν ανάβουμε θέρμανση. Μαγειρεύω σπάνια και έχω ηλιακό θερμοσίφωνα. Δεν ξέρω από που έχουν προκύψει τα 134 ευρώ, ξέρω όμως ότι η ανεξαρτησία δεν μου μοιάζει πια τόσο ελκυστική, ειδικά όσο σκέφτομαι ότι αν συνεχίσει η ακρίβεια με αυτόν τον ρυθμό, θα πρέπει να μην πάω διακοπές το καλοκαίρι. Δυστυχώς όταν ανέβουν οι θερμοκρασίες, αν κρίνω από τα περσινά 40άρια, θα πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στο air condition και τα ελληνικά νησιά.
Νομίζω πως ξέρω ήδη τον νικητή.
320 ευρώ. Τόσο έλεγε πάνω ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Όταν τον άνοιγα, ήξερα ότι θα είναι φουσκωμένος, αλλά όχι και τόσο. Ευτυχώς θα τον μοιραστώ με τον συγκάτοικό μου, αλλά και πάλι 160 ευρώ για ένα άτομο είναι πολλά λεφτά, ακόμα κι αν δουλεύεις 8ωρο και πληρώνεσαι κανονικά στην ώρα σου, γιατί κι αυτό πλέον είναι πολυτέλεια στην χώρα μας.
Στην αρχή νομίζαμε ότι είχε γίνει κάποιο λάθος, αλλά είδαμε ότι φίλοι και γνωστοί είχαν και αυτοί το ίδιο φουσκωμένους λογαριασμούς, οπότε καταλάβαμε ότι το κακό είναι γενικό. Η αλήθεια είναι πως μιας και δεν έχει κεντρική θέρμανση η πολυκατοικία, ανάψαμε αρκετά το air condition τους δύο προηγούμενους μήνες, αλλά και τι να κάνεις όταν έξω χιονίζει; Δεν μπορείς να είσαι μονίμως με τυλιγμένος με δύο κουβέρτες. Με τον συγκάτοικό μου είπαμε πως από δω και πέρα θα κόψουμε το delivery, για να κάνουμε λίγη οικονομία. Βέβαια, αν μαγειρεύουμε σπίτι και ανάβουμε τον φούρνο, η ΔΕΗ μπορεί να έρθει ακόμα πιο φουσκωμένη.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Μένω με τον σύντροφο ζωής σε ένα σπίτι 120 τετραγωνικών στο Παγκράτι, χωρίς θέρμανση και με έναν μπέμπη που προστέθηκε στην παρέα από τον Σεπτέμβριο. Οπότε υπήρξε μια σχετική αύξηση στη χρήση του ρεύματος, διότι λόγω του μωρού και του κρύου ανάψαμε περισσότερο τα air condition (2 air condition που είναι η βασική θέρμανση του σπιτιού) και τη σόμπα χαλαζία στο δωμάτιο του μικρού, που ανάβει μόνο για λίγο όταν αλλάζει το πρωί και όταν βγαίνει από το μπάνιο το βράδυ. Θερμοσίφωνας κάθε μέρα, όπως επίσης μαγείρεμα και πλυντήρια περισσότερα. Λογαριασμός ρεύματος έναντι: 250 ευρώ και εκκαθαριστικός: 1.055 ευρώ.
Κι εμείς με εγκεφαλικό και υπογλώσσια.
Original Art: The Death of Chatterton by Henry Wallis
Συζώ εδώ και έναν χρόνο με τον φίλο μου, ο οποίος έμεινε άνεργος λίγο πριν τις γιορτές και έτσι έχω επωμιστεί εγώ τα περισσότερα έξοδα του σπιτιού, γεγονός που δεν με πειράζει για να είμαι ειλικρινής, γιατί το κομμωτήριο που έχω πάει σχετικά καλά και το εισόδημά μου είναι σχεδόν σταθερό. Όταν άνοιξα όμως τον λογαριασμό της ΔΕΗ και είδα ότι έγραφε 423 ευρώ, δεν θα κρύψω ότι σάστισα. Όχι τόσο γιατί θα πρέπει να τον πληρώσω, αλλά επειδή ο σύντροφός μου με πτυχίο και μεταπτυχιακό, παίρνει ένα επίδομα που δεν φτάνει να καλύψει ούτε έναν λογαριασμό και αυτό το θεωρώ πολύ άδικο, ειδικά όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο που δουλεύει από τα είκοσί του χρόνια.
Η πολυκατοικία στην οποία μένουμε έχει κεντρική θέρμανση και δεν έχουμε ανάψει καθόλου air condition (βέβαια και τα κοινόχρηστα ήρθαν σχεδόν διπλάσια από πέρσι τέτοιο καιρό). Το μόνο που «καίμε» στο σπίτι είναι ο φούρνος, γιατί αρέσει και στους δυο μας να μαγειρεύουμε και ο θερμοσίφωνας, γιατί μας αρέσει να είμαστε καθαροί. Με τα τελευταία δεδομένα πάντως, καταλήξαμε πως θα αναβάλουμε ακόμα λίγο την απόκτηση ενός μωρού, κι ας είναι κάτι που επιθυμούμε πολύ και οι δύο.
Δεν μου έχει έρθει ακόμα το ρεύμα στο κομμωτήριο και δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα αντικρίσω.
Το μαγαζί στο οποίο εργάζομαι, δουλεύει κυρίως με τον εξωτερικό του χώρο και τις μέρες με τα πολλά κρύα έμεινε κλειστό, που σημαίνει πως κι εγώ έμεινα σπίτι, που σημαίνει επίσης πως άναψα το air condition, γιατί για πετρέλαιο δεν γίνεται ούτε λόγος στην πολυκατοικία. Βέβαια, η χρήση που έκανα στο air condition δεν δικαιολογεί τα 210 ευρώ που είδα στον λογαριασμό μου. Αυτό το ποσό είναι πάνω από το 1/4 του μισθού μου και με το μαγαζί κλειστό, δεν έβγαλα ούτε τα φιλοδωρήματα που περίμενα.
Με λίγα λόγια, οι επόμενοι μήνες θα είναι δύσκολοι και το αμάξι μου θα μείνει παρκαρισμένο.
Ήρθα στην Αθήνα για σπουδές και αποφάσισα από νωρίς πως αυτή θα είναι πια το σπίτι μου, αλλά αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα κι αν δεν καταφέρω μέσα στην επόμενη χρονιά να βρω δουλειά στον τομέα μου, μάλλον θα επιστρέψω στην επαρχία, στους γονείς μου. Πραγματικά δεν θέλω να φύγω, αλλά η πόλη έχει αρχίσει και γίνεται πολύ αφιλόξενη, ειδικά για τους ανθρώπους της γενιάς μου.