Αν κάτι μένει αναλλοίωτο στο χρόνο σε σχέση με τον Κένεντι, σίγουρα δεν είναι άλλο από την αύρα του. Πενήντα χρόνια μετά το θάνατό του, οι αναφορές στην πολιτική του είναι ασφαλώς εξασθενημένες, εξάλλου δεν είναι λίγοι εκείνοι που, από απόσταση αποτιμώντας τα πράγματα, φαίνεται να εκτιμούν πολύ περισσότερο τη διακυβέρνηση του διαδόχου του Λίντον Τζόνσον. Ωστόσο ποιος μπορεί, έστω κι έπειτα από μισό αιώνα ν’ αμφισβητήσει την πρωτοποριακή (ο ίδιος, εν μέσω «Ψυχρού Πολέμου» μάλλον θ’ αρνούνταν για ευνόητους λόγους το «επαναστατική») δημόσια εικόνα του 35ου Προέδρου των ΗΠΑ; Ο Κένεντι ήταν ο πρώτος ηγέτης που, εκμεταλλευόμενος τις τεχνικές δυνατότητες του καιρού του, έγινε «αστέρας», γι’ αυτό άλλωστε ακόμη και σήμερα η εικόνα του JFK είναι εκείνη της αιώνιας νεότητας.
Σε περίπτωση λοιπόν που μπορούσε να μεταφερθεί στο σήμερα, επισκεπτόμενος την Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που θα έκανε πατώντας το πόδι του στην Αθήνα θα ήταν συστάσεις στον Αντώνη Σαμαρά για τη δημόσια εικόνα του. Χωρίς να γνωρίζει ελληνικά, βλέποντας την τελευταία εμφάνιση του πρωθυπουργού στη Βουλή, θ’ αντιλαμβανόταν ότι 50 χρόνια μετά, το «stylematters» που δίδαξε παραμένει κενό γράμμα. Από αυτή την άποψη ίσως έβλεπε στον Δημήτρη Αβραμόπουλο έναν άξιο «κληρονόμο» του, την ώρα που διακριτικά θα ζητούσε από τον Αλέξη Τσίπρα να τροποποιήσει τις ενδυματολογικές συνήθειές του.
Επειδή είχε αντιληφθεί πολύ καλά ότι η πολιτική είναι και εντύπωση, στην Ελλάδα της κρίσης, που φαντάζει στα μάτια πολλών ο παρίας της Ευρώπης, ο Kennedy, απευθυνόμενος στους πολίτες της πρωτεύουσας δε θα δίσταζε ν’ αναφωνήσει «είμαι Αθηναίος!». Χωρίς ασφαλώς να είναι ένας από εκείνους, αμέσως θα «κέρδιζε» τις καρδιές τους. Το «IchbineinBerliner» ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μας.
Στην ουσία της πολιτικής τώρα, εκεί που ο χρόνος δεν του επέτρεψε να κάνει όλα τα σωστά και τα λάθη που του αναλογούσαν, ο Πρόεδρος αναμφίβολα θα έβαζε απέναντί του τους θιασώτες της λιτότητας, δείχνοντάς τους τα δικά του αναπτυξιακά records. Μην προλαβαίνοντας την αλλαγή του μεταπολεμικού οικονομικού παραδείγματος, δεν θα μπορούσε να διανοηθεί τι ακριβώς προσφέρει ο συνδυασμός βαθειάς ύφεσης, δραστικής μείωσης εισοδημάτων, ραγδαίας αύξησης φόρων και έκρηξης της ανεργίας.
Ο Κένεντι ήταν ο πρώτος ηγέτης που, εκμεταλλευόμενος τις τεχνικές δυνατότητες του καιρού του, έγινε «αστέρας», γι’ αυτό άλλωστε ακόμη και σήμερα η εικόνα του JFK είναι εκείνη της αιώνιας νεότητας.
Για κάποιον που διακηρυκτικά εναντιωνόταν στις διακρίσεις, δύσκολα θα μπορούσε να «χωνευθεί» ο ρατσισμός που ευδοκίμησε τελευταία στη χώρα. Αν όμως κρίνουμε από διστακτικότητά του ν’ αναμετρηθεί ευθέως με το Νότο των ΗΠΑ, μάλλον δε θα ευνοούσε την ευθεία σύγκρουση με το φαινόμενο σήμερα. Ίσως μάλιστα να πειθόταν από έναν άλλο Hoover του 2013 για την ορθότητα παρακολούθησης των Martin Luther King της εποχής μας.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι οι χειρισμοί του ήταν ενίοτε αδέξιοι, είτε επρόκειτο για την Κούβα είτε για τον Khrushchev ή ακόμα και για τους μεταλλο-βιομηχάνους του καιρού του. Οπότε, στις κινήσεις που θα πρότεινε ίσως θα έπρεπε να είμαστε επιφυλακτικοί. Αν τα καταφέρναμε βέβαια, το χαμόγελο του ανθρώπου που αναβίωσε το «Camelot» ήταν ακαταμάχητο.