Closeup of a smiling young woman lying on couch
Η χρονιά που διανύσαμε πέρυσι, αλλά και αυτή που διανύουμε φέτος, είναι ίσως από τις πιο περίεργες που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο οι 30αρηδες, αλλά και οι γονείς μας. Κληθήκαμε να τα βάλουμε με έναν άγνωστο εχθρό, τον οποίο δεν ξέραμε με ποια ακριβώς όπλα να αντιμετωπίσουμε. Έτσι, βρεθήκαμε κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας, ανυπομονώντας να γυρίσουμε στην παλιά μας ζωή. Για πολλούς η καραντίνα ήταν μια ευκαιρία για ξεκούραση και περισυλλογή, για όσους μέναμε ακόμα στα πατρικά μας σπίτια όμως, ήταν ένας αγώνας. Αγώνας για το ποιος θα ελέγχει το τηλεκοντρόλ, αγώνας για το ποιος θα χρησιμοποιήσει το γραφείο για τα ατέλειωτα zoom calls της τηλεργασίας ή των μαθημάτων, αγώνας για το ίντερνετ το οποίο ήταν πιο βασανιστικά αργό από ποτέ, αφού τέσσερις άνθρωποι ήταν on line όλη μέρα. Ένας από αυτούς του ανθρώπους, ήμουν δυστυχώς κι εγώ.
Οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ ιδιαιτέρως φορτικοί, αλλά πάντα μου έλειπε αυτό το αίσθημα της ελευθερίας και η καραντίνα απλά το έφερε και πάλι στην επιφάνεια. Ήθελα να διαμορφώσω εγώ τον χώρο μου και να μπορώ να καλώ τους φίλους μου, να μαγειρεύουμε όλοι μαζί, να βλέπουμε ταινίες και να αράζουμε στην βεράντα με κρασί. Ήθελα επιτέλους να έχω ένα σπίτι που να είναι ολόδικό μου, αλλά ο φόβος του αγνώστου με έκανε πάντα να δειλιάζω και να λέω «Καλά είναι και στο πατρικό». Οι φόβοι σαν να εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας όμως, όταν ένα μεσημέρι τσακωνόμουν με τον πατέρα μου για το τηλεκοντρόλ. Ξαφνικά έπαιξε στην τηλεόραση η νέα διαφήμιση της Κωτσόβολος και το μήνυμά της, ήταν το κίνητρο που τελικά έψαχνα. «Άνοιξε την εξώπορτα και απόλαυσε όλα όσα τόσο καιρό σου λείπουν».
Εγώ μπορεί να μην άνοιξα κυριολεκτικά την εξώπορτα εκείνη την ώρα, άνοιξα όμως τις αγγελίες για σπίτια και πρέπει να είδα σε μια εβδομάδα πάνω από 15 σπίτια, μέχρι που βρήκα εκείνο που θα γινόταν δικό μου. Τελικά αυτή η τόσο μεγάλη απόφαση ήταν πολύ πιο απλή απ’ όσο νόμιζα. Χρειαζόμουν μόνο μια μικρή ώθηση, την οποία μου έδωσε η Κωτσόβολος. Μου είπε να ανοίξω την πόρτα σε όλα εκείνα τα μεγάλα που με περιμένουν κι εγώ το έκανα. Άνοιξα την πόρτα σε μία νέα εποχή, σε νέες δυνατότητες, σε νέες εμπειρίες. Άνοιξα την πόρτα που οδηγεί στους φίλους, η δουλειά, τη διασκέδαση. Άνοιξα επιτέλους την πόρτα του δικού μου σπιτιού.
Οι πόρτες που ανοίγονται μπροστά μας είναι άπειρες, αρκεί να είμαστε διατεθειμένοι να τις ανοίξουμε. Κάποιες κρύβουν τις στιγμές ανεμελιάς που τόσο έχουμε ανάγκη και κάποιες άλλες κρύβουν εκείνη την ανεξαρτησία που ονειρευόμασταν από τα 15 μας χρόνια.
Όταν πια είχα τον δικό μου προσωπικό χώρο ήταν να σαν άνοιξε μια πόρτα σε μία καλύτερη ζωή. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που αισθανόμουν τόση οικειότητα, όταν πέρασα το κατώφλι του καταστήματος Κωτσόβολος στο οποίο έκανα τις αγορές για το νέο μου σπίτι. Άλλωστε εκείνος ήταν, που χωρίς να το ξέρει, μου έδωσε την ώθηση που τόσο μου έλειπε.
Κάθε φούρνος που κοιτούσα μου έφερνε στο μυαλό όλα εκείνα τα φαγητά που θα μαγειρεύω από δω και πέρα για τους αγαπημένους μου ανθρώπους, κάθε ψυγείο που άνοιγα με έκανε να φαντάζομαι τις κρύες μπίρες που θα απολαμβάνουμε το καλοκαίρι στην βεράντα μου και κάθε τηλεόραση την εικόνα της οποίας χάζευα, με έκανε απλά να ανυπομονώ για όλες εκείνες τις σειρές που θα κάνω binge τον χειμώνα. Ακόμα και όταν άνοιγα τις πόρτες των πλυντηρίων, δεν σκεφτόμουν το σιδέρωμα που τόσο σιχαίνομαι, αλλά το πιο μαλακτικό θα διαλέξω για τα ρούχα μου.
Την τελευταία χρονιά βάλαμε την ζωή μας για λίγο στον πάγο, για να βοηθήσουμε όλοι μαζί να ξεπεράσουμε αυτόν τον αόρατο και άγνωστο κίνδυνο που εμφανίστηκε μπροστά μας. Πλέον όμως, τα πράγματα μοιάζουν να αλλάζουν. Μπορούμε να καλέσουμε τους φίλους μας σπίτι, να μαγειρέψουμε όλοι μαζί, να φάμε και να γελάσουμε. Μπορώ να φέρω το νέο μου φλερτ σπίτι και να δούμε μαζί ταινία στον καναπέ. Η ζωή γίνεται σιγά-σιγά κανονική και πάλι. Το καλοκαίρι έρχεται κι εγώ έχω ήδη πάρει το καλύτερο μπλέντερ για να φτιάχνω frozen margaritas στους καλεσμένους μου, τις οποίες θα απολαμβάνουν όσο θα ανοιγοκλείνω την πόρτα του φούρνου να βεβαιωθώ ότι το κρέας ψήνεται.
Η ζωή είναι γεμάτη πόρτες που μας περιμένουν να της ανοίξουμε και τώρα η εποχή μοιάζει πιο ιδανική από ποτέ. Δεν είναι πάντα εύκολο βέβαια, αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο μπορεί να φανταζόμαστε. Εγώ ας πούμε δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γράφω αυτές τις σειρές, καθισμένη στο τραπέζι της δικής μου κουζίνας, ανοίγοντας το νέο μου laptop.