Η Πρώτη Επέτειος: Αυτή που Μετά Χωρίζεις (Ή Παντρεύεσαι)

Στον πηγαιμό για το κλειστό του Φαλήρου, η καλά οργανωμένη ​αφισοκόλληση στη Συγγρού που προπαγάνδιζε τη γενέθλια φιέστα έκλεβε την παράσταση από το μούχρωμα του ήλιου καθώς αυτός βυθιζόταν στο φαληρικό δέλτα. Η έντονη παρουσία της αστυνομίας και ειδικά των ΜΑΤ ήταν εκεί για να θυμίζουν ότι δεν είναι η εκδήλωση απλά ενός αριστερού κόμματος, «είναι της κυβέρνησης διάολε». Λίγο έξω από την είσοδο υπάρχει πάγκος με merchandise όπως μπρελόκ, στικάκια, κονκάρδες, ημερολόγια κλπ, για οικονομική ενίσχυση, όπως με πληροφόρησε μια κυρία «γιατί αυτοί δεν έχουν επιχειρηματίες από πίσω». Στην είσοδο, εντύπωση προκαλούν οι ανιχνευτές μετάλλου και οι πολλοί αστυνομικοί με πολιτικά. Σα να βλέπεις κάποιο απ’αυτά τα αμερικάνικα πολιτικά θρίλερ με τον ψυχάκια ακροδεξιό ελεύθερο σκοπευτή που θέλει να σκοτώσει τον λίμπεραλ υποψήφιο.

Πρώτο καταφθάνει το γκρουπ των επιστημονικών συνεργατών/συμβούλων βουλευτών ή/και υπουργών. Το ύφος τους τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους εορτάζοντες, αφού είναι οι μόνοι που περιφέρονται με πλατύ χαμόγελο γνωρίζοντας ότι είναι και οι περισσότερο ωφελημένοι από τη νέα κυβέρνηση.

Ο χώρος γεμίζει με αργούς ρυθμούς και πρώτο καταφθάνει το γκρουπ των επιστημονικών συνεργατών/συμβούλων βουλευτών/υπουργών. Αναγνωρίζονται εύκολα από το ντύσιμο και το ύφος. Έχουν τα ρούχα του ΟΝΝΕΔίτη αλλά με ένα ακροαριστερό touch, δηλαδή chino παντελόνι, γαλάζιο πουκάμισο αλλά κι ένα κασκόλ τυλιγμένο ανέμελα σαν μεγαλοΕΑΑΚίτης της Φιλοσοφικής. Το ύφος τους τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους εορτάζοντες, αφού είναι οι μόνοι που περιφέρονται με πλατύ χαμόγελο γνωρίζοντας ότι είναι και οι περισσότερο ωφελημένοι από τη νέα κυβέρνηση.

Ρωτώντας για ποιο λόγο τόσα μέτρα ασφαλείας κάποιος απαντά πως φοβούνται μην κάνουν κάνα ντου οι δεξιοί αγρότες. Παρόντες φυσικά και οι συνήθεις ύποπτοι Ιταλοί σύντροφοι με τις σημαίες τους. Στις επάλξεις κάθε συριζοδρώμενου με μια, ακατανόητη στον υπόλοιπο κόσμο, χαρά. Σα να ζούσαν τη μέρα της μαρμότας και γι’ αυτούς το ημερολόγιο να δείχνει 25/1/2015, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Η ύποπτη αυτή χαρά των Ιταλών έκανε μεγαλύτερη αίσθηση όταν την έβλεπες δίπλα στη συναισθηματική εκδήλωση των Συριζαίων.

Το κλίμα στον κόσμο δύσκολα θα το έλεγε κανείς πανηγυρικό. Στα βλέμματα κυριαρχούσε η κατήφεια, ο προβληματισμός και η αμφιβολία. Ακόμα κι όταν έμπαινε στο χώρο κάποιο δημοφιλές στέλεχος, όπως ο Φλαμπουράρης, το χειροκρότημα και η στιγμιαία εκδήλωση θαυμασμού έδινε γρήγορα τη θέση της και πάλι στον προβληματισμό. Ακόμα και οι συζητήσεις στα μεγάλα πηγαδάκια που σχηματίστηκαν λίγο πριν την έναρξη της ομιλίας, που ουσιαστικά έδειχναν ότι ήταν όλοι γνωστοί μεταξύ τους και τελικά αυστηρά κομματικό το ακροατήριο, πρόδιδαν την αγωνία για το άμεσο μέλλον. Θα γίνει η αξιολόγηση; Θα περάσει το ασφαλιστικό; Κάπου κει και το πρόσωπο των ημερών, ο γραμματέας της νεολαίας Ιάσονας Σχινάς (ο «ράπερ» αν είστε αναγνώστες του Πρώτου Θέματος) να καθοδηγεί τους 7 νεολαίους που έμειναν ακόμα στο κόμμα για το πως θα απλώσουν το κορεό για τον Ηγέτη (πολλοί βλαμμένοι δεξιοί πιστεύουν ότι διόρισε την οικογένειά του, ενώ στην πραγματικότητα η οικογένειά του τον διόρισε γραμματέα της ανύπαρκτης πια οργανωτικά νεολαίας).

Όμως όλα αυτά διαλύθηκαν όταν άρχισαν να παίζουν τα βιντεάκια στα μάτριξ για να ζεσταθεί το κλίμα και να πορώσει ιδεολογικά το πλήθος. Τα βιντεάκια ήταν μια συρραφή από δελτία ειδήσεων κι εκλογικών εκπομπών με κύριους πρωταγωνιστές τον Πρετεντέρη και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, προσφέροντας τη δυνατότητα στο πλήθος να γιουχάρει στα πρότυπα γιούχας όταν μπαίνει η αντίπαλη ομάδα στο γήπεδο για ζέσταμα. Μετά από τα απαραίτητα μπινελίκια, το κοινό είναι σχεδόν έτοιμο και στο βήμα ανεβαίνει ο γραμματέας του κόμματος που είναι πιο άγνωστος κι απ΄τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ.

Πραγματικά κάθισα και σκέφτηκα ότι ακόμα και στις εποχές προ μνημονίου που δεν υπήρχε τόσο έντονη πολιτικοποίηση ο γραμματέας των δυο μεγάλων κομμάτων ήταν πάντα γνωστό και προβεβλημένο στέλεχος. Το γεγονός ότι διάφορα στελέχη της κοινοβουλευτικής ομάδας είναι πιο γνωστά από αυτά που έχουν ρόλο στο κόμμα, επιβεβαιώνει αυτό που ακούγεται πολύ μετά την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας, ότι δεν υπάρχει πια κόμμα αλλά μόνο κοινοβουλευτική ομάδα. Αφού τελείωσε η πιο βαρετή κι απ’του Κουβέλη ομιλία του γραμματέα ήρθε η ώρα του Ηγέτη.

Ανέβηκε σβέλτος στο βάθρο, σαν αίλουρος θαρρείς, σα μνήμη της εμφάνισης στα Προπύλαια εκείνο το γεμάτο ελπίδα βράδυ πέρσι τέτοια μέρα. Σήκωσε από νωρίς το γάντι και ξεκίνησε την Αντιπολίτευση. Κακά τα ψέμματα όσο κομματικό και φιλικό κι αν ήταν το ακροατήριο, δεν μπορούσε να υπερασπιστεί και πολλά από το κυβερνητικό έργο. Περισσότερο χρόνο κατανάλωσε για να εξηγήσει πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράματα με τον Σαμαρά ή τον Μητσοτάκη στο τιμόνι της χώρας. Κάτι που, μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη, είναι λογικό και όχι τόσο μεγάλη απάτη, αφού για πρώτη φορά ένα κόμμα έκανε καμπάνια και κέρδισε εκλογές όχι με το σύνθημα «ψηφίστε μας γιατί είμαστε καλύτεροι από τους άλλους» αλλά με το «ψηφίστε μας γιατί οι άλλοι είναι χειρότεροι από έμας». Αν και κομματικό το ακροατήριο έδειξε να πείθεται ακόμα από αυτή τη ρητορική, μάλιστα τη συζητούσαν και μεταξύ τους. Στη συνέχεια η ομιλία κινήθηκε στα γνωστά πλαίσια της αυθαίρετης ενοποίησης του πολιτικού χρόνου πριν και μετά το δημοψήφισμα – ο Γιάνης, η Ζωή και η ΛΑΕ είναι σαν μην υπήρξαν. Στην κριτική του απέναντι στον Μητσοτάκη Jr. ήταν πολύ σκληρός χρίζοντάς τον διάδοχο του Σαμαρά, επιβεβαιώνοντας έτσι το καλό κλίμα με τον Μεϊμαράκη και τους Kαραμανλικούς. Στα μόνο σημεία που ανέδειξε το κυβερνητικό του έργο και το πλήθος φάνηκε να ανταποκρίνεται ήταν το σύμφωνο συμβίωσης και η ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών.

Πήγε ένα βήμα μπροστά τον κοινωνικό αυτοματισμό των προηγουμένων κυβερνήσεων.Τώρα πια έχουμε τον ταξικό διαχωρισμό εντός των συντεχνιών, από τη μια τους μεγαλό-κάτι κι από την άλλη τους μικρομεσαιο-κάτι. Από τη μια χτυπάμε τους πρώτους κι από την άλλη προστατεύουμε τους άλλους. Αναμφίβολα ιδιοφυής προσέγγιση.

Το πραγματικά ενδιαφέρον κομμάτι της ομιλίας όμως ήταν αυτό που αφορούσε την επικαιρότητα. Η ρητορική με την οποία αντιμετώπισε τους εξεγερμένους  – αγρότες και περιζήτητους γαμπρούς (aka γιατρούς, μηχανικούς δικηγόρους) – πήγε ένα βήμα μπροστά τον κοινωνικό αυτοματισμό των προηγουμένων κυβερνήσεων. Πλέον δεν έχουμε τις γνωστές συντεχνίες προνομιούχων που καταδυναστεύουν τους νοικοκυραίους. Τώρα πια έχουμε τον ταξικό διαχωρισμό εντός των συντεχνιών, από τη μια τους μεγαλό-κάτι κι από την άλλη τους μικρομεσαιο-κάτι. Από τη μια χτυπάμε τους πρώτους κι από την άλλη προστατεύουμε τους άλλους. Αναμφίβολα ιδιοφυής προσέγγιση ειδικά από τη στιγμή που η πρακτική των προηγούμενων ετών στέφθηκε από απόλυτη αποτυχία. Το αν θα αποδειχτεί πετυχημένη μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Αν και προσωπικά πιστεύω ότι ένας υπουργός που φοράει τόσο ωραία σεταρισμένα ποσέτ-γραβάτα με παρελθόν μεγαλοκνίτη στη Nομική όπως ο Γιώργος ο Κατρούγκαλος όλα μπορεί να τα καταφέρει.

Η εκδήλωση έκλεισε με «ντόπες» ανάτασης ηθικού και αισιοδοξίας ότι όλα θα πάνε καλά σαν αυτά τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη που δίνουν στις χήρες στις κηδείες, αν και όλοι ξέρουν ότι τα πράματα θα γίνουν χειρότερα. Εγκαταλείποντας το Ταε Κβο Ντο, αυτό το υπέροχο δείγμα ύστερου σημιτικού μπαουχάουζ με το σπάνιο χάρισμα της αξιοποίησης, η αμφιβολία και ο προβληματισμός δεν έδειχνε να φεύγει από τους φίλους και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν μια μικρή παράταση στο όνειρο, μια κλωτσιά της μπάλας λίγο παραπέρα.