Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που την συνάντησα για πρώτη φορά σε ένα στενό της Ομόνοιας. Με το δεξί της χέρι στήριζε το σώμα της πάνω στα κάγκελα μιας παλιάς αποθήκης. Φορούσε μια αθλητική φόρμα και είχε ρίξει πάνω της ένα σάλι, καθώς είχαν πιάσει τα πρώτα κρύα. Στάθηκα να την κοιτάζω, όχι βλέποντάς την σαν την εικόνα που θα συμπλήρωνε τα κομμάτια του φωτογραφικού μου παζλ, αλλά με την απορία αυτή που γεννούν οι άνθρωποι που το βλέμμα τους στοιχειώνεται με κάτι το απόκοσμο που επιθυμείς να γίνει οικείο.
Την πλησίασα και της έδωσα ένα τσιγάρο. Λίγη ώρα αργότερα βρεθήκαμε στον τρίτο όροφο ενός ξενοδοχείου. «Ρώτα με ό,τι θες, φωτογράφισέ με, μόνο μη ρωτάς για τις πληγές», μου είπε. Στη θέα του σκελετωμένου της κορμού είχα παγώσει. Αργότερα μου εξομολογήθηκε το μεγάλο της μυστικό. Πως βίωσε «την μεγαλύτερη ξεφτίλα της ζωής μου, μεγαλύτερη και από την πρέζα». Ήταν μία από τις 27 γυναίκες που συνελήφθηκαν τον Μάιο του 2012 μετά την επιχείρηση σκούπα της αστυνομίας στις πιάτσες των τοξικομανών και των εκδιδόμενων γυναικών. Κατά τη διάρκεια κράτησή της ελέγχθηκε υγειονομικά, παρά τη θέλησή της. Διαπιστώθηκε πως ήταν φορέας του HIV και λίγες μέρες αργότερα της απαγγέλθηκαν κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα. Το όνομά της μαζί με των άλλων γυναικών είχαν δοθεί στη δημοσιότητα. Από τότε ξεκίνησε ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών.
Έκτοτε την συνάντησα άλλες δύο φορές. Η τελευταία ήταν στα Εξάρχεια. Καθόταν σε μια καφετέρια διπλωμένη και κρατούσε το στομάχι της. «Δεν αντέχω ρε συ. Δεν αντέχω» μου είχε πει με δάκρυα στα μάγουλα. Κάθισα για λίγο μαζί της. Από τότε δεν την ξαναείδα. Ξαναήρθε στο νου μου με την είδηση της αυτοκτονίας της Κατερίνας, μιας εκ των γυναικών που ήταν μαζί της στο τμήμα το 2012, όπως κοινοποιήθηκε από τη Χρύσα Μπότση, μέλος της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στις διωκόμενες οροθετικές. «Και θέλω να σας πω ότι εγώ κατάφερα να είμαι καθαρή», έγραφε στο τελευταίο της γράμμα η Κατερίνα λίγους μήνες πριν αποφασίσει να βάλει τέλος στη ζωή της.