«Και πως ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε λίγα χρόνια, τι θα θελες για σένα;»
«Να φτιάξω έναν δικό μου χώρο χωρίς κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα. Υπάρχουν μέρη που συχνάζουν γκει, μέρη που συχνάζουν τρανς, μέρη που συχνάζουν μετανάστες, μέρη που συχνάζουν αναρχικοί. Εγώ θέλω, λοιπόν, να φτιάξω έναν χώρο που θα τους χωράει όλους αυτούς τους ανθρώπους. Μια μικρογραφία της κοινωνίας, όπως θα την ήθελα εγώ. Αφού δε μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, ας κάνω τουλάχιστον αυτό»
Τέτοιες μέρες πριν από ένα χρόνο προετοιμάζαμε με το Ζακ ένα ντοκιμαντέρ για το drag show στην Ελλάδα. Η Zackie Oh που δεν ήταν απλά μια καλλιτεχνική περσόνα αλλά το κατοπτρικό ανάλογο του Ζακ, πόζαρε με το λατρεμένο βιτριολικό της χιούμορ στην κάμερα. Ήταν μια από τις πρωταγωνίστριες μας. Με το δικό της μικρό όνειρο αποφασίσαμε στο μοντάζ ότι θέλουμε να κλείσουμε αυτή την ταινία. Και μ’ ένα μεθυσμένο φιλί που ανταλλάξαμε στα σκαλιά του Bequeer εκείνη τη μαγική στιγμή που έχεις μουτζουρωθεί με κραγιόν και σκάει το πρώτο πρωινό φως.
Και σήμερα που δεν ξημέρωσε ποτέ γιατί το σκοτάδι καταπλάκωσε αυτή την πόλη, το μόνο που απέμεινε απ’ όλα τα νούμερα της Zackie , απ’ όλες τις αναρτήσεις του Ζακ, από τις διαδηλώσεις, τις αγκαλιές, τα ξενύχτια, τα pride είναι ένα μαύρο ξεφτισμένο αθλητικό παπούτσι – εσύ το ταίριαζες συνήθως μ’ ένα δικτυωτό καλσόν από μέσα – δίπλα σε μια κηλίδα αίμα.
Θέλω να γράψω δύο λόγια για το Ζακ, να μαζέψω όσες λέξεις διασώθηκαν από την οργή και να τις βάλω σε μια σειρά, γιατί ο Ζακ αξίζει πολλές χιλιάδες λέξεις βουτηγμένες σε αστερόσκονη και γκλίτερ. Ο Ζακ ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, για την ακρίβεια ήταν ένα ξωτικό που μάλλον δε χωρούσε στον κόσμο των ανθρώπων. Είχε όλα αυτά που δεν αντέχει το βαθύ υπόστρωμα της ελληνικής κοινωνίας. Ήταν φτωχός, gay, οροθετικός, drag queen, genderqueer, ακτιβιστής.
Πάλευε για την ελευθερία, γι’ αυτό δραπέτευσε απ’ όλες τις ντουλάπες του κόσμου. Έκανε coming out έφηβος στη συντηρητική ελληνική επαρχία και περπάταγε περήφανα με τακούνια στο πατρικό του. Έκανε ξανά coming out ως οροθετικός και πάλεψε για να ζουν οι άνθρωποι με HIV μια αξιοπρεπή ζωή χωρίς στίγμα και προκαταλήψεις. Ήθελε να γίνει ηθοποιός αλλά δεν του έδιναν ρόλους , επειδή τον θεωρούσαν «θηλυπρεπή». Έγινε drag queen , γιατί είχε ταλέντο και πόνο. Εξεγέρθηκε ενάντια σε όλες τις ταυτότητες ακόμα και σ’ αυτές που είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας από τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Δεν ήταν ούτε αγόρι, ούτε κορίτσι. Ήταν η επιθυμία του και η αλήθεια του. Δε νοιαζόταν μόνο για την πάρτη του. Αγωνιζόταν για τις γυναίκες, για την κοινότητα, για τους πρόσφυγες, για τους φτωχούς. Και απογοητευόταν, όπως όλες μας. Και αποσυρόταν συχνά στη μοναξιά του, όπως όλες μας. Αλλά επέστρεφε με μια παρδαλή περούκα και τον David Bowie στα κλειδιά του. Ήταν ξεκαρδιστικός, ευφυέστατος, τρυφερός και βασανισμένος.
Ο Ζακ ήταν όλα αυτά που σιχαίνονται οι «νοικοκυραίοι». Αυτός ο ανθρωπότυπος που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του φασισμού, που δεν τα βάζει ποτέ με την εξουσία. Τα βάζει μόνο με τους από κάτω, μ’ αυτούς που είναι ευάλωτοι και μόνοι. Τον Ζακ τον δολοφόνησαν οι «νοικοκυραίοι» μέρα μεσημέρι και σε δημόσια θέα κι ύστερα σκούπισαν τα αίματα, έκαναν το σταυρό τους μόλις πέρασαν από την Εκκλησία και γύρισαν στα σπίτια τους για να παίξουν στην κακοσκηνοθετημένη παράσταση του καλού οικογενειάρχη.
Ο Ζακ δεν ήταν ατρόμητος. Φοβόταν. Οι υπέροχοι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ατρόμητοι. Προχωράνε πάντα με τους φόβους τους παρέα. Προχωράνε , όμως, προς το φως. Κι ο Ζακ προχωρούσε, άνοιγε δρόμους, έπεφτε σε λάκκους, έγλειφε τις πληγές του με το Σνούπι, ξανασηκωνόταν. Όταν τον κυνηγούσαν οι φασίστες συνήθως ξέφευγε – ο ίδιος έλεγε ότι «αν είσαι αγόρι και σ’ αρέσουν οι γόβες, έχεις μάθει να τρέχεις πολύ γρήγορα». Έτρεχε και τσίριζε όταν φοβόταν. Την Παρασκευή έπεσε πάλι στα χέρια τους και δεν πρόλαβε να ξεφύγει. Κι αυτό που με τρελαίνει είναι ότι ο Ζακ βρέθηκε απέναντι στο τέρας που πολεμούσε ολομόναχος. Ότι τη στιγμή που ξεψυχούσε δεν είχε μια αγκαλιά αλλά ένα ζευγάρι χειροπέδες, αυτές που προσπαθούσε να λύσει τόσα χρόνια.
Αντίο φιλαράκι, εμείς δε θα αφήσουμε να ξεπλυθεί το αίμα σου όση χλωρίνη κι αν ρίξουν. Με τα δάκρυα μας και τις κραυγές σου θα φτιάξουμε τα υλικά του πένθους, της μνήμης και του αγώνα για δικαίωση.