Πάνω από την Αθήνα δεν πλανιέται μόνο ένα φάντασμα, πλανιέται για τον καθένα το δικό του φάντασμα, για άλλους της χρεοκοπίας, για άλλους της Ε.Ε., για άλλους του δημοψηφίσματος, για άλλους της λιτότητας, για άλλους ίσως και το φάντασμα που δεν έφυγε ποτέ από τον Αθηναϊκό ουρανό, αυτό του εμφυλίου.
Της θαυματουργού «Αναλήψεως» χθες Σάββατο και αποφεύγοντας τους παρασκευιάτικους νοικοκυραίους που κατέβηκαν μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα με τις σωβρακοφανέλες να βγάλουν τα εναπομείναντα ευρώ τους. Είχαν μπει και οι συντάξεις στις 9 το βράδυ της Παρασκευής και αυτό από μόνο του ήταν event. Το πρωί πιο καλοστεκούμενος έκανα ένα πέρασμα από διάφορα ΑΤΜ για να δω με τα μάτια μου τις ουρές που μέχρις ώρας στα περισσότερα διαδικτυακά μέσα οι καταθέτες εμφανίζονταν με μπουφάν τύφλα να ‘χει ο χιονιάς του Ιουνίου και η προπαγάνδα του ερχόμενου καυτού Ιουλίου. Ψάχνοντας κόσμο σε ΑΤΜ πέτυχα μια ουρά που όλοι μιλούσαν για τα χάλια μας και άλλοι ντρέπονταν για «εκεί που φτάσαμε». Στο τέλος της ουράς, ένας μετανάστης από την Αφρική μοίραζε τα γνωστά χαρτάκια υπηρεσιών «μέντιουμ», πάντα χαμογελαστός, κάνοντας τους ντόπιους να φαίνονται ακόμα πιο σκυθρωποί. Κωμικοτραγικό, όπως όλο αυτό που ζούμε.
Το Κολωνάκι και τα Εξάρχεια ήρεμα, οι καφετέριες περίεργα άδειες για μεσημέρι Σαββάτου, και η αγορά δεν είχε καθόλου κίνηση. Θα μου πείτε δεν έβγαλε ο άλλος τα λεφτά του για να πάει να τα φάει στα μαγαζιά, στο στρώμα θα τα χώσει, όμως η πραγματική ουρά δεκάδων μέτρων ήταν στην Αιόλου, έξω από το Φαλαφέλας, που στοιχίζονταν κυρίως τουρίστες. Η Ομόνοια παρατημένη με τον αέρα να φυσάει χαρτιά πάνω της αναπολούσε την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ διψώντας για κόσμο. Όσος κόσμος είχε απομείνει στο κέντρο μιλούσε για το δημοψήφισμα, ακόμα και αν τους έβαζες όλους στο mute θα καταλάβαινες απο τις εκφράσεις τους πως μιλάνε για πολιτικά. Μια κυρία, έξαλλη στο τηλέφωνο εξιστορεί το δικό της μαρτύριο καθώς ξύπνησε σαββατιάτικα από τις έξι για να πάει στην Εθνική της Σόλωνος και στις 7.20 είχε ήδη 112 άτομα. Πάλι καλά που δεν είχε 500 άτομα γιατί θα ήταν ακόμα εκεί και δεν θα μπορούσε να απολαύσει τον καφέ της.
Το Σύνταγμα ήταν γεμάτο από τουρίστες και πίσω από τα πούλμαν τους μπροστά στον Εθνικό κήπο στα δυτικά της Βουλής υπήρχαν τρεις κλούβες των ΜΑΤ, κάτι ασυνήθιστο για τα δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ και στην ανατολική είσοδο ορδές δημοσιογράφων που περίμεναν δηλώσεις. Τι και αν το Σύνταγμα και οι τράπεζες φυλάσσοντας απο την ΕΛ.ΑΣ. και ιδιωτικές εταιρείες μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, στον πεζόδρομο της Μασσαλίας δεκάδες χρήστες αγόραζαν το σταφ και έκαναν χρήση ηρωίνης μέρα μεσημέρι σε μια εικόνα βαθύτατης κρίσης που έρχεται σε αντιδιαστολή με τα «πολιορκημένα ΑΤΜ» του δημοσιονομικού και δημοσιογραφικού λαβυρίνθου μας. Οι νορμάλ ρυθμοί του κέντρου, ατάραχοι, με τον θάνατο – το φάντασμα των φαντασμάτων- να βρίσκεται πανταχού παρών σαν τα φαντάσματα που πλανιούνται πάνω από την Αθήνα.
Σ’ ένα μεσαίου μεγέθους σούπερ μάρκετ όμως επικρατούσε αναβρασμός. Ο κόσμος μάλλον ήρθε να ξοδέψει τα χρήματα του στα «απαραίτητα» που βέβαια αν δεν υπάρξει λοιμός και καταποντισμός θα αναγκαστεί πάλι να τα φάει άρα θα τρώει για ένα μήνα κονσέρβα-μακαρόνι-ρύζι, δεν πειράζει, φαΐ είναι κι αυτό. Η ατμόσφαιρα θύμιζε παραμονή χΧριστουγέννωνμε όλους να αγοράζουν με φρενήρεις ρυθμούς χωρίς τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια στα ηχεία να κάνουν την διαφορά. Η ένταση ήταν διάχυτη, υπήρχαν τσακωμοί ακόμα και για ένα καρότσι και κάποια στιγμή στο ταμείο μια υπάλληλος δεν άντεξε και έβαλε τα κλάματα. Κάποιος πήγε να την παρηγορήσει και εκείνη αρνήθηκε έστω και την παρηγοριά του.
Για πρώτη φορά, η μεταπολιτική καταρρέει σαν μια γυάλινη τζαμαρία -που το τούβλο με τις προτάσεις της ελληνικής πλευράς και του ψηφοδελτίου του δημοψηφίσματος- επιστρέφεται με όλο τον πάταγο που κάνει το σπάσιμο του τζαμιού σε αυτούς που το χρησιμοποίησαν ως φονικό εργαλείο για έναν ολόκληρο λαό. Και ο λαός αυτός τα έχει χαμένα, τρέχει πανικόβλητος στα ΑΤΜ και τα σούπερμάρκετ, παίρνει τηλέφωνο τους φίλους του για τις καταθέσεις, συνεχίζει να βλέπει στις οθόνες τους ίδιους μισθωμένους προπαγανδιστές και ιεροκύρηκες της λιτότητας περιμένοντας να του δοθεί για πρώτη φορά λόγος για κάτι σοβαρό.
Ο αντιδραστικός μοντερνισμός των Ευρωπαϊστών του Συντάγματος που δεν θέλει το δημοψήφισμα όπως ο Ντάισελμπλουμ, αγνοεί την ανεργία του 26% και παρά την δημοκρατική ομαλότητα φέρνει την χώρα πάλι σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης φωνασκώντας άτακτα για κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» χωρίς το νόμιμα εκλεγμένο πρωθυπουργό και το επιτελείο του. Παρόλο που η ιδέα του δημοψηφίσματος έδωσε μια δημοκρατική αναπνοή στον τρόμο των ημερών, ο ελληνικός λαός, είτε με δημοψήφισμα είτε όχι, είτε με δραχμή είτε με ευρώ θα παραμένει στην ουρά που δαγκώνεται απο το στόμα της βιοπολιτικής πια, Ευρωπαϊκής αυταρχικής ολοκλήρωσης του φιλελευθερισμού. Προσοχή! Το μέλλον –τουλάχιστον μέχρι τις Ισπανικές εκλογές- προβλέπεται ζοφερό, θα δούμε πολλά και την στιγμή που η δεξιά και ακροδεξιά αντίδραση ραδιουργεί και κάποιοι έχουν στο μυαλό τους καινούργια Ιουλιανά.
Στην επιστροφή από το μάρκετ η 85χρονη γειτόνισσα έχει μόλις επιστρέψει από τα παιδιά της. «Αν ξαναζήσω συσσίτιο δεν νομίζω πως θα μπορέσω να το αντέξω, το καλό της Ελλάδας δεν είναι συνυφασμένο με το καλό της Ευρώπης» μου λέει. Πριν βάλω το κλειδί στην εξώπορτα, η μητρόπολη παρέμενε συννεφιασμένη και σκοτεινή, κατηφής και βυθισμένη στην κρίση όσο ποτέ άλλοτε. Σαν τα φαντάσματα να προσπαθούν να την στοιχειώσουν για πάντα.