Μεσημεριάτικο, με ζέστη, με ξερό ζεστό αέρα από τα σωθικά ενός τεράστιου ερκοντίσιονερ μπαίνω σε δημόσια υπηρεσία πλησίον της πλατείας Κολιάτσου. Όλα λάμπουν, υποκίτρινα και σκοτεινά. Καμία πινακίδα, μπαίνω σε μια πόρτα και είχε παλιούς χιμπατζήδες να χοροπηδάνε και να τρώνε άγουρες μπανάνες με οργιώδη όρεξη υπό σκιάν μονόλιθου, έκλεισα βιαστικά το τμήμα ζούγκλας και άνοιξα άλλη πόρτα όπου όλα ήταν δωρικά και λιτά, καθαρές γραμμές, αψεγάδιαστο μάρμαρο, έξυπνοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές τραγουδούσαν με ρομποτική φωνή Πλέσσα και Σπανό σε στίχους της Σαπφούς. Ο χώρος μύριζε λιβάνι, το ταβάνι ήταν μπλέ και το πάτωμα μαύρο. Στο κέντρο της αίθουσας 4 νάνοι πληκτρολογούσαν συνεχώς, έκανα γνήσιο της υπογραφής στην προϊσταμένη που φόραγε λαχανί καπέλο από το 1700 και έφυγα. Βγήκα από την κεντρική είσοδο και τα ρούχα μύριζαν λιβάνι ,το μόνο που πιστοποιεί ότι υπήρχε το μέρος, και όλα τα μέρη. Προφανώς κάποια περίεργη αμερικανόφερτη νέα προχωρημένη εκκλησία εξαγόρασε τα ΚΕΠ και την πρώτη ενότητα του 2001 του Κιούμπρικ. Περίπλοκο να το επεξεργαστώ, πάντως έγινε δουλίτσα μεσημεριάτικο. Πόση επιτυχία να αντέξεις;