Το ΟΧΙ δεν μπαίνει σε Μουσείο

Έχει περάσει μόλις ένας χρόνος από το Δημοψήφισμα, και ήδη έχουν γραφτεί εκατοντάδες -ίσως και χιλιάδες- άρθρα, αναλύσεις, ανασκοπήσεις για το νόημά του, τα μηνύματά του, τις επιπτώσεις του. Τα κυρίαρχα εγχώρια ΜΜΕ συνεχίζουν, όπως και τότε, να λοιδορούν τον κόσμο του ΟΧΙ, να φορτώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, στην προκήρυξη και την έκβαση του δημοψηφίσματος, ζημιές δισεκατομμυρίων για την ελληνική οικονομία (το ποσόν ποικίλλει, αλλά βαίνει αυξανόμενο, καθώς περνούν οι μέρες). Η συστηματική προπαγάνδα συνεχίζει ακάθεκτη, η διασπορά φόβου επίσης. Δεν διδάχθηκαν τίποτα, δεν μετάνιωσαν για τίποτα.

Η αντιπολίτευση, πάλι, η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, που ένα χρόνο πριν ήταν ενωμένοι κάτω από τα λάβαρα του «Μένουμε Ευρώπη» χλευάζοντας τον ελληνικό λαό, διαστρεβλώνοντας το ερώτημα του δημοψηφίσματος, εκφοβίζοντας με τις 7 πληγές του Φαραώ, φτάνουν στο σημείο, σήμερα, να παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας και σεβασμού της λαϊκής βούλησης. Μιας βούλησης που τότε δεν ήθελαν να ακούσουν, που επεδίωκαν να τη φιμώσουν γιατί, κατά βάθος, ο λαός «δεν ξέρει», «παρασύρεται», «κολακεύεται εύκολα από δημαγωγούς». Διπλά ηττημένοι, από το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος αλλά και από τις εκλογές που ακολούθησαν, πορεύονται υποκρινόμενοι ότι δεν συνέβη τίποτα.

Όμως, κάτι συνέβη ένα χρόνο πριν. Κι αυτό το κάτι ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας, έγινε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Όποιος δεν ήταν εκεί, όποιος έσπρωχνε ατίθασους ηλικιωμένους έξω από τα ΑΤΜ, επειδή δεν έλεγαν όσα ήθελε να ακούσει, γιατί «όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι υπέρ του ΝΑΙ», δεν πρόκειται να το καταλάβει. Όποιος μοίραζε βιομηχανικά κατασκευασμένα πλακάτ με ομοιόμορφα συνθήματα, ομνύοντας στο «αυθόρμητο» κίνημα συμπαράστασης στον ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό και υπέρ των «αναγκαίων» περικοπών (πάντα στους άλλους…), ίσως δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα. Και φυσικά, όποιος απειλούσε τους εργαζόμενούς του με απολύσεις, αν δεν κατέβαιναν στην συγκέντρωση του ΝΑΙ, δεν θα μπορέσει ποτέ να το αποδεχτεί.

Το Δημοψήφισμα του περσινού καλοκαιριού ήταν ένας αγώνας για Δημοκρατία και Αξιοπρέπεια, ένας αγώνας που δόθηκε από τον κόσμο της εργασίας, από ανθρώπους που αψήφησαν την προπαγάνδα, νίκησαν τον φόβο, διεκδίκησαν ένα καλύτερο μέλλον. Ήταν ένα συλλογικό «δεν πάει άλλο», μετά από πέντε χρόνια Μνημονίων, μια ηχηρή απάντηση στο «όλοι μαζί τα φάγαμε» και στο «φταίει ο τυροπιτάς που δεν έκοβε απόδειξη».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Αλλά δεν ήταν μόνοι. Χιλιάδες ήταν τα μηνύματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης από όλο τον κόσμο. Εκατοντάδες ήταν οι αλληλέγγυοι που ήρθαν μέχρι την Αθήνα, για να στηρίξουν την προσπάθεια του αγωνιζόμενου λαού να ακουστεί και να εισακουστεί. Γιατί, ό, τι κι αν υποστήριζε η συστημική προπαγάνδα, ο αγώνας του ΟΧΙ ήταν πραγματικά πανευρωπαϊκός, ενώνοντας όλα τα πληττόμενα από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λαϊκά στρώματα της Ευρώπης, όλους όσοι ζητούσαν και ζητούν πραγματική, ουσιαστική, περισσότερη Δημοκρατία.

Βέβαια όλοι αυτοί παλεύουν για τα συμφέροντα μιας άλλης Ευρώπης, μιας Ευρώπης των εργατικών προαστίων, των αποβιομηχανοποιημένων συνοικισμών, που δεν έχουν φωνή στην ΕΕ και η άποψή τους δεν λαμβάνεται υπόψη στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Ακούστηκε, όμως. Το 61,31% γράφτηκε στην Ιστορία ανεξίτηλα, ότι κι αν λέγεται, όπως κι αν ερμηνεύεται εκ των υστέρων. Πρόκειται για ένα αποτέλεσμα τόσο ηχηρό και η δυναμική που παρήγαγε δεν έχει γίνει ακόμα αισθητή.

Το Δημοψήφισμα ήταν μόνο η αρχή. Μια τόσο μεγαλειώδης αρχή που δεν της ταιριάζουν επετειακές εκδηλώσεις μνήμης. Τίποτα δεν κρίθηκε οριστικά, τίποτα δεν τέλειωσε, όσες κηδείες ή μνημόσυνα κι αν τελούνται αυτές τις μέρες, από αριστερά και δεξιά. Το ΟΧΙ δεν μπαίνει στο μουσείο, είναι μια διαρκής κίνηση για τον μετασχηματισμό και για την εμβάθυνση της δημοκρατίας.

Όπως δείχνει τόσο η περίπτωση του Brexit, όσο και τα εκλογικά αποτελέσματα, με την άνοδο ακροδεξιών και ξενοφοβικών κομμάτων, αλλά και οι συνεχιζόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας στην ΕΕ, ο αγώνας για Δημοκρατία και Αξιοπρέπεια, για μια άλλη Ελλάδα και μια άλλη Ευρώπη, οφείλει να συνεχιστεί, πρέπει να συνεχιστεί. Υπέρ των συμφερόντων του ευρωπαϊκού λαού, εναντίον όσων θεωρητικά είναι Ευρωπαίοι, αλλά πρακτικά εργάζονται για την καταστροφή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Οι δέκα μέρες του περσινού καλοκαιριού είναι η μια άκρη του νήματος. Πρέπει να παλέψουμε ώστε να φτάσουμε και στην άλλη.