Τον Μάιο του 2020, μια γυναίκα περιμένοντας το ασανσέρ στην είσοδο της δουλειάς της, δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι. Ακολούθησαν ημέρες κινηματογραφικής καταδίωξης, με τα μέσα ενημέρωσης να απασφαλίζουν όλο τους το αστυνομικό τους δαιμόνιο, κυκλώνοντας σε ζωντανή μετάδοση πινακίδες αυτοκινήτων και πεζούς που περνούσαν τον δρόμο, δίπλα σε φωτογραφίες που απέσπασαν απ’ το Instagram του θύματος, βάζοντας μωσαϊκό και σχολιάζοντας ξεδιάντροπα το όποιο life style θα μπορούσε να τσιγκλήσει περισσότερο, μια υπόθεση που αποτελεί από μόνη της τραγωδία.
Η Ιωάννα, έγινε πρώτο θέμα σε δελτία ειδήσεων κι εκπομπές, με τα προσωπικά της στοιχεία να γίνονται βορά στην κιτρινίλα που αναδύεται κάθε που ο ανθρώπινος πόνος τραυματίζεται. Λεζάντες αποφαίνονταν ότι η υπόθεση αυτή κρύβει έναν ερωτικό όλεθρο, που κορυφώθηκε με τη ρίψη καυστικού υγρού στο πρόσωπο μιας γυναίκας από μια άλλη, για τα μάτια ενός άντρα. Προσωπικές συνομιλίες έγιναν δημόσιες, όπως κι ένα ασταμάτητο σκάλισμα ζωής, μιας γυναίκας που έδινε μια τεράστια μάχη.
Η δράστρια συνελήφθη και λίγες ημέρες πριν ξεκίνησε η δίκη για το αποτρόπαιο έγκλημα. Έχοντας αποδυναμωθεί το επιχείρημα κάποιου φοβερά κρυμμένου μυστικού πίσω απ’ αυτήν την υπόθεση, τα μέσα αποφασίζουν να ντυθούν τη προβιά του καλού αμνού. Με τη γνωστή ανατριχιαστική μουσική να ντύνει όλα τα ρεπορτάζ της υπόθεσης και αναπαράγοντας σε κάθε ευκαιρία ότι η ζωή του θύματος καταστράφηκε, εκφράζουν την αλληλεγγύη τους για εκείνη, τη στιγμή που με μικρόφωνα και κάμερες την κατατρόμαξαν ενώ προσπαθούσε να κατέβει απ’ το αυτοκίνητο, δημιουργώντας της πανικό και δυσφορία, για ένα καλό πλάνο. Ακολούθησαν δακρύβρεχτοι σχολιασμοί, αναντίστοιχα φορτισμένοι με τη στάση που έχουν επιδείξει τα μέσα και σε αυτήν την υπόθεση, κατασπαράζοντας μια γυναίκα στο όνομα μιας ανύπαρκτης αλληλεγγύης και κατανόησης του τι πραγματικά διακυβεύεται.
Το αφήγημα στην «υπόθεση βιτριόλι» όπως αναφέρεται πια -παίρνοντας με τον τρόπο αυτό κάτι ακόμη από την προσωπικότητα αυτής της γυναίκας που πήγαινε να εργαστεί και ξαφνικά βρέθηκε να ανεβαίνει έναν Γολγοθά- είναι ότι όλα έγιναν για τα μάτια ενός άντρα, ένας ανταγωνισμός που εξώθησε τη δράστη σε αυτήν τη βαθιά μισογυνική πράξη. Ενώ λοιπόν παρουσιάστριες και πανελίστες πέφτουν απ’ τα σύννεφα για το «πώς γίνεται βρε παιδιά να έγινε κάτι τέτοιο;», αποδίδοντας ανεύθυνα και στιγματιστικά ψυχοπαθολογικές ερμηνείες στο έγκλημα, περνάνε σε διάλλειμα και επιστρέφουν με spoiler του επόμενου επεισοδίου του Bachelor ψευτο-υποτιμώντας και κοροϊδεύοντας ένα φθηνό, σεξιστικό και μισογυνικό προϊόν, που όμως αναπαράγουν καθημερινά, νομιμοποιώντας ηθικά την παρουσία του στη δημόσια σφαίρα.
Ξαφνικά, ο ανταγωνισμός παύει να είναι επικίνδυνος, είναι απλά trash και νούμερα τηλεθέασης. Οι σχολιαστές μοιάζουν ακόμη πιο γελοίοι τη στιγμή που μιλάνε γι’ αυτό, με μια απορία για όσα διαραμτίζονται, νιώθοντας κάτι ανώτερο απ’ αυτό, με την αυστηρότητα τους να εξαντλείται στο ποιο κορίτσι πήρε τριαντάφυλλο, παραμένοντας σε μια βίλα που ικανοποιεί το στερεότυπο της ευτυχίας της γυναίκας, που θέλει ένα μεγάλο σπίτι κι έναν κολαριστό σύντροφο, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση διατηρεί ένα χαρέμι που ανταγωνίζεται καθημερινά για το ποια θα περάσει το βράδυ της μαζί του.
Κατά τη διάρκεια της προβολής του συγκεκριμένου ριάλιτι, έχει γραφτεί ότι και ο τρόπος που παρουσιάζεται ο άντρας είναι σεξιστικός, παρόλα αυτά, εκείνος φωτογραφίζεται σαν πρίγκιπας, με μια και καλά ημιλιπόθυμη πριγκίπισσά που θα ζωντανέψει μόνο με το φιλί του, ενώ δίπλα του οι άλλες παίκτριες έχουν ντυθεί υπηρέτριες και κακές μάγισσες. Ο άντρας που σώζει, που μόνο αυτός επιλέγει, που έρχεται και φεύγει όποτε θέλει με το ίδιο ακριβό αυτοκίνητο, που σε εξαγοράζει με ένα τριαντάφυλλο, σκληραίνει τη φωνή για να σε συνετίσει και παρακολουθεί τον εξευτελισμό των γυναικών που τον «διεκδικούν» ξαπλωμένος σε μια αιώρα.
Όλα αυτά διαδραματίζονται λίγο μετά και λίγο πριν επανέλθει η δήθεν κατανόηση και αποτροπιασμός της υπόθεση της Ιωάννας και των γυναικών που φτάνουν με κάποιον “μαγικό τρόπο” στα άκρα.
Εδώ και μέρες, τρέχει καμπάνια υπογραφών για απόσυρση του μισογυνικού ριάλιτι, που κρατά καθηλωμένη την εικόνα των γυναικών σε έναν πατριαρχικά ρυθμιζόμενο αξιακό κώδικα, που εκμεταλλεύεται ανασφάλειες και εαυλωτότητες των θηλυκοτήτων.
Το νόμισμα αυτής της σάπιας κουλτούρας, έχει μόνο μια πλευρά, αυτή του σεξισμού, της υποτίμησης και της απαξίωσης της γυναικείας ύπαρξης. Η υπόθεση μιας τραγωδίας, όπως αυτή της Ιωάννας, δεν είναι πλυντήριο που ξεπλένει τα ανώδυνα εγκλήματα που συντελούνται στη ζώνη υψηλής τηλεθέασης, ούτε απευθύνεται σε ανόητες κι ανόητους που καταπίνουν αμάσητες τέτοιες ντροπές.