Εντάξει απόγευμα (της Τρίτης) ήταν αλλά η νύχτα κάνει τον τίτλο πιο ποιητικό. Του δίνει και έξτρα νόημα. Έξτρα σκοτάδι. Έξτρα αγωνία. Γιατί αυτό που έγινε ξαφνικά για κάποια (ατελείωτα) λεπτά της ώρας, προκάλεσε κρίσεις πανικού και απανωτά εγκεφαλικά παγκοσμίως. Και δεν άρεσε σε κανένα. Αλλά αυτό το είπαμε. Πως όλοι σκιάχτηκαν. Έτσι όπως έγινε. Χωρίς προειδοποίηση. Αλλά αυτά έτσι πάνε, ξυπνάς ένα πρωί (ή απογευματόβραδο) και ο κόσμος σου, έχει αλλάξει.
Έχει γυρίσει πίσω στην προϊστορική περίοδο. Που γράφαμε σε πάπυρους και στέλναμε messages με περιστέρια. Που έπρεπε να κλείσεις το μάτι στον άλλο, στην άλλη, στο άλλο για να δείξεις ερωτική διάθεση και όχι να τον φλομώσεις με κάθε γυμνή ίντσα του κορμιού σου. Που influencer ήταν άγνωστο εξωτικό πουλί το οποίο κατοικούσε στα βάθη της Ινδονησίας. Που ζούσαμε αναλογικά και μας άρεσε και από πάνω. Αδιανόητα πράγματα.
Όλα ξεκίνησαν σου λέει όταν ένας πελάτης προσπάθησε να μπει στο facebook και ένα μήνυμα εμφανίσθη, καγκούρικο, περίεργο και εντελώς κατασκοπευτικό. Είχε αποσυνδεθεί ο λογαριασμός, έλεγε, και δεν αναγνώριζε κανέναν κωδικό πρόσβασης του χρήστη. Ο φόβος του χάκερ ήταν πλέον ορατός και ο κυρ Κώστας από τα μακρινά Βελεστίνια, ένας από τα 4 δισεκατομμύρια ανθρώπους που χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πίστεψε με όλο του το φοβισμένο είναι, πως αυτός ήταν ο στόχος. Αυτός και κανένας άλλος. Τα ίδια προβλήματα παρουσιάστηκαν και στο Instagram αλλά και στο Messenger καθώς η μητρική εταιρία είναι η ίδια, το Meta και έτσι οι κυρ Κώστηδες του κόσμου όλου, κοίταξαν τον καθρέφτη, τρόμαξαν από αυτό που είδαν -πως να ζήσει ο λύκος χωρίς τα δόντια του, πόσο εύκολα μπορείς να πιείς καφέ χωρίς ζάχαρη, ποιος χρειάζεται τις ευχές ενός παλιού συμμαθητή που δεν θυμάται καν το όνομα του;- και κατέβασαν ρολά περιμένοντας υπομονετικά την επερχόμενη Αποκάλυψη.
Στο twitter στήσανε χορό. Ο εικονικός θάνατος των άλλων, η χρονική αυτή αναστολή, δεν τους αφορούσε. Με το αρχηγόπουλο, τον Ίλον Μασκ, να γεμίζει το δίκτυο με memes που δείχνουν την εξυπνάδα και κυριαρχία του, συνέχισαν αυτό που ξέρουν κι αγαπούν. Το ατελείωτο σκρολάρισμα και το σήκωμα του κεντρικού δαχτύλου στα σχόλια των άλλων. Γιατί στον δικό τους κόσμο αυτά δεν συμβαίνουν.
Περάστε παρακαλώ, εδώ η καλή προστασία, εδώ που τίποτα δεν πέφτει και τίποτα δεν σε σταματά για να πεις την παρόλα σου, τη σαχλαμάρα σου και την εμετική σου παρεμβολή στις ζωές των άλλων.
Σύμφωνα με την Guardian που έσπευσε αμέσως να τσεκάρει, το πρόβλημα μάλλον έχει να κάνει με ένα θεματάκι στη σύνδεση της πλατφόρμας της Google, γεγονός βεβαίως που άφησε αδιάφορους όλους καθώς είχαν να αντιμετωπίσουν (έστω και για μια ώρα, πάνω – κάτω) τον μεγαλύτερο φόβο της ζωής τους. Τι κάνω με τον χρόνο που έχω;
Θυμάμαι όταν έκοψα το τσιγάρο, πριν χρόνια πολλά μετά από περίοδο έντονης καπνιστικής αγάπης, για αρκετό διάστημα το δάχτυλο τιναζόταν από μόνο του, κάθε τόσο, για να ρίξει την υποτιθέμενη στάχτη σε ένα υποτιθέμενο τασάκι που εντελώς θεωρητικώς υπήρχε μπροστά του. Η συνήθεια είναι μεγάλο και άγριο πράγμα.
Θυμάμαι επίσης μια μέρα που βγήκα έξω να πάω θέατρο και ξέχασα το κινητό στο σπίτι. Η (νευρωτική) συνήθεια να φυλακίζω τις υποκλίσεις των ηθοποιών και να τις ανεβάζω καπάκι στα σόσιαλ (α.κ.α έχω ζωή) βρήκε κενό και αυτό ήταν κάτι με το οποίο δεν μπορούσα να συνδιαλλαγώ. Στο τέλος της παράστασης το χέρι πήγε από μόνο του στην τσέπη για να βρει το μέσο βιντεοσκόπησης και όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν θα γινόταν, όχι σε αυτή την παράσταση, ένα κύμα μηδενισμού ξεχύθηκε από τη θέση μου και παραλίγο να πνίξει όλη τη σειρά -και λίγο από τις υπόλοιπες.
Η αίσθηση του «χαμένου» έρχεται και σε χτυπά για να σου θυμίσει πως η ζωή εκεί έξω είναι πολύ πιο αληθινή από τη ζωή εδώ μέσα ή τέλος πάντων από αυτές που γεννούν οι “ψυχώσεις” σου. Οι σκιές στους τοίχους, ο ήχος του ανέμου κάτω από την πόρτα, είναι ωραίο να τα νιώθεις. Ακούγεται κλισέ το ξέρω αλλά έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να εξερευνούμε την εικόνα του φαγητού και όχι το προϊόν το ίδιο, που όταν κάποιος μας χώνει το πιρούνι στο στόμα ξαφνιαζόμαστε περισσότερο από την κίνηση, παρά από τη γεύση που σκάει παντού και από το πουθενά.
Το 2021 το Facebook είχε πάθει πάλι μίνι ντουβρουντζά και ο κόσμος παραλίγο να του μείνει και τότε στα χέρια. Ένα σφάλμα διαμόρφωσης οδήγησε την εταιρία να διαγράψει κατά λάθος τη δική της διεύθυνση από τα συστήματα που επιτρέπουν στους διακομιστές να συνομιλούν μεταξύ τους και -ευτυχώς να λες- το διορθώσαν σχετικά νωρίς, χωρίς χαρακίρια και αυτοκτονίες από ευαίσθητα πελατάκια, έτσι ώστε όλοι να επιστρέψουν από την (στιγμιαία) κανονική ζωή, στα σόσιαλ μίντια με νέα όρεξη και ακόμη μεγαλύτερη σιγουριά στο πόσο θαυμάσιο είναι να κρύβεσαι πίσω από την οθόνη και να παρακολουθείς τη ζωή των άλλων.
Οπότε να ‘μαστε καλά, πάμε πάλι δυνατά. Και όχι ξανά! Δεν παίζουν με αυτά κύριε Ζάκερμπεργκ μου!