«Ξέρεις τι με εκνευρίζει περισσότερο; Που κάθομαι να πιω ήσυχη-ήσυχη το ποτό μου στο μπαρ και για να περάσουν να πάνε τουαλέτα, πρέπει πρώτα να μου χαϊδέψουν όλη την πλάτη», αυτή είναι μια πολύ συνηθισμένη συζήτηση που θα ακούσετε να γίνεται σε πολλές γυναικοπαρέες και μάλιστα αυτή είναι η light βερσιόν. Πολλές φορές αντί να σου χαϊδέψουν την πλάτη, μπορεί να σε χουφτώσουν ή σε ακόμα πιο «μαγικά» αλλά καθόλου σπάνια σενάρια, μπορεί να ακουμπήσουν το πουλί τους στον κώλο σου. Βλέπετε, σε έναν μεγάλο αριθμό ανδρών μοιάζει πολύ δύσκολο να πάνε για κατούρημα, χωρίς πρώτα να έχουν αγγίξει μια άγνωστη τους γυναίκα, που δεν έχει συναινέσει σε κανενός τέτοιου είδους άγγιγμα.
Πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο, είχα αποφασίσει πως θα είμαι κόσμια, δεν θα τσουβαλιάσω καταστάσεις, δεν θα βρίσω και δεν θα αφήσω τον θυμό να με κατακλύσει. Κάποια πράγματα όμως, μοιάζουν να είναι πάνω από τις δυνάμεις μου και το περιστατικό στην Νέα Σμύρνη, όπου ακόμα μια κοπέλα βιαζόταν να φτάσει σπίτι της για να μην πέσει θύμα βιασμού ή κακοποίησης, μου θύμισε πως είμαι περισσότερο γυναίκα παρά δημοσιογράφος και έτσι θα εκφραστώ σαν γυναίκα. Σαν θυμωμένη γυναίκα, που έχει πια μπουχτίσει να ακούει για «μεμονωμένα περιστατικά». Γιατί μόνο μεμονωμένα δεν είναι. Γιατί έχω βαρεθεί τα κλειδιά μου να μετατρέπονται σε όπλο όταν πέσει το σκοτάδι. Γιατί έχω βαρεθεί να πρέπει να λέω ψέμματα ότι έχω γκόμενο προκειμένου να φύγει εκείνος ο τύπος που μου έχει γίνει κολιτσίδα στο μπαρ. Βλέπετε για μερικούς άνδρες είναι πιο εύκολο να σεβαστούν έναν άγνωστο σε αυτούς τύπο, του οποίου προφανώς θεωρούν ότι είμαι ιδιοκτησία, παρά να σεβαστούν τη γυναίκα που έχουν μπροστά τους και τους λέει ευγενικά «όχι». Γιατί το «όχι» είναι πάντα ευγενικό. Αν κάνεις το λάθος και δείξεις τσαμπουκά, θα καταλήξεις απλά να περνάς τη βραδιά σου φοβισμένη για το τι μπορεί να σε περιμένει φεύγοντας από το μπαρ.
Τα περιστατικά είναι άπειρα και δεν συμβαίνουν μόνο όταν περπατάμε μόνες μας στα σκοτάδια. Ξεκινούν από εκείνη την πρώτη μέρα που το στήθος σου θα στρογγυλέψει κι ας είσαι μόλις 13 χρονών. Εκείνη την ημέρα παύεις να είσαι μια ανέμελη έφηβη και μετατρέπεσαι ξαφνικά σε ένα σεξουαλικό ον. Για την ακρίβεια σε μετατρέπουν σε σεξουαλικό ον, μιας κι εσύ δεν τα πολυσυμπαθείς κιόλας τα βυζιά σου, αφού μόνο εμπόδιο σου μπαίνουν όταν θες να παίξεις με τους φίλους σου. Είναι περίπου τότε που οι γονείς σου αρχίζουν να σε συμβουλεύουν να μην φοράς πολύ κολλητά ρούχα, να μην πηγαίνεις με σορτσάκι στο σχολείο και να μην αργείς το βράδυ να γυρίσεις σπίτι. Τότε που ο αυτός ο ανώνυμος φόβος γίνεται μέρος της καθημερινότητάς σου. Είναι τότε που ο καθηγητής της φυσικής σε ανεβάζει στον πίνακα μόνο και μόνο για να «θαυμάσει» την πίσω όψη σου, είναι τότε που η καθηγήτριά θα σε αποκαλέσει «ευάερη κι ευήλια» γιατί τόλμησες να φορέσεις μια μπλούζα με λεπτές τιράντες, κι ας έχει έξω 38 βαθμούς Κελσίου. Όχι, από τα 13 και μετά παύεις να ζεσταίνεσαι όταν έχει καύσωνα και μαθαίνεις να σφίγγεις τα δόντια όσο ο φυσικός που θα μπορούσε να είναι πατέρας σου, σε λιγουρεύεται. Περιμένεις απλά να χτυπήσει κουδούνι.
Μετά μεγαλώνεις και σου λένε μην βγεις μόνη σου, μην πιεις πολύ, μην βάλεις κοντό φόρεμα, μην φλερτάρεις κι αν φλερτάρεις μην το μετανιώσεις μετά. Στην αρχή όλα αυτά σου φαίνονται έως και λογικά, αφού για να τα λένε οι γονείς σου, αλλά και οι υπόλοιπες γυναίκες, τότε κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Μέχρι που έρχεται μια μέρα και αναρωτιέσαι, «Μα καλά γιατί δεν λένε απλά στους γιους τους, τους αδερφούς τους, τους φίλους τους, ότι μας τρομάζουν;». Αλήθεια άραγε τι λέγανε στα αγόρια συμμαθητές μας οι γονείς τους; Τους είπαν ποτέ να μην μας τραβάνε τα μαλλιά στην πρώτη δημοτικού; Τους έμαθαν ότι η αγάπη δεν εκφράζεται ποτέ με βία, όσο χαριτωμένη κι αν μοιάζει αυτή σε ένα εξάχρονο; Τους έμαθαν ότι το να χουφτώνουν τις συμμαθήτριες τους στο διάλειμμα δεν είναι παιχνίδι; Είπε ποτέ ένας πατέρας ή μια μάνα στον έφηβο γιο της ότι τα κορίτσια τα σεβόμαστε; Όλα τα κορίτσια, όχι μόνο εκείνα που μας αρέσουν. Τα σεβόμαστε γιατί είναι άνθρωποι και όχι κάποιο μυθικό πλάσμα. Δεν θέλουμε να μας συμπεριφέρονται σαν πριγκίπισες, αυτές υπάρχουν μόνο στα παραμύθια και μάλιστα σε άκρως προβληματικά παραμύθια. Εμείς είμαστε κανονικά κορίτσια και έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε από τον συνεχή φόβο. Θέλουμε τα κλειδιά μας να ανοίγουν απλά πόρτες και όχι να γίνονται το όπλο που ίσως μας σώσει τη ζωή.
Η κοπέλα στην Νέα Σμύρνη μπόρεσε και κράτησε την ψυχραιμία για 300 ολόκληρα μέτρα και έφτασε μέχρι την πόρτα του σπιτιού της, έπειτα δεν ντράπηκε και έκανε επώνυμα την καταγγελία για να δει όλος ο κόσμος πως μπορεί να μοιάζει ο κίνδυνος. Μην ακούτε όταν σαν λένε ότι ο βιαστής είναι τρομακτικός. Όχι, ο βιαστής μπορεί να είναι ψηλός και όμορφος και δεν κρύβεται πάντα πίσω από θάμνους. Ο βιαστής μπορεί να είναι ο κολλητός σου, ο θείος σου, ο άντρας σου. Ο βιαστής μπορεί να πάει την άλλη μέρα την «πριγκίπισσα» του στο σχολείο και να της πει να μην παίζει με τα αγοράκια, γιατί τα αγοράκια είναι επικίνδυνα. Ο βιαστής ξέρει.
Κι επειδή όπως πάντα θα βρεθούν εκείνοι οι άνδρες και εκείνες οι γυναίκες που θα πουν, «Όχι όλοι οι άνδρες», «Ναι μεν αλλά», και «Μα κι αυτή γιατί κυκλοφορούσε μόνη της τέτοια ώρα;», εγώ θα πω απλά «Βγάλτε τον σκασμό». Δεν ντρεπόμαστε να ζητήσουμε την βοήθειά σας, αλλά η βοήθεια θα πρέπει να είναι ουσιαστική. Το να κοινοποιήσετε την φωτογραφία του «ομορφόπαιδου» από την Νέα Σμύρνη είναι μια αρχή, αλλά δεν φτάνει. Αν δεν είστε διατεθειμένοι να κάνουμε συζητήσεις που πολλές φορές θα είναι δυσάρεστες, να ακούσετε πράγματα που ίσως δεν σας αρέσουν, να σταθείτε ουσιαστικά στο πλευρό μας και να κάνουμε όλοι μαζί αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο, τότε μπείτε στις σπηλιές σας και αφήστε μας να δώσουμε τον αγώνα μας, γιατί θα είναι μακρύς και δεν έχουμε καμία όρεξη να ακούμε τις γκρίνιες σας.