Η άνοιξη, τουλάχιστον ημερολογιακά, απέχει ελάχιστες πια ώρες. Και οι διπλές εκλογές του Μαϊου ελάχιστους μήνες. Γύρω μας δεν ανθίζουν μόνο τα λουλούδια, αλλά και ο πολιτικός λόγος. Είναι προεκλογική περίοδος, όλα επιτρέπονται, όλα μπορούν να ειπωθούν, όλα μπορούν να περάσουν σε μια εποχή που η ανάγκη για ελπίδα είναι ίσως σημαντικότερη (η τουλάχιστον ταυτόσημη) με την ανάγκη για λίγα παραπάνω ευρώ. Μπαίνοντας στην τελική ευθεία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές (αφού οι αντίστοιχες ευρωεκλογές αποκτούν ξεκάθαρα πια χαρακτήρα δημοψηφίσματος) οι υποψήφιοι θέλουν να κάνουν φίλους. Να διευρύνουν τη βάση που έχει πιστέψει στον προγραμματικό τους λόγο (όπου υπάρχει, μην το θεωρείτε αυτονόητο) και να πετύχουν «ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις» όπως επιτάσσει το υπέροχο σλόγκαν της, φτιαγμένης από γερή σουηδική σημύδα, σύγχρονης πολιτικής γλώσσας.
Ας πούμε, ο Γιάννης Μπουτάρης θέλει να είναι φίλος με τους καπνιστές, μάλλον γιατί είναι αδιαπραγμάτευτα ο πιο ροκ εν ρολ έλληνας πολιτικός. Αποφάσισε λοιπόν να συμμετέχει, έστω αργοπορημένος, στο Πολυτεχνείο του Τσιγάρου που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της Θεσσαλονίκης δήλωσε ευθαρσώς: «Δεν μπορεί να υπάρχει αυτή η τρομοκρατία. Τα μαγαζιά βογκάνε. Κόβουν πρόστιμα χοντρά και μάλιστα από καταγγελίες που δεν ξέρουμε με ποιον τρόπο γίνονται (…)Εγώ λέω τα δικαιώματα που έχουν οι μη καπνίζοντες, να έχουν και οι καπνιστές. Μη με βγάζεις εμένα έξω στο κρύο και στο χιόνι να καπνίσω». Ίσως βέβαια τα μαγαζιά να είναι αρκετά παραπάνω απ’ όσα χρειάζονται αφού η νέα επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα μεταφράζεται σε καπουτσίνο και μοχίτο, ίσως επίσης να μην πληρούν τις στοιχειώδεις προδιαγραφές εξαερισμού, ίσως οι φράγκοι που βγαίνουν έξω στο κρύο να είναι όντως κουτοί, ίσως εμείς που θέλουμε τουλάχιστον να τρώμε χωρίς να αισθανόμαστε ότι το κάνουμε σε φυτεία στη Βιρτζίνια να είμαστε παράξενοι. Λεπτομέρειες (που δε μας έχει συνηθίσει να λαμβάνει υπ ‘όψιν ο συμπαθέστατος δήμαρχος) όλα αυτά μπροστά στη χαρμάνα του θεριακλη σαλονικιού.
Η Ρενα Δούρου, υποψήφια περιφέρειαρχης, από την άλλη θέλει να τα έχει καλά με τους εργαζόμενους στην πολύπαθη καθαριότητα. Βασικά, όχι απαραίτητα με όλους. Με εκείνους που κάνουν καλά τη δουλειά τους. Γιατί «αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός» όπως δήλωσε τη Δευτέρα στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Poetry In Motion, ένα σεμινάριο «όλα μπλέκονται όμορφα» για το πώς κολλάει η τρόικα με τις χωματερές.
Οι δύο γαλάζιοι υποψήφιοι για την Αθήνα είναι ρισκαδόροι κι ανιδιοτελείς. Ο επίσημος Άρης Σπηλιωτόπουλος μετά από μεγάλη πίεση που του ασκήθηκε, από κανέναν άλλον παρά τον εαυτό του, το ομολόγησε. «Παίρνω μεγάλο ρίσκο» είπε αφού αφήνει πίσω τις πολιτικές του φιλοδοξίες για χάρη «της Αθήνας, της γυναίκας που έχει ερωτευτεί πιο πολύ απ’ όλες». Πώς θα συμβεί αυτό αφού θα παραιτηθεί από βουλευτής μόνο αν εκλεχθεί δήμαρχος, το αφήνει να εννοηθεί. Έστω κι αν δεν το εννοεί κανείς. Σε εκείνον άλλωστε αρέσει το να βρίσκεται στο κέντρο της πολιτικής σκηνής και τα weekends στο Λονδίνο ως υπουργός Τουρισμού. Την ίδια θυσία είναι διατεθειμένος να κάνει κι ο αντάρτης Νικήτας Κακλαμάνης, να παραιτηθεί δηλαδή από βουλευτής αν εκλεγεί. Μ’ εκείνον βέβαια δε χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά αφού κανείς δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς από την προηγούμενη θητεία του αναπολεί ο οποιοσδήποτε μέσος Αθηναίος.
Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, υποψήφιος για το δήμο της Αθήνας, είναι ονειροπόλος. Όπως η Αριστερά. Και για να βγει από τη δύσκολη θέση της τοποθέτησης επί του δύσκολου, ευαίσθητου ζητήματος των διαδηλώσεων στο κέντρο της πόλης εισάγει έναν νέου τύπου κοινωνικό αυτοματισμό. «Όταν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, δεν θα χρειάζεται να κάνουν τόσες πορείες οι πολίτες». Ήταν τελικά τόσο απλό.
Ο Γιώργος Καμίνης, όπως σημειώναμε και στην πρόσφατη συνέντευξή που έδωσε στην Popaganda, μεταχειρίζεται μαεστρικά το textbook ρητορικής μετριοπάθειας κι αποφεύγει τα μαργαριτάρια – απλά κάθε φορά που θα επαναλαμβάνει το πλάνο περί δημιουργίας θυλάκων επιχειρηματικότητας μικρής κλίμακας στην Αθήνα μπορούμε να του υπενθυμίζουμε ότι στο Meet Market που είναι τέτοιος [θύλακας] χρειάστηκαν πολύ λιγότερο από δύο τετραετίες για να γίνει άτυπος αθηναϊκός θεσμός.
Στο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής ζούμε «τα ενεργειακά τα λόγια τα μεγάλα». Στην συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο Βήμα, που μαζί με Το Ποτάμι έχει μετατρέψει τη Μιχαλακοπούλου σε γειτονιά της Σαϊγκόν circa 1969, υπάρχει η φράση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης «η Ελλάδα είναι ο ισχυρός ενεργειακός εταίρος του 2020». Και στο σημερινό πρωτοσέλιδο των Νέων αναφέρεται η εκτίμηση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά ότι σε βάθος 20-25 χρόνων «η Ελλάδα θα έχει έσοδα 150 δισ. Ευρώ». Τελικά, οι σπορτκάστερ καλά το έλεγαν το 2004-05 που παίρναμε τα ευρωπαϊκά σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. «Είμαστε τα Αφεντικά της Ευρώπης».
Και μια κατηγορία μόνος του, ίσως λίγο περισσότερη σοβαρή μιας και στο χιόνι της δημαγωγίας είμαστε συνηθισμένο βουνό, ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Φρόντισε να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του διατυμπανίζοντας ότι είναι οροθετικός. Άφησε υπονοούμενα για τη σεξουαλικότητα των συνυποψηφιών του στο, παραδοσιακά φιλόξενο για ομοφοβικά σχόλια, εξώφυλλο του Πρώτου Θέματος, ακυρώνοντας (ή τουλάχιστον μη επιβεβαιώνοντας) τον ακτιβιστικό ρόλο που παίζει εδώ και δεκαετίες – αν κι εδώ που τα λέμε και οι θατσερικές πολιτικές του απόψεις έχουν εδώ και καιρό τονίσει αυτήν την αντίφαση. Μοιράστηκε το βαθιά πολιτικό του συμπέρασμα ότι «πολλοί αριστεροί πάνε στη Χρυσή Αυγή για το σεξ»… που αλλού, στο φόρουμ προοδευτισμού που συνιστά η τηλεοπτική εκπομπή του Θέμου Αναστασιάδη. Οικειοποιήθηκε δε το βίντεο της Εταιρείας Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής Αθηνών για την προώθηση της υποψηφιότητάς του, λίγους μόνο μήνες μετά το αλήστου μνήμης «Σήμερα είμαστε όλοι Χρυσυγίτες» της βραδιάς των δύο δολοφονιών. Θα μπορούσε να ήταν απλά η μασκότ της διαδικασίας όπως οι κάθε λογής Βεργήδες που διεκδίκησαν κατά καιρούς το δημαρχιακό χρίσμα, αν το μείγμα reality και trash που συνιστά η καμπάνια του δεν ήταν τόσο ελκυστικό μιντιακά, άρα επικίνδυνο.
Πάντα είχα την απορία αν οι επικεφαλής των συνδυασμών που κατεβαίνουν στις δημοτικές, ας πούμε, εκλογές θα κάθονταν ποτέ να συνομιλήσουν έστω για πέντε λεπτά με μερικούς από τους δημοτικούς συμβούλους που τοποθετούσαν στα ψηφοδέλτιά τους λόγω κάποιου γκελ, συνήθως εκπορευόμενου από κομματικούς μηχανισμούς. Φέτος, που ο λαϊκισμός είναι το ζεστό όπλο με το οποίο όλοι σημαδεύουν όλους στα χρόνια της κρίσης, έχω την ειλικρινή απορία – φαντάζομαι και σεις – αν τα πιστεύουν κιόλας αυτά που λένε. Κι έχουμε τρεις, σχεδόν γεμάτους, ακόμα μήνες…
