Ο γνωστός Αμερικάνος ηθοποιός Ρίτσαρντ Γκιρ βρέθηκε στο ισπανικό καράβι Open Arms το οποίο μετέφερε περίπου 120 -κατά άλλους 160- μετανάστες από την Τυνησία, την Λιβύη και άλλες χώρες και συζήτησε με αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους σε μια προσπάθεια του να ενδυναμώσει την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών στο επικίνδυνο ζήτημα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης. Ας μην ξεχνάμε πριν από λίγες βδομάδες το μεγάλο ναυάγιο στην θάλασσα της περιοχής με θύματα περίπου 200 άντρες και γυναικόπαιδα.
Η Μ.Κ.Ο. που ενισχύει την συγκεκριμένη πορεία του πλοίου προς κάποιο υπήνεμο λιμάνι της Ιταλίας είναι επίσης ισπανική και ονομάζεται Proactiva. Τώρα για χρηματοδοτήσεις και τέτοια, ξεκάθαρους στόχους, ακόμη και για την αποτρόπαια και στυγερή διαχείριση των ξεψυχισμένων ναυαγισμένων, κανείς δεν ξέρει ποιός ευθύνεται και για τί.
Ο ηθοποιός συμμετείχε στη μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων τροφίμων και νερού, αναγκαίων για την επιβίωση του πληρώματος και κυρίως της ευπαθούς ομάδας των φιλοξενούμενων του πλοίου. Μίλησε μ’ αυτούς τους ανθρώπους και τους μετέδωσε την αισιοδοξία του για την εξεύρεση λύσης. Συμμετείχε μάλιστα σε εκδήλωση στη Λαμπεντούζα στην οποία τέθηκαν ερωτήματα για την ανεξέλεγκτη μετατροπή του έμψυχου φορτίου σε κακοδαιμονία που πρέπει να εξοστρακιστεί προς την αφετηρία της.
Η περιοχή στόχος κατόπιν και των πολιτικών παρεμβάσεων του Ματέο Σαλβίνι έχει μετατραπεί σε απόρθητο φρούριο. Η Μάλτα δήλωσε κάποια στιγμή ότι θα μπορούσε να δεχτεί ένα μέρος των μεταναστών αλλά όχι όλους. Γι’ αυτό και επέσυρε την μήνιν της Μ.Κ.Ο και την συνεπακόλουθη άρνηση της σε όλες τις προτάσεις των ιθυνόντων της νήσου περί διάσωσης των ευρισκόμενων πάνω στο πλοίο. Ο Ρίτσαρντ Γκιρ σε κάποια παρένθεση του λόγου του ανέφερε πως αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη είναι τα ίδια μ’ αυτά που συμβαίνουν μεταξύ των Η.Π.Α. και των μεταναστών απ’ τις χώρες της κεντρικής Αμερικής.
Στην Μεσόγειο βυθίζονται πλοία και οι ειδήσεις παρουσιάζουν τα γεγονότα σαν ναυτικά ατυχήματα. Για τους εγκληματίες ή πιθανόν τις χώρες που προβαίνουν σε τέτοιες μεθόδους καταστολής του φαινομένου, η βύθιση είναι ακριβώς ο μόνος τρόπος για να ελεγχθεί η ροή των Αφρικανών προς την Ευρώπη.
Στην κεντρική Αμερική υπάρχουν κάποια στοιχειωμένα τραίνα δολοφόνοι, γνωστά με το όνομα La Bestia. Που πάει να πει Το Κτήνος. Αυτά τα τραίνα μεταφέρουν εμπορεύματα από το Ελ Σαλβαδόρ, την Νικαράγουα, το Μεξικό προς την ενδοχώρα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Καθώς τρέχουν πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές, άνθρωποι που θέλουν να ξεφύγουν απ’ αυτές τις χώρες πηδάνε με κίνδυνο της ζωής τους πάνω στα βαγόνια και από εκεί ξεκινάνε ένα ταξίδι χιλιάδων χιλιομέτρων μέσα στη ζώνη του λυκόφωτος. Αυτά τα τραίνα είναι έκθετα στην πειρατεία, πολλοί σκοτώνονται από κλέφτες και κακοποιούς και δεν προλαβαίνουν ποτέ να νιώσουν το καρδιοχτύπι της ελευθερίας. Άλλοι κοιμούνται πάνω στο τραίνο και σκοτώνεται με την άγρια πτώση τους απ’ αυτό.
Υπάρχουν και κάποιοι ριψοκίνδυνοι που μόλις το τραίνο ελαττώσει ταχύτητα με όσο πιο φροντισμένα άλματα γίνεται πέφτουν, στην ανάγκη μαζί και με τα παιδιά τους, στο έδαφος που θέλουν, κάνουν ένα διάλειμμα και συνεχίζουν τον δρόμο προς την Γη της Επαγγελίας. Ακόμη στοιχειώνει το μυαλό μας η φωτογραφία του πνιγμένου πατέρα με το επίσης πνιγμένο παιδί του σε κάποιο βαλτότοπο σε μια απ’ αυτές τις «ναρκοθετημένες» διαδρομές της ελευθερίας.
Ομάδες θαρραλέων γυναικών κυκλοφορούν στα μέρη απ’ τα οποία περνάει το La Bestia. Μια απ’ αυτές ονομάζεται «Λας Πατρόνας» απ’ την κωμόπολη Λα Πατρόνα στην οποία κατοικούν. Αρχικά ήταν πιο πολλές. Οι περισσότερες έφυγαν υπό τις απειλές ότι θα έχουν ποινικές κυρώσεις για τη βοήθεια τους σε λαθρομετανάστες. Τώρα έχουν μείνει ελάχιστες δεκάδες. Κυρίως γυναίκες που έχουν χάσει τους άντρες τους σ’ αυτό το ταξίδι του χαμού.
Οι εναπομείνασες βοηθάνε του άλλους νιώθοντας ότι βοηθάνε τον ίδιο τους τον άντρα. Μόλις αντιληφθούν το πέρασμα του τραίνου πετάνε με δύναμη προς τους κρεμασμένους στην αμαξοστοιχία προμήθειες και νερό. Ρούχα και τρόφιμα κυρίως. Είναι μια σπαρακτική ιεροτελεστία για την ζωογόνηση της αφοβίας των «φυγάδων» μέχρι εκεί που φαντάζονται πως το όνειρο τους θα αρχίσει να υλοποιείται. Με το πέρασμα του χρόνου αυτές οι ατρόμητες γυναίκες έγιναν ευρέως γνωστές και μέσα από ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για τη δράση τους. Πλέον τους στέλνουν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης από πανεπιστήμια, φιλανθρωπικούς οργανισμούς και άλλους φορείς με ανάλογες ευαισθησίες.
Οι κυβερνήσεις των Η.Π.Α. ήταν αυτές που έδωσαν εμμέσως το τρομακτικό όνομα στα εμπορευματικά τραίνα του φόβου και του θανάτου. Η σχετική κρατική υπηρεσία για την αποτροπή της εμφάνισης μεταναστευτικών ρευμάτων εργάστηκε για να παράγει ένα πολύ γνωστό στην κεντρική Αμερική τραγούδι. Το όνομά του είναι La Bestia. Απ’ το τραγούδι πήρε και το όνομα του το τραίνο. Ή μπορεί και το αντίστροφο. Είναι ένα κομμάτι πολύ δημοφιλές σε όλες τις χώρες της κεντρικής Αμερικής και παίζεται σε όλα τα ραδιόφωνα συχνά – κατόπιν και της σχετικής ζήτησης απ’ τους ακροατές. Στους ζοφερούς του στίχους γίνεται αναφορά στους κινδύνους που ενέχει το πήδημα από και προς το τραίνο. Βέβαια δεν είναι γνωστό ποιά είναι η σχέση του τραγουδιού με την αποτελεσματικότητα της ακρόασης του. Κάποιοι περισσότερο «γοητεύονται» απ’ τους στίχους παρά αλλάζουν στάση ως προς την λήψη της απόφασης τους να φύγουν προς τις Η.Π.Α. και το όνειρο. Τραγούδι και τραίνο είναι μια πολύ σφιχτή πλοκή.
Δεν είναι λίγοι όσοι ισχυρίζονται πως αυτό το ανθρωποκτόνο μηχανικό τέρας δρομολογήθηκε απ’ την κυβέρνηση του Τραμπ ακριβώς για να εμφανίσει πλέρια το απονενοημένο του εγχειρήματος της φυγής απ’ τα συγκεκριμένα κράτη για τα οποία γίνεται λόγος εδώ. Ενδεικτικά αξίζει να σημειωθεί ότι σε κάποιο στίχο γίνεται αναφορά στη Mara Salvatrucha, πασίγνωστη συμμορία των περιοχών που τα μέλη της βυσσοδομούν καταστροφικά, θανατερά, ληστρικά σχέδια εναντίον των φερέλπιδων «φυγάδων».
Στις μέρες μας το cd με το συγκεκριμένο τραγούδι μοιράζεται δωρεάν σε όλες αυτές τις πολιτείες της κεντρικής Αμερικής. Πρέπει όλοι να μάθουν. Να φοβηθούν και να ξεχάσουν τα όνειρα τους.