Όπως καταλαβαίνει ο καλόπιστος αναγνώστης είναι μία κάπως παράξενη μέρα και η εμπειρία μου από τέτοιες μέρες μου λέει ότι σπάνια φτιάχνουν και ισιώνουν το μεσημέρι. Στο στενό περνάνε διάφορα διαφημιστικά αυτοκίνητα με περίεργα σχήματα. Μόλις πέρασε ένα Τογιότα σχεδόν αγνώριστο σε σχήμα πορτοκαλιού, έτσι με την περίεργη υφή του φλοιού και με μια μυρωδιά από αργείτικο πεπόνι και λεμόνι της Αιγιαλίας που διαφημίζει τις λαϊκές αγορές και μετά ένα φορτηγάκι Όπελ που ήταν διαμορφωμένο σε σουβλάκι με φτερά-πατάτες, τιμόνι από κρεμμύδι, ρόδες τζατζικιού και κορμό από καλαμάκι χοιρινό ενός τοπικού σουβλατσίδικου που τράκαρε με μια Μερσεντές της Πίτσα-Φαν που ταξιδεύει με τεράστιες ρόδες-ζαμπόν και καπό-μπέικον και φτερά από πιπεριά . Οι οδηγοί ,εντελώς κανονικοί άνθρωποι, εκνευρίστηκαν πολύ αλλά αντάλλαξαν στοιχεία και έφυγαν ήσυχα-ήσυχα γελαστοί και ανθρώπινοι. Ήταν μία στιγμή ευτυχίας για τους ανθρώπους του ηρωικού στενού που όσες κόντρες κι αν έχουν μεταξύ τους τα αυτοκινούμενα φαγητά τους τις βάζουν στην άκρη με ένα χαμόγελο, ελπίζω να μην περάσουν η Πόρσε-Λουκάνικο και το Χουντάι-Ψωμάκι και νιώσουν την τάση να ενωθούν σε Χοτ-Ντογκ και γίνουν χαλκομανία χάριν της πανανθρώπινης ευημερίας. Θα είναι οριακά λυπηρό.