Τα απογευματινά στο γραφείο με αυτό το θριαμβευτικό καλοκαίρι να εκπηγάζει από τις ιερές κάλπες είναι σχεδόν βαρετά και μελαγχολικά. Πιάνω αυτόματα και ασυναίσθητα τον εαυτό μου να ρεμβάζει μέσα στο διπλανό κοτέτσι και να παρακολουθεί τις αιώνιες μάχες μεταξύ κοκκόρων και τις γαλάζιες κότες να φωνάζουν και να ονειρεύονται μόνο τον ουρανό, γιατί αυτός τους μοιάζει. Σήμερα ήρθε ο ιδιοκτήτης και έσφαξε επτά από αυτές και τυλίχτηκε με τα εντόσθια τους για να δροσιστεί και αμέσως μετά άρχισε να βρέχει ροζ βροχή λες και ήταν το τελευταίο αντίο στα περήφανα αυτά όντα πριν πάνε εκεί που τους ανήκει. Λογικά θα έπρεπε η βροχή να σχημάτιζε ένα ρυάκι που γράφει Miele, Siemens ή Izola αλλά αυτές οι πεζές απλουστευτικές λογικές είναι που κρατάνε το χοιρινό από το να γίνει ριγέ λεοπάρ και τα μοσχάρια δυστυχισμένα έτσι ασπρόμαυρα. Ας προχωρήσουμε μόνο με ψάρια αν γίνεται, όλοι μαζί, έστω το απόγευμα.