Περπάταγα με χαλασμένο παπούτσι μέχρι τον τσαγκάρη της όμορφης γειτονιάς. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν μια νέα γραμματέας με δυνατότητες και τάσεις αναρρίχησης και έπινε πολλές μπύρες, και όλοι φώναζαν την Τζένη την Καρέζη Βασούλα και την αγαπούσαν μπακάληδες και γέροι μπαρμπέρηδες ενώ αυτή ονειρευόταν ιππότες σε άσπρη ματ Χάρλευ Ντέβιντσον με σέλες από το Φαρ Ουέστ. Ξαφνικά πετάχτηκε ένα ον περίεργο που έκλεψε το παπούτσι μου και έφυγε τρέχοντας και ήμουν μονοσάνδαλος σαν τον Θησέα και ενεμφανίσθη μια τεράστια, σχεδόν κακιά , σκάλα που οδηγούσε λέει σε επόμενες, περίπλοκες εποχές ,γεμάτες με πουκάμισα Λακόστ, φτιαγμένα Ρενω 5 και χόβερκραφτ με ηλεκτρικές καμηλοπαρδάλεις και μονόκερους με διαμαντένια δαχτυλίδια εφηρμοσμένα στο κέρας τους. Μην έχοντας το παπούτσι αντίντας βρήκα ένα υπόγειο με κάτι βαρέλια με κρασιά και καθόμουν εκεί μοιραίος λάμποντας και σβήνοντας μέχρι που ανακάλυψα ότι ο τρομερός Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι καλό πρωινό άκουσμα αλλά πρέπει να πάμε σε νέο αιώνα με Νταφπάν.