Αεροπορικές πτήσεις που δεν σε πάνε πουθενά, που απλά πληρώνεις αδρά για να σε κάνουν βόλτες πάνω απ’ τα σύννεφα, γιατί σου έλειψε τόσο η εμπειρία. Ογδονταεννιάχρονος ντελιβεράς πίτσας στη Γιούτα συγκινεί το τικ τοκ. «Το παιδί έχει ξεκινήσει». Τα 750 δολάρια φόρος εισοδήματος του Ντόναλντ Τραμπ για τα έτη 2016 και 2017. Οι άστεγοι στα παγκάκια μπροστά στη Ζωοδόχο Πηγή στην Ακαδημίας. Οι εργάτες γης στη Λακωνία. Το Καρά Τεπέ. Τα γηροκομεία. Ο Άρης Πορτοσάλτε να λέει και να ξαναλέει κάθε μέρα ότι οι καταλήψεις είναι ποινικό αδίκημα τιμωρούμενο με φυλάκιση έξι μηνών. Τα δημόσια και τα ιδιωτικά σχολεία. Το δημόσιο και το ιδιωτικό.
Οι μάσκες που παραγγέλονται μία, παραγγέλονται δύο, οι σωστές διαστάσεις που είναι δύσκολο να βρεθούν. Τα μαθήματα που χάθηκαν και θα αναπληρωθούν αργίες. Η τηλεργασία. Οι υπερωρίες. Τρολιές για τα ρούχα της Μαρέβας που όλοι νομίζουν ότι είναι αυθεντικοί ύμνοι. Η παρωδία της δημοσιογραφίας, η δημοσιογραφία ως παρωδία. Τα πρωθυπουργικά τριήμερα μια μέρα μετά το αυτοπροστατευθείτε ή σας μάντρωσα. Ο επάρατος λαϊκισμός. Οι γιατροί που λένε να απαγορεύεται η κυκλοφορία στις οκτώ. Ο ΠΑΟΚ και το Champions League. Αυτό που έχει συμβεί και εξακολουθεί να συμβαίνει μια δεκαετία στον Παναθηναϊκό, μέχρι να πάψει τελείως να είναι Παναθηναϊκός. Ο Ολυμπιακός αλλού. Ο Πανιώνιος στην Γ’ Εθνική. Ένας ακόμη χορός για τον Λεμπρόν Τζέιμς, πιθανότατα όχι ο τελευταίος.
Οι μήνες που έρχονται. Ο Οκτώβρης που μόλις μπήκε. Ο φόβος. Η ελπίδα. Η συντριπτική διαφορά Τσιόδρα – Μαγιορκίνη. Η ιστορική συμφωνία των Πρεσπών. Η σκέτη συμφωνία των Πρεσπών. Οι αβλεψίες. Η ολοένα και πιο εξαρτημένη από τον αλγόριθμο ζωή μας. Οι άνθρωποι υπεράνω υποψίας κατάρρευσης που καταρρέουν. Οι άνθρωποι που προέβλεπες ότι θα γονατίσουν κι όμως μένουν όρθιοι και σου χαμογελούν. Η Μαφάλντα και η RBG. Αναρτήσεις για γονείς ή για σκυλιά που μόλις πέθαναν. Κάποιος άλλος έχασε το Drone του πάνω από την οδό Σπετσοπούλας. Οι λογαριασμοί. Οι υποχρεώσεις που τρέχουν. Οι άνθρωποι που τρέχουν. Οι άνθρωποι που μένουν ακίνητοι. Οι ταμπέλες. Η ευκολία των επαφών. Η δυσκολία των σχέσεων. Η υπερανάλυση. Η φυσικότητα. Οι απαντήσεις για όλα. Οι ερωτήσεις για όλα.
Η Ακρόπολη πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Τώρα και με καινούργια φώτα. Οι αγκαλιές – η αγκαλιά. Τα χειμερινά σινεμά. Η παρακμή των ΗΠΑ. Τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανεξήγητοι λόγοι που εξακολουθούμε να βάζουμε εμπόδια στον εαυτό μας. Εκατοντάδες περιστέρια στο άδειο παρκάκι καταλαμβάνουν τα παγκάκια αδιαφορώντας για όσα απασχολούν εμάς. Η πόλη τους ανήκει, εμείς ανήκουμε μόνο στις έγνοιές μας. Σε ρόλο σκληρού καριόλη – ραμολιμέντου ο Τζο Μπάιντεν λέει στον Τραμπ. “You picked the wrong guy on the wrong night at the wrong time”. Κατούρα και λίγο, Τζο. Γραμμένο με μαύρη μπογιά «Μην κατουράτε» πίσω από μια εκκλησία. Το χαλί του Μεγάλου Λεμπόφσκι. Το χάλι του Μεγάλου Περιπάτου. Οι δικοί μας περίπατοι. Ο Τραμπ που διακόπτει συνέχεια τον Μπάιντεν και δεν αφήνει να γίνει κανονικό ντιμπέιτ. Ο Μητσοτάκης που δεν άφησε να γίνει καθόλου ντιμπέιτ γιατί ήταν με διαφορά μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Η δικαίωση της επιλογής του γιατί κέρδισε με διαφορά τις εκλογές. Ο Τραμπ στο ντιμπέιτ που λέει ότι η βία προέρχεται από την Αριστερά (“I would say almost everything I see is from the left wing – not from the right wing”). Το ίδιο ακριβώς που είχε πει και ο Μητσοτάκης λίγα χρόνια πριν (“The violence has been almost exclusively from the left in recent years”).
O Mπόρατ ολόγυμνος, φορώντας μόνο μια μάσκα στα γεννητικά του όργανα, ετοιμάζεται να μας ανακοινώσει κάτι στις 8:07 ώρα Καζακστάν. Όσα αφήνουμε πίσω. Όσα βρίσκουμε μπροστά. Μαγαζιά που σε πείσμα της πραγματικότητας ανακαινίζονται κι ετοιμάζονται να ξεκινήσουν. Τοίχοι που βάφονται. Οι ωραίες μέρες που έκανε και κάνει. Η ομορφιά που ακόμη κι αν δεν σώζει τον κόσμο, η ομορφιά που ακόμη κι αν δεν σώζει εμάς, παραμένει αντίβαρο και αντίδοτο και νόημα. Τα παιδιά που ξεκινάνε Γυμνάσιο. Τα Αρχαία Ελληνικά. Οι ζωγραφιές των παιδιών σε τοίχους δημοσίων υπηρεσιών και ιδιωτικών δωματίων. Οι άνθρωποι που μεγαλώνουν και φυραίνουν και εξασθενούν. Τα όνειρα από τα οποία πεταγόμαστε στον ύπνο μας. Κλαίγαμε εκεί, ξυπνάμε κι είναι τα μάτια μας στεγνά. Η ψυχή ως μυστήριο, το κορμί ως μυστήριο, η ζωή ως μυστήριο. Το σκοτάδι στο τέλος του δρόμου. Το φως όμως ως τότε, ως τότε όμως το φως.