Μια στο τόσο -ή, όλο και πιο συχνά πλέον- ξημερώνουν μέρες στις οποίες ψάχνουμε μια σπιθαμή λογικής να κρατηθούμε. Δεν είναι οι δυσάρεστες ειδήσεις που μας βομβαρδίζουν. Αυτές ανέκαθεν υπήρχαν. Είναι η παραδοξότητα, ο παραλογισμός που τις συνοδεύει, όλο και περισσότερο, όλο και πιο ευθαρσώς.
Το ότι μας περνάνε για ηλίθιους, το έχουμε ψυλλιαστεί εδώ και καιρό. Όσο όμως αυτή η συνειδητοποίηση ωριμάζει, άλλο τόσο φουντώνει και η απόγνωση. Το δίκιο πνίγει, οι λέξεις δεν βρίσκουν τόπο να χωρέσουν και η ματαιότητα γίνεται κομμάτι της κανονικότητας. Είναι η στιγμή που σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και λέμε «δεν πάει άλλο».
Τι κι αν έρχονται γιορτές, τι κι αν θέλουμε να πιστεύουμε πως θα παγώσουν για λίγο τον χρόνο και τις αποκρουστικές ειδήσεις, τις τελευταίες μέρες έχουμε βιώσει τον παραλογισμό τόσο, που γράψαμε ένα άρθρο γι’ αυτόν.
Η κτηνωδία που διαπράχθηκε στην Αράχωβα, η οποία οδήγησε στον θάνατο του τετράποδου Όλιβερ έπειτα από βάναυσο βιασμό, είναι μία από εκείνες τις ειδήσεις που δεν μπορεί εύκολα να χωνέψει κανείς. Ενώ ο διάλογος για την εκ νέου αυστηροποίηση των ποινών που αφορούν στην παραμέληση, κακοποίηση και θανάτωση ζώων ανοίγει με αφορμή το αποτρόπαιο συμβάν (67 δολοφονίες ζώων έχουν σημειωθεί μόνο τον τελευταίο μήνα) κακοποιήσεις, η αστυνομία φαίνεται πως βιάζεται να κλείσει την υπόθεση και να αποκαταστήσει τη φήμη του τόπου μετά το #cancel_arachova και τις υποψίες για συγκάλυψη.
Η διεύθυνση Ανθρωποκτονιών της Ελληνικής Αστυνομίας ανέλαβε πριν λίγες ημέρες τη διερεύνηση της υπόθεσης η οποία αναβαθμίστηκε, και σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες υπάρχει βιντεοληπτικό υλικό στο οποίο φαίνεται το άτυχο χάσκι να δέχεται επίθεση από αγέλη σκύλων κατά τη διάρκεια της βόλτας του. Άλλες πηγές, όμως, ανέφεραν τις πρώτες μέρες ότι δεν υπάρχει υλικό από τις κάμερες στην περιοχή, κάτι που έκανε δύσκολη τη δημιουργία μιας λίστας υπόπτων από την ΕΛ.ΑΣ. Το σενάριο μάλιστα που εξετάζει το κλιμάκιο του Ανθρωποκτονιών έρχεται σε αντίθεση με πολλά στοιχεία που υπέγραψαν στις εξετάσεις τους οι τρεις κτηνίατροι που εξέτασαν το πτώμα του Όλιβερ.
Η Κλεονίκη Τόλα, η κτηνίατρος που εξέτασε πρώτη τον κακοποιημένο Όλιβερ -όσο ήταν ακόμα ζωντανός- επεσήμανε πως η κακοποίηση έγινε από ανθρώπινο παράγοντα. Απαντώντας στα δημοσιεύματα που θέλουν να υπάρχει κόντρα μεταξύ των κτηνιάτρων για το αν ο Όλιβερ υπέστη κακοποίηση από άνθρωπο, ξεκαθάρισε ότι «δεν υπάρχει διγνωμία με τους συναδέλφους του δημοσίου σχετικά με την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο άτυχος Όλιβερ. Ήταν βασανισμός από ανθρώπινο παράγοντα. Δεν μπορεί κανένα ζώο να κάνει τέτοιες πράξεις», πρόσθεσε, αναφερόμενη στο σπασμένο πλευρό που διαπίστωσε πως είχε ο σκύλος.
Και ενώ το πόρισμα των κτηνιάτρων αφήνει λίγα περιθώρια «λανθασμένης» διάγνωσης, οι πηγές της αστυνομίας υποστηρίζουν τώρα ότι κάτοικοι είδαν την αγέλη να περνάει από τον ίδιο χώρο που έκανε βόλτα ο Όλιβερ, ενώ στις αρχικές μαρτυρίες τους κάτοικοι της περιοχής είχαν αναφέρει πως δεν είχαν δει άγρια σκυλιά να βρίσκονται στην περιοχή. Παράλληλα, σύμφωνα με τη δικηγόρο του ιδιοκτήτη του χάσκι, διαπιστώθηκε πρήξιμο στις σιαγόνες του σκύλου, γεγονός που οι κτηνίατροι αποδίδουν σε φίμωσή του, ενώ το λουράκι από τον λαιμό του και βρέθηκε να λείπει μετά την επίθεση.
Καθώς οι αντιφατικές και ασαφείς αυτές πληροφορίες περνούν μπροστά από τα μάτια μας, προσπαθούμε να καταλάβουμε αν πρόκειται για μία «ανθρωπόμορφη» αγέλη σκύλων ή για μία ακόμα προσπάθεια συγκάλυψης.
Στο μεταξύ, ένας 31χρονος αστυνομικός χαροπαλεύει για τη ζωή του με ακρωτηριασμένο το ένα του πόδι. Την προηγούμενη Πέμπτη, με αφορμή τον αγώνα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στο βόλεϊ, έγινε σύγκρουση μερίδας οπαδών του Ολυμπιακού με τα ΜΑΤ, ως μια συνέχεια των γεγονότων που είχαν διαδραματιστεί πριν από λίγες μέρες στον Βόλο στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με την τοπική ομάδα για τη Super League. Η φωτοβολίδα που εκτοξεύτηκε από τον 18χρονο συλληφθέντα, είχε σαν αποτέλεσμα τον κρίσιμο τραυματισμό του αστυνομικού.
Μετά το συμβάν, η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέα μέτρα για την αντιμετώπιση της οπαδικής βίας. Αυτό συμβαίνει για τρίτη φορά σε διάστημα 20 μηνών, ύστερα από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού και τον θάνατο του Μιχάλη Κουτσουρή από συμμορία Κροατών νεοναζί χούλιγκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με υπουργό τον Σταύρο Κοντονή είχε αναστείλει αγώνες και κλείσει τα γήπεδα, όπως συμβαίνει κι αυτή τη φορά.
Ως μέτρο πρόληψης και καταστολής, πάρθηκε από την κυβέρνηση η απόφαση όλοι οι αγώνες στην Super League να γίνονται κεκλεισμένων των θυρών για δύο μόνο μήνες. Αν και οι τρεις δολοφονικές επιθέσεις έγιναν έξω από τα γήπεδα, τα «δραστικά» μέτρα των κυβερνήσεων περιορίζονται στο κλείσιμο των γηπέδων για κάποιο διάστημα, ωσότου η ένταση κατασταλάξει και με την ελπίδα ότι η χούλιγκαν θα φοβηθούν και θα συμμορφωθούν.
Δεν την λες και ιδιαίτερα λογική αυτή την απόφαση. Όλ@ μας ξέρουμε καλά πως οι εγκληματικές συμμορίες των χούλιγκαν δεν θα αντιμετωπιστούν ουσιαστικά, αν δεν αποφασίσουν να το κάνουν τα «μεγάλα κεφάλια» του ποδοσφαίρου, δηλαδή οι ιδιοκτήτες των τεσσάρων μεγάλων ομάδων. Όσα μέτρα κι αν πάρει το κράτος, η οπαδική βία δεν θα παταχθεί αν δεν αποφασίσουν να το κάνουν εκείνοι που συντηρούν και τροφοδοτούν την κουλτούρα της οπαδικής βίας. Αντίστοιχα, τη δεκαετία του ‘80 στην Αγγλία, δεν ήταν τα πανομοιότυπα μέτρα της Θάτσερ που έλυσαν πραγματικά το πρόβλημα, αλλά οι ιδιοκτήτες των ομάδων – φυσικά υπό την πίεση του κράτους – όταν συνειδητοποίησαν ότι αυτό που έχουν χτίσει και η ίδια τους η φήμη, οδεύει στην καταστροφή.
Τα παράλογα των ημερών δεν σταματούν όμως εδώ. Τις συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων και τη μετάβαση των μαθητών/ριών με τα πόδια σε αυτές που μπορεί να βρίσκονται ακόμη και δύο χιλιόμετρα μακριά, ανακοίνωσε η υφυπουργός Παιδείας Δόμνα Μιχαηλίδου, συνδυάζοντάς τες με τα οφέλη του περπατήματος.
Ενώ η αιφνιδιαστική απόφαση για τις συγχωνεύσεις σχολείων της Ανατολικής Θεσσαλονίκης προκάλεσε αντιδράσεις σε εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές, η κ. Μιχαηλίδου στην απάντησή της προς τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Κατερίνα Νοτοπούλου, αντί απάντησης στη Βουλή, είπε πως το περπάτημα… κάνει καλό στην υγεία. Το λέει άλλωστε και ο ΠΟΥ. «Έχουμε δύο ή τρία σχολεία όπου τα παιδιά θα χρειαστεί να περπατούν ένα ή δύο χιλιόμετρα την ημέρα και λέτε ότι αυτό είναι πάρα πολύ. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσουμε. Δεν θα αναφερθώ στον ΠΟΥ που αναφέρει ότι είναι καλό να περπατάμε όλοι 8 χιλιόμετρα τη μέρα».
Παράλληλα, είπε πως θεωρεί μεγαλύτερο πρόβλημα «τα παιδιά να πηγαίνουν σε σχολεία στα οποία δεν θα κοινωνικοποιούνται, δεν θα μπορούν να αναπτύξουν την εξωστρέφεια, τη συνεργασία και τη φιλία με άλλα παιδιά, όπως συμβαίνει σε μεγαλύτερα σχολεία με μεγαλύτερο αριθμό φοιτητών». Αν και δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς αυτό αιτιολογεί το ότι τα παιδιά θα υποχρεούνται να περπατούν κάθε μέρα και υπό οποιεσδήποτε (καιρικές) συνθήκες προς και από το σχολείο, το να αναγκάζεις έναν άνθρωπο να κάνει κάτι από το να του δίνεις το δικαίωμα της επιλογής, και, εν προκειμένω, να τον παρακινείς να περπατάει περισσότερο «για το καλό» του, απέχει πολύ από αυτό που η υφυπουργός προσπάθησε να πει. Τι να πει βέβαια κι εκείνη, που, όπως μας ενημέρωσε, ως μαθήτρια πηγαινοερχόταν στο ιδιωτικό σχολείο με το πούλμαν.
Προχθές μάθαμε επίσης πως στις 3 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, ένας εκπαιδευτικός με σωματική αναπηρία επισκέφθηκε σχολείο στον Πύργο για να παραβρεθεί σε εκδήλωση σχετική με την ημέρα και να μιλήσει στα παιδιά γι’ αυτό το θέμα.
Σύμφωνα με καταγγελία που δημοσιεύτηκε στο patrisnews.gr, αφότου βρέθηκε στη σχολική αίθουσα, η διεύθυνση του σχολείου κάλεσε τον εκπαιδευτικό στο γραφείο και του ζήτησε να καλύψει το… ανύπαρκτο μέλος του, ώστε «να μην έρθουν σε δύσκολη θέση οι μαθητές», όπως χαρακτηριστικά του είπε, χαρακτηρίζοντας μάλιστα την εμφάνισή του ως «ατημέλητη». Λόγω της αναστάτωσης που υπέστη, ο εκπαιδευτικός παρέμεινε στον χώρο, μίλησε στα παιδιά και εν συνεχεία αποχώρησε χωρίς να σχολιάσει κάτι. Σύμφωνα όμως με την καταγγελία, βρέθηκε σε πολύ δυσάρεστη ψυχολογική κατάσταση και χρειάστηκε να λάβει την υποστήριξη ψυχολόγου.
Σε μία εκδήλωση ευαισθητοποίησης για την αναπηρία, ένας ανάπηρος συμπολίτης μας κατέληξε να στιγματίζεται και να τραυματίζεται ψυχικά από τη μισαναπηρική στάση των ίδιων των ανθρώπων που τον κάλεσαν να παραστεί σε αυτή. Τίποτα πιο παράλογο από αυτό. Η ουσιαστική εκπαίδευση γύρω από την αναπηρία θα μπορέσει να ξεκινήσει μόνο όταν αποφασίσουμε να αντιμετωπίσουμε τα ανάπηρα άτομα ισότιμα – χωρίς φόβο και κυρίως χωρίς ντροπή. Μέχρι τότε, πρωτοβουλίες σαν κι αυτές θα μοιάζουν, απλά, βιτρίνες.
Και ο παραλογισμός, καλά κρατεί.