Είχα το Σωτήρη δάσκαλο από τα 8 έως τα 10 μου χρόνια.
Παρόλο που ήμουν παιδί (και γενικά στα παιδιά ο οποιοσδήποτε πάνω απο 20 χρονών φαντάζει «μεγάλος»), ο Σωτήρης, περίπου στα 28 του τότε, θυμάμαι ότι μου φάνταζε υπερβολικά νέος για να είναι δάσκαλος. Το μαύρο δερμάτινο μπουφάν που μύριζε πάντα τσιγάρο (του το έκλεβα όταν δεν κοίταζε για να τραβήξω την προσοχή του), τα ανέμελα μαλλιά,τ ο γλυκό χαμόγελο και το κράνος της μηχανής-που έφερνε πάντα μαζί του στην τάξη- με έκαναν να τον αισθάνομαι πολυ οικείο, απο πολύ νωρίς. Του είχα μεγάλη αδυναμία.
Μερικες φορές έτρεχα κατά πάνω του και τον αγκάλιαζα με δύναμη. (Μου έχει μείνει μια αίσθηση ότι πηδούσα για να τον φτάσω, γραπώνοντας με τα χέρια μου τους ώμους του). «Είσαι μια μαϊμού…!», μου έλεγε με χαμόγελο.
Δεν εχει σημασία ποιες αναμνήσεις είναι αληθινές και ποιες έπλασε το παιδικό μου μυαλό για να δημιουργήσει μεταγενέστερα μια γλυκιά σύγχυση. Σημασία έχει που οι δρόμοι μας κάποτε συνέπεσαν.
Έφυγες πριν από λιγες μέρες και αναρωτήθηκα αν μαζί σου έφυγαν μερικές απο τις πιο πολύτιμες παιδικές μου αναμνήσεις. Η απάντηση τελικά ειναι όχι. Αντί να φύγουν, αισθάνομαι σαν να μπήκαν όλες – σα νοερές φωτογραφίες- σε ένα μικρό κουτί. Ενα μικρό, πολύτιμο κουτί.
Η Ελένη Χαρμπίλα σήμερα
Περισσότερα για την Kid Moxie εδώ, κι εδώ το καινούριο της κομμάτι “Museum Motel” σε συνεργασία με τον Gaslamp Killer.
