Όποια ερμηνεία και αν υιοθετήσει κανείς γύρω από την πρόσφατη (πολύ-συζητημένη) γελοιογραφία του Χαντζόπουλου ένα είναι το μόνο σίγουρο: το εικαστικό του αστείο βασίζεται πάνω σε μια πεπαλαιωμένη παραδοχή — το στριπτίζ, ο χορός και τα ακροβατικά είναι μια αστεία υπόθεση – και ακόμη πιο αστεία η όποια σχέση τους με την πολιτική.
Δεν γίνεται να είσαι πολιτικός και χορεύτρια – και κυρίως δεν γίνεται να χρησιμοποιείς την πολιτική ως χορό (ή το χορό ως πολιτική). Μια τέχνη του σώματος – βαθιά πολιτική και απελευθερωτική – από την εποχή της Σαλώμης μέχρι τα εικαστικά ντεκόρ του Δημήτρη Παπαϊωάννου – ξαφνικά έγινε συνώνυμο της φθηνής πολιτικής αυτο-δραματοποίησης.
Ακριβώς αυτή η σημειολογία του α-σόβαρου αποκαλύπτει την σοβαρή τραγωδία της αριστερο-δεξιάς στην Ελλάδα -τόσο της εκσυγχρονιστικής όσο και της λαϊκής- τόσο του κέντρου όσο και της παραδοσιακής δεξιάς. Συνοψίζει δηλαδή την ακατάσχετη καφρίλα της εγχώριας πνευματικής, πολιτικής και δημοσιογραφικής ελίτ. Της ελίτ εκείνης που μιλάει στο όνομα της Ευρώπης φορώντας περήφανα τα τσαρούχια μέσα στο Μέγαρο. Μια ελίτ που δεν μπορεί να διανοηθεί μια στριπτιζέζ ή αν θέλετε – μια πουτάνα, μια τραβεστί, μια πορνοστάρ – ως πολιτικό, ως διανοούμενο ή ως ακτιβίστρια.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όσο πιο άγαρμπα διατυπώνεται η απάντηση της αριστεράς τόσο πιο πολύ αυξάνεται και η δική της συμμετοχή στην πολιτισμική τρομοκρατία του εχθρού της: Στο βαθμό δηλαδή που αποδέχεται το ”στριπτίζ” ως βρισιά, την ερωτική αυτοδιάθεση ως ατόπημα και την ερωτικότητα ως μισογυνισμό νομιμοποιεί βαθιά την ηθική γλώσσα του αντιπάλου.
Σε ένα άλλο σύμπαν φαντάζομαι την εξής απάντηση στην γελοιογραφία:
”Θα ήμουν περήφανη να ήμουν χορεύτρια, στριπτιτζού και πορνοστάρ -μου αρέσει η προσφορά της γυμνότητας στον πολιτισμό, στα ήθη και στα έθιμα. Κυρίως, όμως θα ήμουν ακόμη πιο περήφανη να ήμουν στριπτιτζού με στραβή μύτη, φωνή εισαγγελέως και πλάτες ουρακοτάγκου –όχι σαν ένα καρτούν πύρκαυλης ωραιοπάθειας με συμμετρικές αναλογίες. Θα ήμουν περήφανη να αναγάγω σε τέχνη, την τέχνη του να είσαι όμορφη παντού και πάντα μέσα από όλα τα σώματα σε όλες τις διαστάσεις, τα σχήματα και τις παραλλαγές, σε όλες τις παραμορφώσεις και τις αντανακλάσεις του ωραίου, του ερεθιστικού και του σέξι. Ζήτω το όργιο της αυτο-έκφρασης! Ζήτω η πολιτική της ομορφιάς και η ομορφιά της πολιτικής. Κυρίως, ζήτω η γελοιοποίηση της έννοιας του γελοίου”
Μπορεί να μην ακούσαμε (και να μην ακούσουμε) ποτέ και από πουθενά αυτήν την απάντηση, όμως στο μεταξύ, όσες ενστάσεις και αν έχουμε με τη παλαιολιθική ρητορική του φεμινισμού το ουσιαστικό σκάνδαλο παραμένει αλλού: στην διπλοπροσωπία και την υποκρισία του μοντέρνου
Μια φιλο-ευρωπαϊκή «εκσυγχρονισμένη» και «εκσυχρονιστική» μορφή λόγου οικειοποιείται (ξανά) την γλώσσα του ψηφοφόρου της Χρυσής Αυγής.
Το εξώφυλλο των Νέων ζηλεύει τα εξώφυλλα του Πρώτου Θέματος, ανταγωνίζεται την πολιτισμική αίγλη των Ανεξάρτητων Ελλήνων και γίνεται μέρος του γελοιότητας που υποτίθεται ότι διακωμωδεί.