Έχει ξεκινήσει μία πολύ μεγάλη συζήτηση με δημόσιες αντιπαραθέσεις, δηλώσεις και τοποθετήσεις με αφορμή το σχέδιο νόμου για τον γάμο και την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Ένα σχέδιο νόμου που ακόμη δεν έχει κατατεθεί αλλά που όταν έρθει η ώρα της ψήφισής του, οφείλει με το περιεχόμενό του, να σεβέται την Αρχή της Ισότητας, εκείνη την περιβόητη ισότητα του άρθρου 4, στο δεύτερο μέρος του συντάγματος της χώρας που έχουμε κάνει κουρελού.
Αντί λοιπόν η κουβέντα και οι φωνές να περιστρέφονται, δυστυχώς γύρω από τα αυτονόητα και συνταγματικά κατοχυρωμένα, δηλαδή:
– στο να είμαστε όλα ίσα απέναντι στον νόμο, τύποις και ουσία. Όχι τώρα, αλλά πάντα, κάθε φορά σε κάθε νόμο.
– και να έχουμε όλα τα ίδια δικαιώματα, όχι μόνο τις ίδιες υποχρεώσεις.
Γίνεται ένα τεράστιο παζάρι για το ποιοί πολίτες έχουν δικαίωμα στον πολιτικό γάμο και την οικογένεια και ποιοί στη γονεΪκότητα μέσω παρένθετης κυοφορίας, λες και η ισότητα έχει κλίμακα, διαβαθμίσεις και 50 αποχρώσεις του γκρι…Κανένα μα κανένα απολύτως άλλοθι δεν υπάρχει για λιγότερα δικαιώματα σε συγκεκριμένη μερίδα πολιτών όταν οι υποχρεώσεις όλων μας παραμένουν ακριβώς οι ίδιες.
Συνεπώς πολιτικός γάμος και πρόσβαση στη γονεϊκότητα οφείλουν να είναι νομικά κατοχυρωμένα για όλα τα άτομα ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας, έκφρασης ή χαρακτηριστικών φύλου.
Και έτσι απλά, κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει η συζήτηση. Τα δικαιώματα δεν είναι ρούχα…Στην ισότητα δεν χωράνε παζάρια και εκπτώσεις.