Όπως γράψανε και στο αγαπημένο μου μουσικό site για την ανασκόπηση της χρονιάς που έφυγε, το ίντερνετ έχει αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον χώρο και τον χρόνο, υπάρχει μόνο ένα αέναο εδώ και τώρα, οπότε, γιατί όχι, έτσι και το Pasticcio κάνει στο τέλος Ιανουάριο του 2018 την ανασκόπηση με Τα Καλύτερα Longreads του 2017.
Πατήστε το πλέη στη λίστα με το soundtrack του The End of the F***ing World και διαλέξτε με ποια από τις ιστορίες που σας έχω διαλέξει θα ξεκινήσετε.
Στο τέλος θα βρείτε την αγάπη, σας το υπόσχομαι…
«Ο Knight δεν είπε σε κανέναν πού θα πήγαινε. “Δεν είχα κανέναν να το πω”, λέει. “Δεν είχα φίλους. Δε με ενδιέφεραν οι συνάδελφοί μου”.
Στα 20 του χρόνια, ο Christopher Knight πάρκαρε το αυτοκίνητό του σε ένα απόμερο μονοπάτι στο Maine και απομακρύνθηκε έχοντας μαζί του μόνο κάποια πολύ βασικά εφόδια. Δεν είχε κανένα πλάνο. Το βασικό κίνητρό του ήταν να αποφύγει την επαφή με τους ανθρώπους. Αυτή είναι η ιστορία του.
«Ο ήχος που ακούει ο Muhammad Ali την ώρα που πεθαίνει είναι ο ίδιος που ακούν τα νεογέννητα τη στιγμή που έρχονται στον κόσμο. Είναι λίγο μετά τις 8.30 το πρωί, Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016.
«Καθισμένος δίπλα από την εκκλησία, πίνοντας από ένα μπουκάλι Smirnoff Ice, σκέφτηκε ότι έπρεπε να μπει μέσα και να τους πυροβολήσει.
Ήταν ένα μικρό γκρουπ που προσευχόταν-ένας ιερέας, ένας ιεροκήρυκας, οκτώ γυναίκες, ένας νέος άντρας, ένα μικρό κοριτσάκι. Πίστευε ότι, ως μαύροι Αμερικάνοι, βίαζαν “τις γυναίκες μας και είχαν κάνει κατάληψη της χώρας μας”.
«Ένας φίλος μου λέει ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους της παγκόσμιας τάξης: Λέει ότι σε μερικές δεκαετίες θα τρώμε αρουραίους και βολβούς από τουλίπες, όπως έκαναν παλιότερα οι άνθρωποι σε περιόδους κατάρρευσης κοινωνικών δομών. Σκέφτομαι τον ρόλο που μπορεί να έπαιζαν οι καλοί τρόποι σε ένα τέτοιο πλαίσιο και νομίζω ότι θα ήταν σημαντικός.
Καθώς δεν έχω δοκιμαστεί ποτέ, δεν έχει χρειαστεί να πεινάσω, δεν έχω βιώσει πόλεμο ή ρατσισμό, δεν γνωρίζω αν είμαι γενναία ή δειλή, ανιδιοτελής ή εγωκεντρική, ενάρετη ή παραπλανημένη, οι καλοί τρόποι θα ήταν μία κάποια πυξίδα για αρχή.»
«Η ενστικτώδης τάση για ισονομία φαίνεται να ήταν βασικός λόγος για την εύπορη μεν ζωή των κυνηγών-συλλεκτών, αλλά χωρίς υπερβολές και χωρίς ανταγωνιστικότητα στην απόκτηση αγαθών. Το μυστικό συστατικό φαίνεται να είναι η τιθάσευση της γενικής ανθρώπινης ροπής προς τη ζήλεια. Αν αυτού τους είδους η ισονομία είναι μία προϋπόθεση για να περάσουμε στο μέλλον ομαλά σε μία κοινωνία και οικονομία χωρίς εργασία, τότε υποψιάζομαι ότι έχουμε δύσκολο δρόμο μπροστά μας.
Η θετική χρήση της ζήλειας σε κοινωνικό επίπεδο – αυτό ναι, θα είναι μία τεχνολογία σχεδόν τόσο χρήσιμη όσο η φωτιά».
«To 1994 πήγα στο Σικάγο για να συναντήσω την Christie Hefner, την οποία λατρεύω. Της είπα ότι ήταν άδικο που το Playgirl δεν κινούταν προς την κατεύθυνση που θα έπρεπε 21 χρόνια μετά…Δε δόθηκε ποτέ η δυνατότητα στις γυναίκες να νιώσουν άνετα να εξερευνήσουν τη σεξουαλικότητά τους. Νιώθουν βρώμικες αν το κάνουν. Οι γυναίκες χρειάζονται ένα μέρος όπου θα έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό και να ενθουσιάζονται. Το αξίζουμε. Της είπα: “Ως γυναίκες, δεν πρέπει να το αφήσουμε αυτό να συμβεί”. Συμφώνησε απόλυτα μαζί μου, αλλά απάντησε “Η πραγματικότητα είναι πως δεν μπορούμε να πάρουμε αυτό το ρίσκο. Σου εύχομαι καλή τύχη!”.
Το δυστύχημα με το Playgirl είναι ότι δεν είχε ποτέ μία δυναμική γυναίκα ως ιδιοκτήτρια».
«Ο Brian Eno μπήκε τρέχοντας μέσα στο στούντιο ηχογράφησης, όπου εκείνος και ο David Bowie δούλευαν για να δημιουργήσουν το μέλλον της μουσικής, κραδαίνοντας ένα αντίτυπο του “I Feel Love.” “Αυτό είναι, μην ψάχνεις περαιτέρω” είπε σχεδόν χωρία ανάσα.
“Αυτό είναι το τραγούδι που θα αλλάξει τον ήχο της κλαμπ μουσικής για τα επόμενα 15 χρόνια“.