Το Pasticcio είναι και πάλι εδώ, ενωμένο, δυνατό.
Είναι τόσο ενωμένο όσο η ανθρωπότητα μέσα από τα μάτια και το όραμα των αδερφών Γουατσόφσκι, τόσο δυνατό όσο η δεύτερη σεζόν και το σάουντρακ του Master of None, έχει στραμμένα τα μάτια στο μέλλον κι επιτρέπει για πρώτη και τελευταία φορά ένα κάποιο closure.
Καθίστε αναπαυτικά, πατήστε play και πάμε…
«Μην το κόψεις, μην το κόψεις, άστο να ακουστεί όλο». Μία συλλογική έκκληση πλανάται πάνω από την τελευταία σκηνή του επεισοδίου “The Dinner Party” στη δεύτερη σεζόν της σειράς Master of None, η συλλογική έκκληση των 30somethings. Ο Dev, ο πρωταγωνιστής, έχει μόλις αφήσει στο ξενοδοχείο της Tο Κορίτσι, η υπόσχεση για ένα φιλί αιωρήθηκε για μερικά δευτερόλεπτα στον αέρα, η στιγμή πέρασε, Το Κορίτσι κατέβηκε, ο Dev ξέρει καλύτερα ότι η ζωή δεν είναι ρομαντική κομεντί με μεγάλες κινηματογραφικές χειρονομίες, δεν λέει στον οδηγό να γυρίσει πίσω, δεν μπορεί να πει στον χρόνο να γυρίσει πίσω για να της πει «τι δεν έχω εγώ που το έχει αυτός;» και έτσι η σκυτάλη δίνεται στις πρώτες νότες από το “Say hello, wave goodbye” των Soft Cell. Για τα επόμενα 3 λεπτά περίπου που ακούγεται το τραγούδι αυτό, ο Dev, ζαλισμένος από ανεκπλήρωτο έρωτα και αλκοόλ, κάθεται σιωπηλός στο πίσω κάθισμα ενός Uber, αφήνει το σώμα του να κινείται με το ρυθμό που επιβάλλει το αυτοκίνητο, ενώ το μυαλό και η ζωή του κινούνται με τον ρυθμό που επιβάλλει Το Κορίτσι. Δε χρειάζεται άλλη δράση, γιατί ο Marc Almond οπτικοποιεί με τους στίχους και τη φωνή του όσα σκέφτεται ο Dev για μια σχέση που στο μυαλό του έχει τελειώσει ήδη πριν καν ξεκινήσει, όσα έχουμε σκεφτεί σχεδόν όλοι μας στο τέλος μιας βραδιάς που καταλήγει με ένα άδειο διπλανό κάθισμα αυτοκινήτου και μια άδεια διπλανή πλευρά κρεβατιού.
Τα παιδιά στο Pitchfork συμφωνούν ότι αυτή η σκηνή θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο βίντεο κλιπ για αυτό το τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1981 και έγραψαν ένα άρθρο για όλο το soundtrack της δεύτερης σεζόν της σειράς που μιλάει κατευθείαν στη γενιά και την καρδιά αυτών που μεγάλωσαν με MTV και συνεχίζουν να ανακαλύπτουν μουσική στα recommendations του Spotify.
It’s you. Only you
It’s you. Only you
It’s you. Only you
You are an important person. A rare individual. A unique creature. There has never been anyone just like you and never will be. You have talents and abilities no one else has. In some ways you’re superior to any other living person. The power to do anything you can imagine is within you when you discover your real self by practicing a few simple laws of success.
Οι παραπάνω στίχοι είναι από το “Adventures in Success”, ένα leftfield disco classic τραγούδι που επίσης ακούγεται στο soundtrack του Master of None. Η Lynn Goldsmith αποφάσισε το 1983 να κάνει ένα διάλειμμα από το να φωτογραφίζει διάσημους μουσικούς και να συνεργαστεί με μερικούς από αυτούς, προκειμένου να κυκλοφορήσει ένα δικό της άλμπουμ. Με το ψευδώνυμο “Will Powers” και εκμεταλλευόμενη το τρεντ της εποχής για εγχειρίδια αυτοβοήθειας και γκουρού που υπόσχονταν ότι «το σύμπαν είναι με το μέρος σου», πριν αυτό γίνει cover photo με τη γνωστή ρήση του Κοέλιο, η Goldsmith κυκλοφόρησε το άλμπουμ της με τίτλο Dancing for Mental Health. Το “Adventures in Success” είναι ίσως το μόνο σωστό πράγμα που έχει κάνει ο Sting, με τον οποίο συνεργάστηκε, και το κατά πόσο θα πάρει κάποιος στα σοβαρά τους στίχους του ή θα τους προσδώσει ειρωνικό τόνο, φανερώνει περισσότερα πράγματα για τον ίδιο, παρά για τον Sting και την Goldsmith.
NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute
Το διαστημόπλοιο “Cassini” της NASA έχει προγραμματιστεί να συντριβεί στον Κρόνο στις 15 Σεπτεμβρίου, ολοκληρώνοντας έτσι την αποστολή του στον πλανήτη αυτό μετά από 13 χρόνια. Στη φωτογραφία αυτή που τραβήχτηκε στις 12 Απριλίου, διακρίνονται οι δακτύλιοι του Κρόνου. Η μικρή δυσδιάκριτη κουκίδα ανάμεσά τους είναι η Γη. Αν αυτές οι δύο παράγραφοι σου φαίνονται ασύνδετες, τουλάχιστον μπορείς να κρατήσεις αυτό το tweet.
Ακόμα κι αν δεν έχεις δει την κλασική ταινία From Here to Eternity/ Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι, σίγουρα κάπου θα έχεις πετύχει αυτή τη σκηνή με το ίσως πιο διάσημο κινηματογραφικό υγρό φιλί. Και σχεδόν σίγουρα θα έχεις δει Το Κουρδιστό Πορτοκάλι. Εγώ, όμως, θέλω να σου πω να δεις το Sense8. Τη σειρά των αδερφών Γουατσόφσκι (τα μυαλά πίσω από το Matrix) που αποτελεί ένα πολυπολιτισμικό κολάζ, καταργώντας τα σύνορα ανάμεσα στις χώρες και τα φύλα, που επανερμηνεύει από κλασικές κινηματογραφικές σκηνές, όπως αυτές που προαναφέρθηκαν, μέχρι κλασικές αντιλήψεις για τις σεξουαλικές προτιμήσεις, και που διακρίνεται από μία συνεχή ρευστότητα, από τις σκηνές ομαδικών δράσεων μέχρι τις σκηνές ομαδικών σεξουαλικών πράξεων. 8 άνθρωποι από διαφορετικές χώρες και διαφορετικά background βρίσκονται να συνδέονται ξαφνικά σε συνειδησιακό επίπεδο χωρίς να έχουν γνωριστεί ποτέ στη μέχρι τότε ζωή τους και τα αδέρφια Γουατσόφσκι παραδίδουν μία σειρά sci-fi που καταργεί φόρμες και νόρμες, απεικονίζοντας την πολυφωνία, την πανσεξουαλικότητα και το “unity in diversity” με έναν τρόπο που δεν έχει γίνει ποτέ ξανά στην τηλεόραση. Έξτρα κρέντιτ: αγαπημένη ταινία ενός από τους πρωταγωνιστές είναι o Κόναν ο Βάρβαρος.
Υ.Γ. Το Netflix ανακοίνωσε ότι δε θα ανανεώσει τη σειρά για τρίτη σεζόν. Η απάντηση δόθηκε πάλι με ένα tweet, αυτή τη φορά από τον Θοδωρή Δημητρόπουλο.
Kristen Stewart for The Hollywood Reporter/ Laocoön and his sons, also known as the Laocoön Group.
Το «Σύμπλεγμα του Λαοκόοντος» είναι ένα γλυπτό ρωμαϊκής περιόδου που βρίσκεται στα Μουσεία του Βατικανού και αναπαριστά τον Λαοκόοντα, έναν Τρώα ιερέα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, και τους γιους του να στραγγαλίζονται από φίδια. Κατά την παράδοση, ο Λαοκόων είχε διαπράξει ασέβεια προς τον θεό Απόλλωνα, επειδή είχε παντρευτεί και είχε γίνει πατέρας. Ο Λαοκόων θανατώθηκε, μετά την απόπειρά του να αποκαλύψει το τέχνασμα του Δούρειου Ίππου. Στην Αινειάδα, ο Βιργίλιος βάζει τον Λαοκόοντα να λέει “Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας”, προειδοποιώντας τους Τρώες να μη δεχθούν τον Δούρειο Ίππο ως δώρο από τους Έλληνες.
Οι εμφανίσεις της διάσημης ηθοποιού Kristen Stewart στο φετινό φεστιβάλ των Καννών είχαν στόχο, μεταξύ άλλων, να αμφισβητήσουν το κατεστημένο για τον αυστηρό ενδυματολογικό κώδικα που επιβάλλεται κυρίως στις γυναίκες. Κατά την παράδοση και μέχρι πρόσφατα, οι γυναίκες έπρεπε να φοράνε ψηλοτάκουνα παπούτσια κι επίσημο ένδυμα, συνήθως φόρεμα, στις εμφανίσεις τους στο φεστιβάλ. Η Stewart θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι έχει διαπράξει «ασέβεια» απέναντι στους άτυπους κανόνες αντίστοιχων εκδηλώσεων με τη συγκεκριμένη εμφάνισή της, αλλά δηλώνει ότι δεν μπορεί κανείς πλέον να της ζητάει κάτι τέτοιο.
Αναγνωρίζοντας «τα δώρα» που μπορεί να φέρει, σε αυτό το άρθρο από το site της Lainey, της scholar που όλοι χρειαζόμαστε, όπως λέει και η φίλη μου η Εύα, η συντάκτης παροτρύνει όχι μόνο να «μη φοβού», αλλά τονίζει και την επιπλέον σημασία της μόδας στο συγκεκριμένο Φεστιβάλ, καθώς κάθε εμφάνιση σχολιάζεται περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, πετυχαίνοντας έτσι να επιστήσει περαιτέρω την προσοχή στις γυναίκες δημιουργούς και στα ονόματά τους στις λεζάντες κάθε φωτογραφίας, συμβάλλοντας στην παράλληλη ανάδειξη του έργου τους.
“New York City, 1965”, Joel Meyerowitz/Courtesy Beetles + Huxley
Για κλείσιμο, το κινηματογραφικό φιλί που δε δόθηκε από τον Dev Στο Κορίτσι, το έδωσε ένα άλλο αγόρι 52 χρόνια πριν και ο φωτογράφος Joel Meyerowitz ήταν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή για να το απαθανατίσει. Ο Meyerowitz άφησε την καριέρα του ως διαφημιστής για να γίνει φωτογράφος το 1962 και στις αρχές του 1970 άφησε το ασπρόμαυρο φιλμ για να αφιερωθεί απόλυτα στο χρώμα.
Το αποτέλεσμα στο πρόσφατο αφιέρωμα στην έγχρωμη δουλειά του από τους New York Times.
(editor’s note: διακρίνοντας το θέμα που διατρέχει την επανεμφάνιση της στήλης, εκ της διευθύνσεως σύνταξης προτείνεται το Αναζητώντας Ένα Φιλί Τα Μεσάνυχτα, το φιλμ που σε εναν δίκαιο κόσμο θα ήταν η rom com της περασμένης δεκαετίας αντί για τις 500 Μέρες με τη Σάμμερ)
