Ωραία βόλτα μεσημεριανή, το τρένο πήγε με υπερηχητική ταχύτητα σε ένα πανέμορφο πάρκο όπου κελαηδούσαν τα ομορφότερα των πουλιών της πλάσης. Παντού υπήρχε παγωτό και όμορφα κορίτσια, παντού υπήρχαν καραμέλες και μικρά παιδιά που έτρεχαν ευτυχισμένα, παντού ο ουρανός φώτιζε ό,τι έπρεπε να φωτιστεί και με την σκιά έκρυβε ό,τι έπρεπε να κρύβεται. Ο χρόνος, ο τόπος και ο άνθρωπος ζούσαν χρυσές στιγμές όταν ήρθαν διάφορα αιμοβόρα λιοντάρια που τρέχαν όμως υπερβολικά αργά και κάτι τεράστιοι ελέφαντες που τρέχαν υπερβολικά γρήγορα. Αμέσως επιστρατεύτηκαν από την ασφάλεια του πάρκου τοξότες και μάγοι και κλέφτες και άρχισαν να κυνηγάνε και να προγκάρουν τα ζωντανά που απειλούσαν τα παιδάκια τον ουρανό και τις σοκολάτες και σχεδόν αμέσως και εγώ κατάλαβα ότι είχα πάρει πάλι τον Υπεραφρικανικό Σιδηρόδρομο και ήμουν ή στην Κένυα ή στην Μαδαγασκάρη ή στο Χαρτούμ ή στην Υπερβορέα και έπρεπε να γυρίσω γρήγορα για το απογευματινό στο μαγαζί όπου θα έρχονταν διάφοροι πελάτες, περίεργοι, πωλητές, πλανόδιοι χασάπηδες, για να έχω ιστορίες να διηγούμαι και για να έχω και σκοπό και νοηματόδοτηση και γενικά λόγο ύπαρξης, όσο γίνεται τουλάχιστον. Μίσθωσα 4 από τους υπερβολικά γρήγορους Ελέφαντες και με πήγαν 40 χιλιόμετρα μακρυά σε ένα αεροδρόμιο από κόνδορες και γυπαετούς και είμαι εδώ στην ώρα μου για να στείλω ανταπόκριση απο Αφρικανικά πάρκα και πτήσεις Πίζνες Κλας πάνω σε όρνεα, για τα μάτια σας και μόνο. Πάντως ο τόπος ήταν άγνωστος, θύμιζε Παταγωνία αλλά ποτέ δεν θα είμαι σίγουρος.