Μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας με το πράσινο και φαντασμαγορικό Βιτάρα να ξεχύνεται με όλη του την ορμή, την οργή, την δύναμη, το κάλλος, την αξιοπρέπεια και την καλοσύνη στην οδό Σωκράτους και αφού προσπέρασα την Πειραιώς και κατέβηκα τα υψίπεδα και τα κορακοβούνια της Πλατείας Ομονοίας κατευθύνθηκα προς τον ομφαλό της γης αλλά επειδή κανείς δεν ξέρει που είναι είπα να περάσω δυτικά και πολιτισμένα προς την πλατεία Κάννινγκ και αποφάσισα να σταθώ κάπου εκεί για να θαυμάσω το μοναδικό στην Ελλάδα άγαλμα του Ασουρμπανιμπάλ αλλά επειδή είχε γύρω του 45 συντηρητές με πορτοκαλί φορεσιές που ψάλανε το τροπάριο της Κασσιανής στα κινέζικα άλλαξα γνώμη και κατευθύνθηκα προς άλλα μονοπάτια σε λίμνες παρακείμενες στην οδό Μητροπόλεως και ακόμα πιο πέρα σε ένα ποταμάκι στην πλατεία Αβησσυνίας όπου και αποφάσισα να παρκάρω αλλά έκανα για πολλή ώρα γύρους και δεν έβρισκα πάρκινγκ οπότε συνέχισα για να φάω σε ένα από τα καπηλειά στην γειτονική Βάρη αλλά είχαν όλα απεργία για κλαδικά θέματα της Ένωσης Πωλητών Ψητού Κρέατος ΕΠΨΚ (!) και έφτασα μέχρι το Σούνιο που φωταγωγημένο από τον Ήλιο φάνηκε σχεδόν απόκοσμα αρχαίο και σκέφτηκα ότι ενώ ξεκίνησα για τα κεντρικά του Popaganda σε κρυφό σημείο κάπου στην Ελλάδα κατέληξα μοναδικός επιβάτης μεσημεριάτικα σε ένα μικρό καραβάκι προς την Αστυπάλαια και αποφάσισα να κάνω ανταρσία στο πλοίο και αφού πέταξα με ευγενικές απειλές τον καπετάνιο από την γέφυρα επέστρεψα στο ήσυχο λιμάνι της Κεφαλλονιάς από όπου ξεκίνησα. Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, αλλά αυτά τα λένε πειρατές στην Σομαλία, που έχουν σαφές συμφέρον. Πάντως το απόγευμα με περιμένει το μαγαζί οπότε αυτό το κείμενο ολοκληρώνεται σε 9 λέξεις και ήδη μπήκα στο ΚΤΕΛ Αργοστολίου και επιστρέφω κραταιός.