Μόλις πήρα από το συνεργείο πλήρως αναβαθμισμένο το καταπράσινο τρομερό μου Βιτάρα και είπα να βγω σε κάποια μακριά και μοναχική λεωφόρο να το δοκιμάσω. Άρχισα στην αρχή σιγά με περίπου 100 χιλιόμετρα σε κάτι σοκάκια σαν της Μυκόνου και του Μετσόβου και μετά όρμηξα με φούρια και οργή στην Εγνατία και κατέβαινα προς Ηγουμενίτσα μέχρι που άλλαξα γνώμη και έστριψα δεξιά με 250 προς Πόδαγρετς, Βελιγράδι, Βουκουρέστι, Λονδίνο και γύρισα από τον περιφερειακό των Άλπεων ,πάνω από την Ζυρίχη όπου ήπια σκέτο φραπέ στην υπέροχη λίμνη Βικτωρία στις παρυφές του Κιλιμάντζαρο και έριξα μια αναστροφή προς Βαγδάτη όπου σερβίρουν μυδοπίλαφο με ιαγουάρο σουβλιστό και από εκεί βρέθηκα ξαφνικά στα Άνω Λιόσια και πιο πέρα στην Έδεσσα όπου έπλυνα το Βιτάρα κάτω από τον διάσημο καταρράχτη. Γενικά ήταν ωραία βόλτα, γέμιζα νερό το τεπόζιτο ανά τακτά διαστήματα και το αμάξι φύσαγε και έσκαβε μέχρι που σε ένα απρόσμενο τράφικ κοντά στο Μπρονξ τράκαρα με έναν Ινδό ταξιτζή και ξαφνικά το αμάξι πετάχτηκε προς τα πίσω σαν να ήταν μπαλάκι του τένις. Απ`ότι κατάλαβα το συνεργείο είχε κάνει όλο το αμάξι πλαστικό ,σαν καουτσούκ και πλέον δεν φοβάμαι για τράκους ή κακοτοπιές. Ή απλά πάλι έπαιζα με λέγκο στο πάτωμα πάνω σε παγκόσμιο Άτλαντα, ή μπήκα μέσα σε κάποιο κομπιούτερ και με αφομοίωσε το GPS, πάντως έχω κατασταλάξει σε 4 μόνο πραγματικότητες άρα είναι σχεδόν υποφερτό το σενάριο, δεν μπερδεύομαι πολύ, κυρίως όταν τα σχηματοποιώ γράφοντας τα για εσάς. Το βράδυ φαίνεται πάλι πολύ ωραίο, αλλά το αμάξι δεν το ξαναπλησιάζω για λίγο καιρό, ψιλοζαλίζει κάπως.