Κάπου ανάμεσα στα Χανιά και την Αθήνα, σε πτήση της Aegean Airlines Χανιά-Αθήνα-Μόναχο, χάθηκε μια μονόφθαλμη γάτα που ακούει στο όνομα Rodri και αντί να πάρουμε απαντήσεις για το πώς έγινε αυτό και πού είναι η γάτα, έχουμε ανακοίνωση της εταιρείας που ζητά κατανόηση από τους πελάτες της και τους κηδεμόνες της Rodri, όσο εκείνη ψάχνει.
Μόνο που ο χρόνος εδώ δεν κυλά όπως στις διακοπές τον Αύγουστο. Κάθε λεπτό που έχει περάσει από τη στιγμή που η Rodri εξαφανίστηκε είναι και ένα λεπτό πιο κοντά στην πιθανότητα να πεθάνει (αν αυτό δεν έχει ήδη συμβεί).
Το ζευγάρι που ταξίδευε, κατήγγειλε την εξαφάνιση που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στις 9 Μαρτίου. Όταν η πτήση έφτασε στην Αθήνα, το ζευγάρι αντιλήφθηκε πως η αγαπημένη τους Rodri, η οποία θα πήγαινε για θεραπεία για το μάτι της, έχει χαθεί. «Χθες ήταν τα γενέθλια της κόρης μου, και το γατάκι που είχε σώσει από τα σκουπίδια και το οποίο πήγαινε για θεραπεία για να σώσει το ματάκι του, εξαφανίστηκε ανεξήγητα και ύποπτα σε αεροδρόμιο» έγραψαν.
Έχουν περάσει 5 μέρες από τη στιγμή που η Rodri εξαφανίστηκε. Τις πρώτες τρεις, οι κηδεμόνες της προσπαθούσαν να έρθουν σε επαφή με την εταιρεία αλλά όλα λειτουργούσαν αργά, όπως τους είπαν, επειδή ήταν Σαββατοκύριακο. Μετά την έκταση που πήρε η δημοσιοποίηση του συμβάντος στα κοινωνικά δίκτυα, ήρθε και η ανακοίνωση της Aegean, η οποία επισημαίνει πως συνεργάζεται με τις Αρχές των αεροδρομίων, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια για τον εντοπισμό της Rodri, ενώ παράλληλα ξεκαθαρίζει πως δεν πρόσφερε ποτέ αποζημίωση ύψους 100 ευρώ στους κηδεμόνες της (όπως είχε γραφτεί), αποδίδοντας τα όσα διαδίδονται στα social media σε ψεύτικο λογαριασμό που δεν έχει καμία σχέση με την εταιρεία.
Η κηδεμόνας της Rodri όμως έχει λογαριασμό στο Facebook μέσω του οποίου έχει αναρτήσει όλα τα σχετικά έγγραφα ταξιδίου της γάτας, φωτογραφίες από το σπασμένο σπιτάκι μεταφοράς, όπως το παρέλαβαν στην Αθήνα – εμφανέστατα από βίαιη πρόσκρουση, αλλά και πολλά βίντεο της Rodri πριν το ταξίδι, ευτυχισμένη στην αγκαλιά εκείνων που τη μάζεψαν από τα σκουπίδια. Στην ίδια πτήση, ταξίδευαν σε ξεχωριστά σπιτάκια δύο ακόμα γατάκια δικά τους, τα οποία έπρεπε να παραλάβει στο Μόναχο η κηδεμόνας τους, γι’ αυτό και δεν έμεινε στην Αθήνα. Έτσι, η προσπάθεια συνεχίζεται μέσω τηλεφωνικής επικοινωνίας και κοινωνικών δικτύων.
Δεν έχουν όμως τόση σημασία αυτά. Αυτά είναι απλά οι λεπτομέρειες για να λυθούν οι απορίες των περίεργων και των δύσπιστων. Σημασία έχουν άλλα. Το ότι ζωάκι συντροφιάς, ήδη καταπονημένο με ένα μόνο μάτι -και αυτό σχεδόν τυφλό-, ένα ζωντανό πλάσμα δηλαδή, απλώς αντιμετωπίστηκε σαν βαλίτσα που την πετάνε βιαστικά κάτω και χάθηκε. Είτε γιατί κάποιοι υπάλληλοι του αεροδρομίου φέρθηκαν ανάρμοστα, είτε γιατί οι υπάλληλοι της αεροπορικής εταιρείας αδιαφόρησαν.
Τα γατιά, τα σκυλιά και όλα τα ζώα που αναγκάζονται να ταξιδέψουν κάργκο θα έπρεπε να δέχονται φροντίδα και προσοχή όπως ένα παιδί. Να υπάρχει κάποιος μαζί τους κάθε φορά που αλλάζουν σημείο, ο οποίος θα φροντίζει μόνο αυτά. Φαντάζεστε να δίνατε το παιδί σας να ταξιδέψει ασυνόδευτο και όταν θα έφτανε το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο που το περιμένετε, να σας πουν “συγνώμη, λάθος, το χάσαμε”;
Έχω και μονόφθαλμο γάτο, αλλά και έχει τύχει στο παρελθόν να παραλάβω την αδερφή μου όταν ήταν ανήλικη από αεροδρόμιο του Λονδίνου που είχε ταξιδέψει ασυνόδευτη. Όταν διάβασα την είδηση, πέρασαν όλα αυτά τα πιθανά σενάρια απώλειας δύο αγαπημένων μου πλασμάτων μπροστά από τα μάτια μου και για πολλή ώρα δεν μπορούσα να συνέλθω από τη στεναχώρια, κλαίγοντας σαν να είχε πραγματικά συμβεί κάτι τέτοιο εξαιτίας του τρόμου που ένιωσα.
Και αυτή θα έπρεπε να είναι απλώς η λύση ανάγκης. Στην πραγματικότητα κανένα ζώο συντροφιάς δεν θα έπρεπε να ταξιδεύει κάργκο. Παγωμένο, στοιβαγμένο, τρομαγμένο, μόνο του σε ένα άγνωστο, αγριευτικό, θορυβώδες, σκοτεινό περιβάλλον. Θα έπρεπε κάθε αεροσκάφος να έχει έναν ειδικό χώρο στην καμπίνα του για τα ζώα μας.
Κάποιοι φίλοι μου Έλληνες που ζουν πλέον στη Σκωτία και έχουν σκύλο, μου έστειλαν μήνυμα χθες διαβάζοντας το περιστατικό για να μου πουν ότι ακόμα και αν είχαν μια μικρή σκέψη να χρειαστεί να δώσουν κάποια στιγμή το σκυλί τους να ταξιδέψει κάργκο, μετά από αυτό εξανεμίστηκε. Εκείνοι όμως έχουν τη δυνατότητα να μπορέσουν να ταξιδέψουν πίσω στη χώρα τους οδικώς. Κάποιοι άλλοι δεν την έχουν και δεν μπορείς να φτάσεις παντού οδικώς. Πρέπει να μπορείς όμως να μην αποχωρίζεσαι το τετράποδο παιδί σου στην πτήση, όπως δεν αποχωρίζεσαι και το παιδί σου. Όχι σαν option, μέχρι 8 κιλά, λες και αγοράζεις κρέας στον χασάπη.
Στην Ελλάδα πλέον η κατάσταση είναι τέτοια που η απώλεια προσπαθεί να περαστεί σε όλους μας σαν κανονικότητα. Είτε πρόκειται για ανθρώπους, είτε για ζώα. Γιατί κανείς δεν μεριμνά πραγματικά, κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν τιμωρείται εν τέλει. Όλοι στο απυρόβλητο. Κι όμως, όπως υπάρχει ο νόμος περί κακοποίησης ζώων, θα έπρεπε να έχει ψηφιστεί και νόμος για την απώλεια και κακομεταχείριση ζώων από τις αεροπορικές εταιρείες, τους υπεύθυνους μεταφορών στα αεροδρόμια και τους συνοδούς αέρος και εδάφους. Και να τιμωρούνται και αυτοί όπως κάποιος που θα κακοποιήσει ένα ζώο. Και όχι να γίνει νόμος η ατιμωρησία. Γιατί, λυπάμαι που το λέω, αλλά φαίνεται πως προς αυτό οδεύουμε.