Ο Τσιάρτας και η Εκκλησιαστική Εξουσία

Διάβασα προσεκτικά τη νέα επίθεση του Τσιάρτα στους ομοφυλόφιλους από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τρόμαξα. Διαφώνησα , οργίστηκα. Ο άνθρωπος αυτός δεν συζητά. Αποφαίνεται μόνος του για μια σειρά θεμάτων απ’ αυτά που αφορούν συνολικά μια κοινωνία και για τα οποία μπορείς να γράψεις κάτι έπειτα από μια σχετική έρευνα σε βιβλιογραφικές και άλλου είδους πηγές. Απ’ αυτά για τα οποία μπορείς να γράψεις κάτι έπειτα από συζητήσεις με ομοφυλόφιλους (μέλη γενικότερα της LGBQTI κοινότητας) και ετεροφυλόφιλους.  Πρόσεξα καλά την ετοιμότητα του Τσιάρτα και των λοιπών ομόδοξων του. Δίνει μια πρώτη αίσθηση αυτή η πρεμούρα αρπακτικού που εμφανίζεται στον κάθε αντιδραστικό αίφνης μόλις διαφανεί και η παραμικρή ελπίδα για αποκατάσταση της ισότητας μεταξύ όλων των ανθρώπων. Ένας κυματισμός που προϋπάρχει στις σκέψεις των ομοφοβικών και που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει τρικυμιώδης . Ο Νότης Σφακιανάκης, ο Τσιάρτας, ο Αμβρόσιος επηρεάζουν πολύ κόσμο και είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους να λένε τη γνώμη τους επισύροντας και τις όποιες συνέπειες τους. Προσωπικά προσέχω πολύ τον αριθμό όσων επιλέγουν να τους ακολουθήσουν ευαρεστημένοι για να ενδυναμώσουν το  ελληνοχριστιανικό τόξο-όπως αυτοί το εννοούν. Κι εδώ είναι που βρίσκεται και μια μεγάλη απορία την οποία απευθύνω προς όλους αυτούς τους ανθρώπους. Θέλω να μου εξηγήσουν γιατί συνδέουν με δηκτική φλυαρία την έλλειψη πατριωτικού φρονήματος και την αλλοίωση του εθνικού πολιτισμού μας με την απόκλιση απ’ την ετεροκανονικότητα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Το θέμα ξεκίνησε από το νομοσχέδιο με τίτλο «μέτρα για την προώθηση των θεσμών της αναδοχής και της υιοθεσίας». Ένα νομοσχέδιο το οποίο παρακινεί  σ’ ένα πρώτο βήμα προόδου προς την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Η βαρβαρότητα όμως, για την οποία έγραψα παραπάνω, κάνει και τον πλέον αισιόδοξο επιφυλακτικό στην οριστικοποίηση ενός τέτοιου νομοσχεδίου. Αυτοί οι άνθρωποι που εξανίστανται και μόνο στο άκουσμα της λέξης gay δίνουν το βροντερό παρόν τους και είναι η πλειοψηφία του πληθυσμού της Ελλάδας. Ίσως να μην είναι ακόμη ο καιρός γι’ αυτό το νομοσχέδιο. Πρέπει να πάψουν οι κορώνες για να μπορούν τα συγκεκριμένα παιδιά να μεγαλώσουν σε υγιές κοινωνικό περιβάλλον. Προσωπικά σκέφτομαι πρώτα τα παιδιά. Όχι των εγωισμό μας και τις ανασφάλειες μας. Μιλάω σαν ένας ομοφυλόφιλος που αφουγκράζεται τα πάντα. Τα παιδιά των ομόφυλων γονέων θα τρώνε bullying μέχρι ασφυξίας τους. Επαναλαμβάνω πως η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη για τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Πρώτα τα παιδιά , όχι ο εγωισμός μας. Ο ενδοσχολικός ρατσισμός θα είναι πολύ έντονος κι αυτά τα παιδιά πολύ ευάλωτα και έκθετα στις επιθέσεις των άλλων. Δεν θέλω να φέρω την ευθύνη του αμείλικτου στιγματισμού ενός παιδιού. Είναι νωρίς ακόμη. Η συζήτηση είναι το όπλο μας. Ο διάλογος, όχι ο πόλεμος.

Μετά τον Τσιάρτα ακολούθησε η εκκλησία. Η άποψη της ήταν προβλεπόμενα αντίθετη στο νομοσχέδιο. Η εκκλησία παραδοσιακά και από τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα,  μετά την ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, είχε συνταχθεί ενάντια στις απόψεις του διαφωτισμού (17ος-18ος αιώνας). Για την εκκλησία ο διαφωτισμός ήταν ένα υλισμός που εισαγόμενος στην χώρα μας θα κατέλυε τα πρωτεία της χριστιανοσύνης στον  τομέα της ηθικής. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί καθηγητές σε μεγάλα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα της Μικράς Ασίας, στην Σμύρνη , την Κωνσταντινούπολη και σε ολόκληρη ευρύτερα εθνική επικράτεια έχαναν της θέσεις τους λόγω των νεωτεριστικών απόψεων τους. Απόψεις που απέκτησαν κατά τις σπουδές τους στην Ευρώπη. Βλέπουμε λοιπόν πόσα βαθιά στο παρελθόν ανάγονται οι μεθοδεύσεις του πατριαρχείου και της αυτοκέφαλης ελληνικής εκκλησίας για εξουσιαστικό μερίδιο κατοχυρωμένο και συνταγματικά. Κι εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Αν κάτι πρέπει να γίνει πρώτα για να μπορέσουν να εφαρμοστούν νόμοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτό είναι ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους. Τότε θα μπορέσουν να απελευθερωθούν  και να επιτελέσουν το έργο τους όλες οι προοδευτικές δυνάμεις.