Φωτογραφία Αρχείου
Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν μια διαρκής επανάληψη τρόμου. Ξεκίνησε σχεδόν με τον ίδιο απαράλλακτο τρόπο που τελείωσε. Με αγχωμένα μηνύματα, αγωνιώδη τηλεφωνήματα που καλούσαν σε βοήθεια και κουνημένα βίντεο. Τα χέρια όταν απειλούνται και κυνηγιούνται είναι ασταθή αλλά η απεικόνιση του φόβου από το βροντερό ποδοβολητό και την απροκάλυπτη βία είναι διάφανη.
Δε μπορεί να την επισκιάσει η επιλεκτική και αντιδεοντολογική σιωπή της πλειονότητας των media. Η Ελληνική Αστυνομία – βλέπεις – δε θαμπώνεται από ζαρντινιέρες, παρά μόνο εάν πρόκειται να «σκοντάψει εκεί και να αυτοτραυματιστεί κάποιος φοιτητής».
Ο δικός της «Μεγάλος Περίπατος» εξακολουθεί να διεξάγεται πάνω σε πλατείες και ελεύθερους χώρους, καφετέριες, στέκια και ανθρώπινα κορμιά.
Ξύπνησα το Σάββατο το πρωί με μηνύματα που είχαν ξεμείνει αδιάβαστα στο κινητό μου από τα μεσάνυχτα της Παρασκευής. Διάφοροι γνωστοί και καλές μου φίλες ρωτούσαν αν είμαι στα Εξάρχεια, αν έχω μάθει τι γίνεται, αν υπάρχει κάποιος δικηγόρος που να μπορεί να πάει άμεσα ή αν είμαι καλά. Προσωπικά ήμουν καλά γιατί έτυχε το βράδυ της Παρασκευής να μείνω σπίτι για λίγη «νεομαρξιστική προπαγανδα» (Netflix). Είναι, όμως, εξωφρενικό η σωματική ακεραιότητα και η ψυχική ηρεμία των ανθρώπων να διακυβεύονται από το πουθενά, επειδή απλά κυκλοφορούν και διασκεδάζουν σε μια γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας.
Την Παρασκευή το βράδυ στην πλατεία Εξαρχείων γινόταν μια συναυλία αλληλεγγύης για την κατάληψη στην οδό Δερβενίων που εκκενώθηκε πριν λίγες μέρες – αφού η κυβερνητική στρατηγική ενός έτους κατέδειξε ότι όταν τα ερωτήματα για πτυχές της διακυβέρνησης φουντώνουν, η απάντηση είναι πάντα η εκκένωση μιας κατάληψης. Κάποια στιγμή με αφορμή μια προσπάθεια επανακατάληψης του χώρου, εμφανίστηκαν ορδές πάνοπλων αστυνομικών πετώντας δακρυγόνα στην πλατεία και κυνηγώντας κόσμο. Στη συνέχεια επιτέθηκαν αδιακρίτως σε πολίτες που έτρεχαν για να απομακρυνθούν από τον υπαίθριο θάλαμο χημικών και εισέβαλλαν σε μαγαζιά κάνοντας χρήση χημικών σε κλειστούς χώρους και ξυλοκοπώντας εργαζόμενους και θαμώνες.
«Σήμερα τα ξημερώματα η ομάδα δράση μπήκε στο μαγαζί μας απρόκλητα (και προφανώς χωρίς ένταλμα). Παρά τις προσπάθειες μας να εμποδίσουμε αυτή την εισβολή και να υπεραπιστούμε τους θαμώνες και τον χώρο μας μπροστά σε αυτή την ωμή βιαιότητα στάθηκε αδύνατο.
Το αποτέλεσμα ήταν να χτυπήσουν εργαζόμενους και θαμώνες και δυστυχώς να συλλάβουν έναν από αυτούς. Οι οικείοι του συλληφθέντα επικοινώνησαν μαζί μας και μας ενημερώσανε ότι είναι βαριά χτυπημένος και επιπλέον ότι διώκεται για δύο κακουργήματα.
Παρακαλούμε τους ανθρώπους που ήταν μπροστά αν έχουν βίντεο και φωτογραφίες από τον βίαιο ξυλαδαρμό και την σύλληψη να επικοινωνήσουν είτε μέσω της σελίδας μας είτε στο μαγαζί απευθείας. Το ίδιο και για όποιον θα ήταν διατεθειμένος να καταθέσει για τα συμβάντα αυτά. Θα επανέλθουμε άμεσα με μια πιο ολοκληρωμένη ανακοίνωση.»
(ανακοίνωση καφέ Ντέμο στην οδό Κωλέττη)
Παρασκευή 3 Ιουλίου προς Σάββατο, ώρα 00:45, φτάνω Εξάρχεια να συναντήσω την παρέα μου. Στην Πλατεία Εξαρχείων, που λόγω συναυλίας είναι γεμάτη κόσμο, μπάτσοι σκάνε από το πουθενά, περικυκλώνουν τα τριγύρω στενά και αρχίζουν να μας επιτίθενται, σαν σε επίδειξη στρατηγικού σχεδιασμού. Ο κόσμος γύρω μου αρχίζει να τρέχει, το ίδιο κάνω κι εγώ που μόλις είχα φτάσει. Δεν πρόλαβα να καταλάβω τι συμβαίνει, όπως και κανένας μας άλλωστε.
Από την Πλατεία πλήθος κόσμου (μέσα κι εγώ) φεύγει τρέχοντας στη Θεμιστοκλέους με κατεύθυνση προς Ομόνοια. Οι μηχανές της αστυνομίας έρχονται γκαζωμένες από την πλατεία και κυριολεκτικά πατάνε κόσμο. Τελικά κάποιους μας περικυκλώνουν. Οι μπάτσοι πλέον είναι ένα βήμα πίσω μου. Στην πρώτη προσπάθεια διαφυγής μου, με πατάνε στο δεξί μου πόδι με τη ρόδα της μηχανής (είχα ανέβει στο πεζοδρόμιο για να γλιτώσω) και αφού πλέον δεν υπήρχε διέξοδος φωνάζω, σηκώνοντας τα χέρια “είμαι ακίνητος, είμαι ακίνητος” μη προβάλλοντας αντίσταση.. Το αποτέλεσμα ήταν να με χτυπήσουν στο κεφάλι με γκλοπ και να μου προκαλέσουν μεγάλη αιμορραγία. Όντας ζαλισμένος και με το αίμα –χωρίς υπερβολές- να λούζει το σώμα μου, καταφέρνω να φτάσω σε μαγαζί στην Κωλέττη (Μαύρος Γάτος). Οι θαμώνες εκεί μου σκουπίζουν τα αίματα, μου δίνουν πάγο και καλούν ασθενοφόρο. Καταφθάνει μισή ώρα αργότερα. Λίγο πρίν μπούμε στο ασθενοφόρο με την παρέα μου, έρχεται δεύτερη κατά μέτωπο επίθεση της αστυνομίας στην Κωλέττη: πετάνε δακρυγόνα και κρότου λάμψης, με τις μηχανές τους ρίχνουν κάτω τα τραπέζια των μαγαζιών, με τα γκλομπ χτυπάνε ανθρώπους που απλά είχαν βγει για διασκέδαση.
Έχασα πολύ αίμα και χρειάστηκα αρκετά ράμματα. «Σιγά το πράγμα», θα πει κανείς. «Έχουν γίνει και χειρότερα». «Δεν μπορεί, κάτι θα έκανε κι αυτός. Δεν γίνονται τέτοια πράγματα στα καλά καθούμενα»..
Λοιπόν, γίνονται. Και συμβαίνουν κυριολεκτικά στον οποιονδήποτε. Η τυφλή έννομη βία της αστυνομίας θα συνεχίσει να επιβάλλεται, ακόμα κι αν θεωρούμε ότι δεν πρόκειται να συμβεί σε εμάς κάτι τέτοιο, γιατί εμείς ούτε εγκληματίες είμαστε, ούτε μαφία, ούτε υποκινούμενοι χούλιγκανς. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν για να προστατευτούμε από αυτούς που (υποτίθεται ότι) μας προστατεύουν; Να κρυφτούμε; Να μη βγαίνουμε έξω; Αυτό θέλουν; Ποιος μας εγγυάται πλέον ότι είμαστε ασφαλείς;
Πρέπει να αντιδράσουμε όλοι μας σε αυτή την αστυνομοτρομοκρατία.
Να μη μείνουμε άπραγοι.
Αυτή η ανεξέλεγκτη κατάσταση θα συνεχίσει μέχρις ότου να κλειδωθούμε στα διαμερίσματά μας και ποιος ξέρει… ίσως και τότε κάτι να σκαρφιστούν για να κάνουν ντου στα σπίτια μας.
Ζούμε σε μια εποχή που το να είσαι ένας απλός πολίτης που παρακολουθεί συναυλία στα Εξάρχεια αποτελεί δημόσιο κίνδυνο.
Η συναυλία γινόταν για τη στήριξη της εκκενωμένης κατάληψης της οδού Δερβενίων που στήριζε πρόσφυγες»
(μαρτυρία 1 τραυματισμένου πολίτη)
Εχθες το βράδυ είχα πάει για το λάιβ στην πλατεία Εξαρχείων μαζί με μια φίλη μου. Όταν έφτασα δεν είχα προλάβει το λαιβ και ανέβηκα προς την Θεμιστοκλέους για να πάω Στρέφη. Ξαφνικά μπάτσοι μας περικυκλώνουν και μια κοπέλα μας φωνάζει να μπούμε στο σπίτι της για να προφυλαχτούμε. Την στιγμή που έχουμε ανέβει τα σκαλιά και βρισκόμαστε στην εξώπορτα του σπιτιού και μέσα από τα κάγκελα οι μπάτσοι ενώ έβλεπαν ότι δεν θέλουμε να τους κάνουμε τίποτα και ότι απλά θέλουμε να μπούμε μέσα στο σπίτι έριξαν καταπάνω μας σκόπιμα κρότου λάμψης με αποτέλεσμα να με πετύχει στο κεφάλι. Μέσα στα αίματα και σοκαρισμένη από αυτό που μόλις είχε γίνει προσπάθησα να φτάσω στο διαμέρισμα όπου και οι άνθρωποι εκεί με βοήθησαν παρά πολύ και τους ευχαριστώ.
Αυτό το δείγμα ωμής αστυνομικής βίας που έζησα χθες δείχνει το πόσο έχει ξεφύγει η κατάσταση. Δεν έκανα πραγματικά τίποτα όπως και οι υπόλοιποι που χτυπήθηκαν και συνελήφθησαν μετά. Το χθεσινό βράδυ δείχνει την μπατσοκρατία που όποιος βρεθεί ακόμη και τυχαία στο δρόμο της θα τον κατασπαράξει.
Παρόλα αυτά όλοι μας πρέπει να αντισταθούμε, ο καθένας έχει το δικαίωμα και πρέπει να το απαιτεί να είναι ελεύθερος να βγει σε μια περιοχή όπως τα Εξάρχεια χωρίς να φοβάται για τη ζωή του.»
(μαρτυρία 2 τραυματισμένης κοπέλας)
Τα γεγονότα της Παρασκευής ήρθαν να προστεθούν στη σωρεία φαινομένων αστυνομικής αυθαιρεσίας με επίκεντρο τα Εξάρχεια. Μια γειτονιά που πλασαρίστηκε τεχνηέντως ως η εδαφικοποίηση του «κακού» και πάνω σ’ αυτή τη στρεβλή αναπαράσταση στοχοποιείται συστηματικά και μετατρέπεται σε αποικία αυταρχισμού. Από τα ξεγυμνώματα και τους βασανισμούς πολιτών στο παρκινγκ της Μπουμπουλίνας μέχρι τις εισβολές σε χώρους εστίασης και τις συνεχείς παρενοχλήσεις αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, η Ελληνική Αστυνομία έχει ασκήσει ένα κρεσέντο καταστολής που όσο αντί να καμφθεί, επικροτείται από τη φυσική και πολιτική ηγεσία της, τόσο εκτραχύνεται. Οι πρακτικές («αυτές που σ’ όποιον αρέσουν») της ρίψης χημικών σε κλειστούς χώρους, της ευθείας βολής κρότου- λάμψης, της περικύκλωσης χώρων με μεγάλο πληθυσμό και πρόκλησης πανικού, της εισβολής χωρίς ένταλμα σε μαγαζιά, πέρα από παράνομες και αντικαταστατικές, είναι επικίνδυνες για τη ζωή και την ασφάλεια των ανθρώπων.
Επίσης, είναι πολλαπλασιαζόμενες και περιφερόμενες. Το Σάββατο το βράδυ μεταφέρθηκαν στην πλατεία Βικτωρίας. Εκεί, εδώ και κάμποσες μέρες συγκεντρώνονται πρόσφυγες που έρχονται από τη Μόρια ή που τους πέταξαν έξω από τα διαμερίσματα που ζούσαν. Είναι άστεγοι, γιατί το ελληνικό κράτος παρά τα δυσθεώρητα κονδύλια που έχει λάβει γι’ αυτόν το σκοπό, δεν έχει δημιουργήσει καμία αξιοπρεπή λύση στέγασης. Μαζεύονται, λοιπόν, στην πλατεία Βικτωρίας γιατί δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε. Πρόκειται κυρίως για οικογένειες με παιδιά που επειδή, όμως, οι περισσότεροι έχουν περάσει από τη Μόρια, ξέρουν καλά τι σημαίνει η αθλιότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και δεν είναι διατεθειμένοι να εγκλωβιστούν ξανά εκεί. Το Σάββατο εμφανίστηκαν ξανά αστυνομικές δυνάμεις επιδιώκοντας να τους μεταφέρουν με παρελκυστικά επιχειρήματα στην Αμυγδαλέζα. Οι πρόσφυγες αρνήθηκαν. Μετά από κάμποση ώρα περικύκλωσαν την πλατεία, άρχισαν να χτυπούν λυσσαλέα ανθρώπους ευάλωτους και ταλαιπωρημένους, να συλλαμβάνουν αλληλέγγυους, να απωθούν κόσμο στα στενά χωρίς καν να τους επιτρέπουν να πάρουν τα λιγοστά τους υπάρχοντα, να απαγάγουν κυριολεκτικά ορισμένες οικογένειες και να τις εξαναγκάζουν με το ζόρι να οδηγηθούν σ’ ένα μέρος που δεν επιθυμούν. Και πάλι χωρίς κανένα νομικό – πόσο μάλλον ηθικό – επίχρισμα, καθώς πρόκειται για υποκείμενα διεθνούς προστασίας με χαρτιά που τους δίνουν τη δυνατότητα να κινούνται ελεύθερα και όχι να υποχρεώνονται με μεθόδους καταναγκασμού να ζήσουν στις αβίωτες συνθήκες της Αμυγδαλέζας και των υπόλοιπων αισχρών χώρων.
«Για την εκκένωση της πλατείας Βικτωρίας εχτές…
Τόσα χρόνια, τόσο ξύλο δεν έχω δει ποτέ όταν μιλάμε για προσφύγισσες/ες και μετανάστριες/ες..
Είδα να χτυπάνε έγκυο γυναίκα, να προσπαθούν να αρπάξουν μωρά παιδιά για να εκβιάσουν τους γονείς τους να ακολουθήσουν, να παίρνουν και να σέρνουν στο σωρό ανθρώπους, να τους χτυπάνε και να τους κάνουν κεφαλοκλειδώματα, γυναίκες να κλαίνε και να ουρλιάζουν σε κατάσταση αμόκ, μωρά να ουρλιάζουν πανικόβλητα ενώ τα ορκ πηδούσαν από πάνω τους για να χτυπήσουν τον κόσμο, άντρας μεσήλικας να μεταφέρεται αναίσθητος σε μια κουβέρτα σε ένα ιδιωτικό Ι.Χ. ενω το ασθενοφόρο ήρθε μια ώρα αργότερα…Μάχες σώμα με σώμα και ανελέητο ξύλο.. Ένα από τα σοβαρότερα, η εντολή που δόθηκε “συλλάβετε όλους τους αλληλέγγυους” που την ακούσαμε αλλά δεν μπορούσαμε να την πιστέψουμε μέχρι που έγινε κυκλωτική στην πλατεία και εκεί έγινε μια ξεκάθαρη και ανελέητη επίθεση σε όλους τους αλληλέγγυους… Πραγματικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποια/ος αλληλέγγυα/ος εχτές που δεν χτυπήθηκε..Βία, τυφλή βία, τόση βία που έκανε το στομάχι μου να θέλει να ξεράσει.. Να φύγει όλο αυτό το μίσος και η βία που έπεσε στα σώματα όλων μας εχτές το βράδυ… Αυτές οι εικόνες και ο ήχος από τα ουρλιαχτά δεν μπορούν και δεν θα φύγουν ποτέ μέσα από το κεφάλι μου..
Τίποτα δεν τελείωσε εχτές το βράδυ, όλα τώρα ξεκινάνε. Η βία αυτή γίνεται άσβεστος θυμός και την επόμενη φορά θα είμαστε πάλι εκεί, πιο δυνατοί και πιο έτοιμοι..
23 αλληλέγγυες/οι προσήχθησαν στο Α.Τ. Κυψέλης, οι 19 αφέθηκαν ελεύθεροι ένω 4 έχουν μετατραπεί σε συλλήψεις και θα περάσουν από εισαγγελέα την Δευτέρα.
ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ, ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΗ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑΖΙ»
Αντίστοιχα την Κυριακή το απόγευμα πάλι η Αστυνομία έφτασε στην πλατεία Βικτωρίας, κι άλλοτε απειλώντας, άλλοτε τάζοντας ψευδώς κατάλληλη στέγαση μετέφερε ορισμένους πρόσφυγες στο Σκαραμαγκά και στο Σχιστό. Δεν έχει σημασία εξάλλου που θα πάνε, εάν μπορούν να στεριώσουν, να ενταχθούν, να ζήσουν ανθρώπινα.
Σημασία έχει να μη χαλάνε τη μόστρα της πόλης. Για τους, σπάνιας αισθητικής και δημιουργικής καινοτομίας, εμπνευστές του φοίνικα σε μεταλλική ζαρντινιέρα, οι εικόνες της απόγνωσης αλλά και οι αναλαμπές χαράς με τα πιτσιρίκια που τσαλαβουτάνε στα χρώματα στην πλατεία δε συνάδουν με το ελιτίστικο και τόσο πρόχειρα σχεδιασμένο όραμα τους.
Κι αν κάποιος νομίζει ότι επειδή δε συχνάζει στα Εξάρχεια ή δεν είναι πρόσφυγας, δε θα πειραχτεί από την αστυνομική βαρβαρότητα, ας έχει στο νου του ότι δεν είναι τόσο στεγανοποιημένη, ότι μπορεί να διαχέεται από τα Σεπόλια μέχρι την Αγία Παρασκευή κι από την Κυψέλη μέχρι την ταράτσα ενός γνωστού σκηνοθέτη.
Η κυβέρνηση φαίνεται να έχει επενδύσει πολιτικά στην περιστολή των ελευθεριών και την αυταρχικοποίηση του κρατικού μηχανισμού, ειδάλλως θα ζητούσε από τους αρμόδιους να λογοδοτήσουν και θα κινούσε διαδικασίες απόδοσης ευθυνών.
Δεν το κάνει, όμως. Αντίθετα, αντέγραψε έναν χουντικό νόμο και τον έφερε για ψήφιση στη Βουλή με προφανή στόχο την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων. Το αίμα που χύθηκε το προηγούμενο τριήμερο στο τσιμέντο της Αθήνας είναι προπομπός ανησυχίας και εάν δεν εκληφθεί ως τέτοιο, μπορεί να γίνει το αίμα οποιουδήποτε και οποιασδήποτε από εμάς.