Ο Λάκης Λαζόπουλος και το Αλ Τσαντίρι Νιουζ: Αν όχι τώρα, πότε;

Κάποια πράγματα, υπάρχει λόγος που συμβαίνουν στον χρόνο που συμβαίνουν και σίγουρα ένα από αυτά είναι όσα είδαμε και ακούσαμε χτες βράδυ μέσα από τη συχνότητα του Mega. Μετά από χρόνια απουσίας από την τηλεόραση, ο Λάκης Λαζόπουλος επέστρεψε με το Αλ Τσαντίρι Νιουζ, το οποίο είχε μεγάλη δόση νοσταλγίας αλλά ταυτόχρονα κατάφερε να είναι και προσαρμοσμένο στα δεδομένα της εποχής μας.

Και πολύ συμβολικά ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε το “Αν υπάρχει λόγος θα γυρίσω” των Κατσιμιχαίων με τον Νταλάρα, συνεχίζοντας με έναν καταιγιστικό, επίκαιρο σατιρικό σχολιασμό για πολιτικά πρόσωπα, δημοσιογράφους, παρουσιαστές και κοινωνικά γεγονότα, χωρίς να αφήσει τίποτα να πέσει κάτω.

Στην εκπομπή συμμετείχαν επίσης η Ελένη Γερασιμίδου, η οποία επανέλαβε τον ρόλο της “Ελενίτσας”, η Παρθένα Χοροζίδου, ο Σωτήρης Τσαφούλιας και ο Πάνος Βλάχος, o οποίος μάλιστα τραγούδησε με τον δικό του σατιρικό τρόπο.

Όπως ήταν λογικό, το X (Twitter) πήρε φωτιά, η τηλεθέαση ήταν σαρωτική, συγκεντρώνοντας ποσοστό 29,4% στο δυναμικό κοινό (18-54), φτάνοντας σε τέταρτα το 33,4% (22:00-22:15) και 33,1% (22:30-22:45), ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής δεν έπεσε κάτω από το 26%.

Υπήρχε αμηχανία στην αρχή, είναι η αλήθεια. Κάπως ο ίδιος ο Λαζόπουλος φαινόταν λίγο αγχωμένος, κάπως το κοινό παρακολουθούσε χωρίς αντιδράσεις, αλλά όσο οι ατάκες συνέχιζαν να πέφτουν βροχή, όλοι κάπως μαγικά άρχισαν να λύνονται.  

«Έπρεπε να γίνει Τρίτος Παγκόσμιος για να βρεθούμε;» και αυτό το καλωσόρισμα ήταν ο ενδεικτικός προπομπός για το τι θα επακολουθούσε: «Μυρίζει Πορτοσάλτε εδώ μέσα; Πιο πολύ Πρετεντέρης… Είναι και κοντά οι μυρωδιές» και κάπως έτσι το γνωστό γέλιο της κυρίας που ακούγεται σαν ηχώ στο υπερπέραν, έφερε στο μυαλό τις παλιές μεγάλες στιγμές του Αλ Τσαντίρι Νιουζ και έψησε και το νέο κοινό να τον ακολουθήσει στον σατιρικό χορό του.

Οι ατάκες μετά έβγαιναν αβίαστες: «Βγήκα από το ψυγείο, άνοιξα την πόρτα και είδα τον Μητσοτάκη να λέει “σας είχα πει ότι θα ξαναγυρίσω”», «Εγώ δεν κάνω πολιτική, σάτιρα κάνω. Δεν είμαι πολιτικός, κωμικός είμαι», «Όταν λέω ψέματα, γελάτε. Όταν λέει ο Μητσοτάκης, κλαίτε», «Είμαι σαν τον Καραγκιόζη. Όταν τον χτυπάνε, γελάει» και αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να τονίσει ότι η σάτιρα αντέχει και στα δύσκολα.

Τα σκετσάκια του ήταν εκεί, το ζωντανό κοινό απέραντο, το γέλιο διαδεχόταν η θλίψη και μετά το τραγούδι και ο χορός, ήταν ακριβώς ο αντικατοπτρισμός της ψυχοσύνθεσής μας τα τελευταία χρόνια: ένα χάος που προσπαθεί να έρθει σε ισορροπία, μέσα σε μία χώρα γεμάτη παραλογισμό. 

Από χτες το βράδυ η επιστροφή του Αλ Τσαντίρι Νιουζ έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Κάποιοι χαιρετίζουν την επαναφορά της σάτιρας στην τηλεόραση, ενώ άλλοι τον κριτικάρουν για τον τρόπο που ασκεί κριτική. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Λαζόπουλος και το Τσαντίρι του έχουν αφήσει το σημάδι τους στην ελληνική τηλεόραση και συνεχίζουν να αποτελούν σημείο αναφοράς για την πολιτική και κοινωνική σάτιρα.

Υπήρχε μια πολύ συγκινητική στιγμή προς το τέλος της εκπομπής, όταν ο Λαζόπουλος υποδέχθηκε μια ομάδα εποχικών πυροσβεστών που ξυλοκοπήθηκαν από την αστυνομία κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης που πραγματοποιούσαν έξω από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Παίρνοντας τον λόγο, ο επικεφαλής των εποχικών πυροσβεστών, Θάνος Ψαρόπουλος, είπε κλαίγοντας: «Οι ήρωες δεν φοράνε μπέρτες. Οι ήρωες φοράνε μπλε και μπεζ στολές. Ευχαριστούμε πάρα πολύ εσάς που μας στηρίζετε. Και θέλω να πω στον κύριο υπουργό ότι δεν είμαστε προβοκάτορες, ούτε μια μικρή μειοψηφία βαμμένη από κόμματα. Είμαστε οι ήρωες με τις μπεζ στολές. Όχι κύριε Κικίλια, δεν είμαστε προβοκάτορες, δεν λαϊκίζουμε. Ζητάμε μια δωδεκάμηνη εργασία, αξιοπρεπή δωδεκάμηνη εργασία. Έχουμε δώσει τις προτάσεις μας, αλλά τις πετάξατε στον κάδο των αχρήστων, όπως θα πετάξετε με την καινούργια προκήρυξη που θα βγάλετε από του χρόνου, 700 περίπου οικογένειες. Γιατί το θέμα είναι κοινωνικό, δεν είναι ατομικό, 750 οικογένειες μένουν εκτός. Όχι κύριε Κικίλια, δεν είμαστε προβοκάτορες!». Τον λόγο πήρε και ένας ακόμα πυροσβέστης, λέγοντας την πολύ εύστοχη φράση: «Ζούμε στη χώρα που έχουμε εποχικούς πυροσβέστες και μόνιμους υπουργούς. Ήρθε η ώρα να έχουμε μόνιμους πυροσβέστες και εποχικούς υπουργούς». Και αν κάποιοι όλο αυτό το βρήκαν λαϊκίστικο και μελό, τότε σίγουρα αυτοί δεν είναι το κοινό που νιώθει και αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, άρα δεν θα γίνει και ποτέ το κοινό του Λάκη. 

Κανείς άλλος στην ελληνική τηλεόραση δεν έχει καταφέρει τόσα χρόνια να κάνει αυτό που κάνει ο Λαζόπουλος, πρώτα με τους “10 Μικρούς Μήτσους” (που ουσιαστικά τον έφεραν σε επαφή με το τηλεοπτικό κοινό, τον έλυσαν και τον απογείωσαν) και μετά με το Αλ Τσαντίρι Νιουζ. Γιατί, όπως πολύ σωστά ανέφερε μία ημέρα πριν σε συνέντευξή που έδωσε ο Πάνος Βλάχος, ποτέ δεν έκανε σάτιρα ως παρουσιαστής, έκανε σάτιρα ως καλλιτέχνης. Ούτε ο Κανάκης με τους Αρβύλες του, ούτε ο Μουτσινάς με τη Χρυσή του τηλεόραση κατάφεραν να σχολιάσουν ποτέ με τόση αιχμηρή ευφυΐα, ευαισθησία και αγνό σουρεαλισμό τα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας. 

Μία ημέρα πριν, στις 19 Νοεμβρίου, ο Λάκης Λαζόπουλος έδωσε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο Mega και όπως πολύ σωστά είπε: «Η σάτιρα είναι απαραίτητη σε μια δημοκρατία». Αναφέρθηκε στη σημασία της τηλεόρασης ως μέσο ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, αλλά και στην ανάγκη να υπάρχει ποικιλία και πλουραλισμός απόψεων, υπογράμμισε ότι η σάτιρα δεν πρέπει να “χαρίζεται” σε κανέναν και ότι στόχος της είναι να αναδεικνύει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, ενώ εξέφρασε και την ανησυχία του για την πόλωση και τον φανατισμό που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο, τονίζοντας την ανάγκη για ψυχραιμία και λογική.

Και θα κρατήσω κάτι ακόμα από αυτά που είπε, ότι: «Τα Μέσα Ενημέρωσης διαμορφώνουν την κοινή γνώμη», γι’ αυτό ελπίζω ότι το Αλ Τσαντίρι Νιουζ θα κάνει ακριβώς αυτό και θα συμβάλει σε έναν πιο δημιουργικό και ουσιαστικό διάλογο και πάνω απ’ όλα πιο μορφωμένο.