Ο Γιώργος Καμπούρης μέσα στο Talking Heads σε παλιότερα θέμα που είχαμε κάνει στην Popaganda.
«Μην ανησυχείτε για την ρίζα σας… είναι ίσως καλύτερα να κλείσουμε για δεκαπέντε μέρες για να είμαστε όλοι ασφαλείς» είπα στο τελευταίο τηλεφώνημα που δεχτήκαμε στο Talkin’ Heads.
Θα μπορούσε κάποιος να το κατηγοριοποιήσει και ως «famous last words», αλλά δεν την έχουμε ψωνίσει (ακόμα) τόσο. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί πλέον συμπληρώθηκε ο πρώτος μήνας καραντίνας και μπήκαμε αισίως στον δεύτερο. Περάσαμε, από τον πρώτο ενθουσιασμό του binge-watching στο Netflix, στα online μαθήματα, στις κατασκευές που είχαμε αφήσει στο σπίτι για όταν και σε ό,τι τέλος πάντων είχαμε αφήσει στην άκρη από τότε που είχαμε γεννηθεί, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο όπου οι ημέρες μοιάζουν όλες το ίδιο. Τι και αν άλλαξε η ώρα, τι και αν κοντεύουμε να αλλάξουμε ακόμα και εποχή, οι μέρες εκεί, εξακολουθούν να μοιάζουν ίδιες. Έχουμε γίνει sequel της ταινίας που έπαιζε ο Bill Murray «Η μέρα της μαρμότας» και με καινούργιο soundtrack το «Once In A Lifetime» με τον David Byrne να σου λέει «how did I get here» και «same as it ever was».
Είναι στιγμές που η ψυχολογία μου θαρρείς πως πάει αντιστρόφως ανάλογα με την καμπύλη των κρουσμάτων του Covid-19. Ανεβαίνει η καμπύλη του Τσιόδρα; Κατεβαίνει η δική μου. Κατεβαίνει η καμπύλη του Τσιόρδα; Ανεβαίνει η δική μου και ούτω καθεξής.
Πριν λίγες μέρες έστειλα το 6 κενό και βγήκα για ένα τρέξιμο. Δεν είμαι πολύ του είδους, εκτός και αν πρέπει να κυνηγάω καμία μπάλα ή κανέναν αντίπαλο. Αυτή την φορά, όμως, έφτασα μέχρι το μαγαζί. Ευτυχώς δεν απέχει και πολύ. Κατά τύχη είχα πάρει ένα πορτοφολάκι μαζί οπού έχω όλα τα κλειδιά μου μαζεμένα.
Δεν άντεξα πολύ, άνοιξα και μπήκα για να τσεκάρω αν είναι όλα καλά. Κλείδωσα πίσω μου και έκατσα για μερικά λεπτά ακίνητος. Το μαγαζί, όπως και το σπίτι των γονιών σου, των παππούδων σου ή του φουαγιέ ενός θεάτρου, έτσι και αυτό έχει τη δικιά του μυρωδιά. Είναι αυτές οι μυρωδιές που δεν χωράνε σε κανένα μπουκαλάκι. Εκείνη ήταν η στιγμή που στο μυαλό μου μπήκαν όλα στην θέση τους. Οι μυρωδιές και οι μουσικές ξυπνάνε ακόμα και τις πιο βαθιά κρυμμένες σου αναμνήσεις. Όλα ξαφνικά ζωντάνεψαν μπροστά μου.
Οι συνεργάτες μου, οι πελάτες του μαγαζιού, τα υπέροχα νεοκλασικά της γειτονιάς, οι γονείς να πηγαίνουν τα παιδιά τους για μάθημα στην ελληνοαμερικανική ένωση, η Ελένη η γυμνάστρια να βάζει τέρμα την μουσική, τα παιδιά από την ναυτιλιακή να κατεβαίνουν για τσιγάρο, όλοι τους!
Και τότε είπα από μέσα μου «όλα καλά θα punk». Η ημέρα που θα ξαναπιάσω το ψαλίδι, θα μας βρει όλους διαφορετικούς, ίσως λίγο πιο μαζεμένους και λίγο πιο αποστειρωμένους, αλλά τις μυρωδιές μας δεν θα τις χάσουμε όσα αντισηπτικά και να βάλουμε επάνω μας.