Κοντά στο απόγευμα με τον ήλιο να μοιάζει ότι θα ηττηθεί προσωρινά βγαίνουν στην απέναντι πλατεία κάτι παιδάκια με βοηθητικές, λαστιχένιες μπάλες, μαλλί της γριάς και γλειφιτζούρια και κηρύττεται το Ημερήσιο Φεστιβάλ Τσιρίδας και εγώ σκέφτομαι ονειρικά ότι θα έρθει η ώρα και θα μπουν σε ένα καρουζέλ που λόγω λάθους ή και κατασκευαστικής βλάβης όπως θα παίρνει τις στροφές και όλα ,εκτός από εμένα, θα είναι χαρούμενα θα πετάξει με όλη του την στροφορμή και την λύσσα και τα μικρά γλυκούλια θα μετοικήσουν σύμφωνα με ένα σχέδιο ενός νέου Θεού που μας αγαπάει στο Άλφα του Κενταύρου ή τον Αστερισμό του Οφιούχου, έτσι για να συνεχιστεί το χαρωπό είδος ή για να καταλάβουν οι εκεί μάγκες ότι δεν τους παίρνει να έρθουν εδώ ποτέ διότι είμαστε ό,τι πιο σκληρό στο σύμπαν.