Άνοιξε τις πόρτες του το περασμένο Σαββατοκύριακο στο κέντρο της πόλης, το Museum Of Transology. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη συλλογή από μαρτυρίες, αντικείμενα, τεχνουργήματα, φωτογραφικά ντοκουμέντα, ρούχα και video συνδεδεμένα με τη Βρετανική τρανς κοινότητα που έχει πότε συγκεντρωθεί σε ένα χώρο.
Η έκθεση είναι πραγματικά σημαντική παρόλο το περιορισμένο της εύρος. Δεν πρόκειται για μια ματιά μέσα από την κλειδαρότρυπα σε ένα freak show. Εδώ καταγράφονται όλες οι δυσκολίες και η σκληρή αλλά λυτρωτική πραγματικότητα. Εξετάζονται ιστορικά στοιχεία και διευκρινίζονται οι μάχες που έχουν δωθεί και τα δικαιώματα που έχουν με κόπο αποκτηθεί, παρουσιάζοντας μια ειλικρινή όψη του τρόπου ζωής της Βρετανικής τρανς κοινότητας.
Ανάμεσα στα εκθέματα υπάρχουν κουτιά από διαφορετικά είδη ορμονών, γύψινα εκμαγεία, σουτιέν, μέλη του σὠματος σε φορμόλη αλλά και τεχνητά μέλη, κραγιόν και ευχετήριες κάρτες. Όλα συνοδεύονται από ετικέτες με πληροφορίες για κάθε αντικείμενο και μικρές ιστορίες από τη ζωή του κάθε ιδιοκτήτη. Πρόκειται για μια λεπτομερή καταγραφή της γενναιότητας και του σφυγμού, των δυσκολιών της συνειδητοποίησης, μετάβασης και αποδοχής. Εδώ βρίσκονται όλες οι καθημερινές χαρές και μάχες γυναικών που θέλησαν να συνεχίσουν τη ζωή τους σαν άντρες και αντρών που θελήσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους ως γυναίκες.
Σημαντική είναι επίσης η αναφορά στη σημασία της μόδας με ένα βίντεο για τη φοβία αλλά και τη λατρεία της φούστας ως ένδυμα αλλά και ως φετίχ. Ανάμεσα στα εκθέματα βρίσκονται επίσης οπισθοδρομικά γράμματα από νοσοκομεία (στα οποία οι υποβαλλόμενοι σε εγχείρηση χαρακτηρίζονται ψυχικά ασταθείς), βιβλία, περιοδικά, διαγνώσεις δυσφορίας γένους, φαλλοπλαστική, βία και προκατάληψη αλλά και μια υπέροχη αίσθηση του ανήκειν με ένα εκτενές αφιέρωμα στο Brighton Trans Pride. Υπάρχουν ακόμα στιγμιότυπα από τα παρασκήνια των γυρισμάτων του “Born Risky” του Grayson Perry με μια συζήτηση που ποικίλλει θεμάτων, από την φανερή φοβία και άγνοια του ευρύτερου πλυθησμού μέχρι τις φυλετικές διαφορές μέσα στην τρανς κοινότητα.
Αξίζει να σημειωθεί πως παρά την παραπλανητική ονομασία του, το «μουσείο» απλώνεται σε ένα και μοναδικό δωμάτιο και αυτή έδω η τοποθεσία δεν είναι η οριστική κατοικία του. Μετά την ημερομηνία λήξης της έκθεσης τον Απρίλιο, κανείς δε ξέρει αν το υλικό θα περιοδεύσει σύμφωνα με την επιθυμία των δημιουργών του και αν θα βρεί τελικά κάποιο μόνιμο σπίτι. Το θέμα της οριστικής κατοικίας και επέκτασης της έκθεσης με περισσότερα αντικείμενα και μαρτυρίες είναι εμφανές στα σχόλια του κοινού που κρέμονται δίπλα στην είσοδο. Πολλοί απο τους επισκέπτες αναρωτιούνται επίσης γιατί υπήρξε καθυστέρηση στην πραγματοποιήση του μουσείου και γιατί οι ανά τον κόσμο γκαλερί σπάνια καταπιάνονται με το θέμα.
Σε μια εποχή που όλα δείχνουν πως υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να αρχίσουμε να πηγαίνουμε προς τα πίσω, η έκθεση είναι σημαντική γιατί τονίζει αυτό που θα έπρεπε να είναι προφανές και όχι προοδευτικό το 2017: κάθε άνθρωπος μπορεί και πρέπει να είναι αυτό που επιθυμεί και ασθάνεται ο ίδιος χωρίς η απόφαση του να αποτελεί ταμπού.