Δεν υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες με την εφευρετικότητα, την αλαφροίσκιωτη τσαχπινιά, τη βροντερή εξυπνάδα και το χάρισμα της Miranda July. Η πολυπράγμων συγγραφέας, filmmaker, σεναριογράφος και εικαστικός, είναι λάτρης των μαγαζιών του Salvation Army της άλλης πλευράς του Ατλαντικού αλλά και φανατική των charity shops του Λονδίνου. Λογικό αφού αμφότερα αποτελούν μοναδικές πηγές ξεχωριστών vintage ενδυμάτων και αντικειμένων.
Η July όμως, παρατήρησε πως στην Αμερική όλα τα φιλανθρωπικά καταστήματα με μεταχειρισμένα, λειτουργούν υπό την διεύθυνση και προς εκμετάλλευση αποκλειστικά και μόνο χριστιανικών οργανώσεων. Διεισδυτική, με ανήσυχο πνεύμα και διατεθειμένη να μάθει το γιατί, η καλλιτέχνης ανακάλυψε πως η απουσία των υπόλοιπων θρησκευμάτων στη συγκεκριμένη αγορά είναι αποτέλεσμα ενός κακόγουστου συνδυασμού. Της ισλαμοφοβίας των αμερικανών, του περίτεχνα ή όχι καλυμμένου αντισημιτισμού, της χρόνιας “God Bless America” πλύσης εγκεφάλου και μιας ολοκληρωτικής έλλειψης έκφρασης θρησκευτικής ελευθερίας.
Θἐλοντας να τονίσει αυτή την προκατάληψη και γνωρίζοντας πως η Βρετανία φημίζεται για την πολυθρησκευτική της οντότητα, απευθύνθηκε σε τέσσερις διαφορετικού θρησκεύματος ενώσεις που διαθέτουν ισάριθμα φιλανθρωπικά καταστήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, μια μουσουλμανική, μια βουδιστική, μια χριστιανική και μια εβραϊκή.
Με τη βοήθεια του καλλιτεχνικού underground κολοσσού Artangel, κατάφερε να ενώσει τα τέσσερα αυτά θρησκεύματα κάτω από μια φαινομενικά παράταιρη λόγω του uber καπιταλιστικού χαρακτήρα της, μα δημοφιλή στέγη, τα πολυκαταστήματα Selfridges του Λονδίνου. Έτσι την περασμένη εβδομάδα, άνοιξε το pop up (χάλια όρος αλλα δυστυχώς καθιερώθηκε) μαγαζάκι στο οποίο πωλούνται μεταχειρισμένα αλλά σε άρτια κατάσταση ρούχα, αξεσουάρ και αντικείμενα, όλα επιλεγμένα κομμάτια από τα τέσσερα διαφορετικής θρησκευτικής κατεύθυνσης charity shops. Φήμες λένε πως εντοπίστηκε γυναικείο σακάκι Valentino για κατι λιγότερο από σαράντα λίρες την πρώτη μέρα λειτουργίας, καθώς και ατόφιο στη ζελατίνα dvd του Matthew Barney, το “Cremaster 3’” που πουλήθηκε για το ένα έκτο της τιμής του στο Ebay.
Επισκέφτηκα τον τρίτο όροφο του πολυκαταστήματος για να επιβεβαιώσω πως το εχγείρημα είναι απλά ένας αστικός μύθος, σίγουρη πως θα βρω μόνο απολειφάδια μετά τη λαίλαπα των εγκαινίων. Έκανα λάθος. Το στοκ ανανεώνεται σε καθημερινή βάση. Βρήκα λοιπόν ένα απλό, υπέροχο φόρεμα της Jill Sander στα μέτρα μου για είκοσι πέντε λίρες. Άκρως ακατάλληλο για τις καιρικές συνθήκες αυτής της εποχής στο Λονδίνο, αλλα όπως λεει και ένας φίλος στυλίστας: η σωστή fashionista αγοράζει ψεύτικη γούνα τον Ιούλιο και μπικίνι όταν χιονίζει darling, απλά πρέπει να μάθει να χαλιναγωγεί την επιθυμία της να τα προβάρει δημοσίως την ίδια μέρα. Ή όχι, βιάζομαι να προσθέσω και δεν μπορώ να σταματήσω να φτερνίζομαι από την πούντα που άρπαξα χθες, φορώντας το ημιδιαφανές παλιό μα σαν καινούριο απόκτημα στη φθινοπωρινή, δροσερή και κατά τόπους βροχερή νύχτα.