Ο Sin Boy απαγγέλει τις rap-σωδίες του σε πειραγμένα Ελληνικά. Στη αρχή γελάς μαζί του. Ας πούμε ποιος δεν σιχτίρισε το Μαμά; Τώρα με το Sientelo νιώθω πως τον έχω ανάγκη. Αλλά δεν ξέρω πόσοι θα ξεκουραστούν στη φωνή του κατά τον τρόπο που το κάνω εγώ. Θα σας εξηγήσω. Πατριαρχίες, ετεροφυλοφιλίες, ετεροκανονικότητα, δεσποτισμός, αστική ευγένεια, αορατότητα, στίγματα. Φανταστείτε όλα αυτά τα δεσμευτικά στερεότυπα και τη διαχείριση τους στο τρόπο που μιλάει ο Έλληνας.
Η γλώσσα είναι κάτι που εφορμά από την σκέψη και μάλιστα χρειάζεται αρκετή απ’ αυτήν για να αποκτήσει η εκφορά του λόγου μια φωνολογική αρμονία για να μην είναι παραληρηματική. Και πόσα πράγματα δεν σκέφτονται οι άνθρωποι κατά τη ρύση του λόγου τους! Σίγουρα κάποιοι κουράζονται μες στα συντακτικά, τους ρηματικούς τύπους, τις ποιητικές μονωδίες, τις λογοτεχνικές αναφορές, τις επισημάνσεις των επιρροών της επιχειρηματολογίας τους. Ανάμεσα σ’ αυτούς κι εγώ.
Οι νέοι κουράζονται πιο εύκολα ακόμη γιατί δεν έχει αφομοιωθεί στη γλώσσα τους ο όποιος φιλολογικός πλούτος διδάχθηκαν. Έτσι αναστέλλουν για κάποιο χρονικό διάστημα την ωρίμανση αυτού του ανθρώπινου εργαλείου -της γλώσσας- και συνάμα του ισχυρότερου όπλου απ’ όλα τα όπλα. Προσχωρούν στην κομματιασμένη συνθηματική ελληνική. Στην ελληνική της επανάληψης μιας λέξης για πολλές σημασίες.
Το παράδειγμα του «μαλάκας» είναι ενδεικτικό. Και δεν σταματάνε μόνο εκεί. Οι σολοικισμοί και οι συντμήσεις λέξεων σε επινοημένα αρκτικόλεξα ξεπερνάνε πολλές φορές σε ευφυία και αναγνωρισμένο επιστήμονα. Έρχεται κάποτε σε όλους μας μια περίοδος που αποκαμωμένοι ψελλίζουμε λέξεις, ασυγκίνητοι απ’ το συναισθηματικό τους έρμα. Είναι τότε που δεν θέλουμε να μιλάμε πολύ. Τότε που εμφιλοχωρούν πολλά συνθήματα στο λόγο μας. Τα χρησιμοποιούμε κατ’ επανάληψη για να δηλώσουμε ότι «εν οίδα ότι ουδέν οίδα».
O Sin Boy εκφράζει αυτού του είδους την κούραση. Οι λέξεις του κινούνται αγνώριστες με ερπυσμούς, ίσα που φτάνουν στ’ αυτιά των ακροατών του ιδανικά ακατάληπτες. Τα τραγούδια του είναι ένας ύμνος στην αφωνία και την αβουλία.
Η γλώσσα του είναι τεμπέλα. Εμπνέει στον άλλο μια επιθυμία για σχέσεις με το χάος. Ή φίλιωμα με την παθητικότητα και καθόλου με την δράση. Νομίζω πως οι περισσότεροι απ’ το κοινό του ξεκουραζόμαστε λίγο απ’ τις ευθύνες μας ακούγοντας τον. Βέβαια για όλα πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο και αυτό καλό είναι να το ξέρουμε και εμείς και ο ράπερ.
Οι στίχοι σ’ αυτά τα δύο τελευταία του τραγούδια (το Μαμά και το Sientelo) είναι σεξιστικοί. Αλλά δεν μπορείς να αντιταχθείς σ’ αυτούς. Δεν προσεγγίζεις τον Sin Boy σαν να πρόκειται για την επιτομή κάποιου καλλιτέχνη απ’ τον οποίο απαιτείς ευαισθητοποίηση στα τραγούδια του για συγκεκριμένα ζητήματα. Δεν είναι όλοι για να τους περνάς από το τραπέζι της ανατομίας. Κανείς δεν επηρεάζεται από ελαφριά θεάματα και αντίστοιχα ακροάματα. Τα παιδιά γελάνε μαζί με τον γνωστό ράπερ.
Δεν θα μυηθούν πουθενά απ’ αυτόν. Γιατί ο Sin Boy ξέρει ότι είναι καταναλωτικό προϊόν για να ξεκουράζει τους κουρασμένους απ’ την πομφόλυγα και τα παιδιά απ’ την δύσκολη κοινωνικοποίηση. Δεν μπορούν τέτοιοι στίχοι να παρεισδύσουν βαθύτερα μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και να επηρεάσουν. Δεν είναι influencer ο Sin Boy. Απλά τον ακούς, εύκολα αποστηθίζεις τα τραγούδια και για τα λίγα λεπτά που διαρκούν γελάς.
Μερικά νοήματα απονοηματοδοτούνται μέσα στις απεικονιστικές συνδηλώσεις τους. Δεν είναι δηλωμένα με τρόπο επιδραστικό. Ο Sin Boy μινυρίζει σ’ αυτόν τον γνωστό ρυθμό που σου προσφέρει μια αίσθηση ραστώνης. Το παιδί μοιάζει να συμβολίζει καλλιτεχνικά τη σημασία της τεμπελιάς και του αράγματος. Και οι στίχοι του επαναλαμβάνονται στα τραγούδια του. Δεν μπορούμε να κουραστούμε μαζί του και την ανύπαρκτη εμβάθυνση στο τίποτα που υμνεί μέσα απ’ τα άσματα του. Οι φαν του κάνουν τσιτάτα τους στίχους του και σαν μεθυσμένοι τους κολλάνε παντού.
Ακόμη και η πολύχρωμη εμφάνιση του μοιάζει με εικαστικό έργο. Χρωματιστά ρούχα, πορτοκαλί ή κόκκινα μαλλιά. Ενδυματολογικές και αισθητικές προτάσεις για πιο χαρούμενη ζωή. Τί εισπράττω τελικά απ’ αυτόν τον νέο; Καταρχήν ένα σαφές μήνυμα εναντίον του φυλετικού ρατσισμού. Και επιπλέον μια υπονόμευση της σοβαρότητας. Μια πρόσκληση στην αραχτή συνομιλία με τους φίλους μου, μια πρόσκληση στην γοητεία της ασημαντότητας.